UIT DE SCHRIFT

De macht van Jezus Gbristns tegenover den keizer te Rome.

Wij weten, dat Lucas de schrijver is van twee boeken van de Heilige Schrift: Hij is de auteur van een van de Evangeliën en van de Handehngen der Apostelen. In de eerste hoofdstukken van zijn eerste boek wijst hij ons reeds op de macht van den keizer te Rome. En het geschiedde in diezelfde dagen dat er een gebod uitging van den keizer Augustus, dat de geheele wereld beschreven zon worden. Dan moeten Jozef en Maria krachtens dit gebod van den caesar op den wereldtroon, van Nazareth naar Bethlehem gaan. Dan moeten twee nakomelingen uit het vervallen koningshuis van David het bevel van den Romeinschen imperator opvolgen. Dat is de inzet van het eerste boek. Daarnaast moeten wij nu eens leggen de slotzinnen van het tweede boek: de Handelingen der Apostelen. Al wordt de naam van den keizer hier niet genoemd in deze verzen, hier werkt toch onmiskenbaar de macht van den heerscher over het wereldrijk der Romeinen. ICrachtens de instructies van den keizer is Paulus naar Rome gekomen. Hier hebben we te doen met den moedigen getuige van het geboren Kind uit Bethlehems kribbe, die wacht op het oogenblik waarop hij voorgeleid Tal worden om zich te verantwoorden tegenover de beschuldigingen die tegen hem ingebracht zijn. De samenhang van die feiten is te treffend dan dat wij ze achteloos zouden mogen voorbijgaan. Want wat wij hier zien in het begin van Lucas' ' eerste boek en in het slot van zijn tweede boek, dat is een duidelijke manifestatie van de kracht van Christus Jezus tegenover de macht van den Satan. Het keizerschap te Rome heeft van het begin af aan een sterk anti-christelijk karakter gedragen. Hieruit kan het ook verklaard worden, dat de apostel Johannes in de Openbaring voor zijn teekening van het „beest" de treldcen ontleende aan het keizerschap zooals zich dat in zijn dagen ontwikkeld had. Welnu, reeds in den aanhef van Lucas' eerste boek worden de macht van Jezus Christus en de macht van den antichrist tegenover elkaar gesteld. Groot zijn dan evenwel de tegenstellingen. De keizer te Rome zit rustig op zijn troon te regeeren: hij heeft na eindelooze en bloedige oorlogen eindelijk vrede gekregen voor de verschillende gebiedsdeelen van zijn rijk en hij hoopt dat deze vrede voor alle onderworpen volken tot rijken zegen zal zijn.

En ergens in een van de afgelegen hoeken van het gebied waarover keizer Augustus den schepter zwaait woont een eenvoudige vrouw, die onder »eer ongunstige omstandigheden een Kind ter wereld brengt: Jezus Christus. Zal van dezen Zoon van David wel ooit eenige verwachting kunnen zijn? Zal deze Zoon van Jozef en Maria, Die straks een groot deel van Zijn leven zal slijten in het onaanzienlijke dorpje Nazareth ooit een waardige partij zijn in den strijd tegen den keizer te Rome? Zal deze Jezus, Die tenslotte sterven gaat aan het kruis ooit ernstig de macht van den Romeinschen alleenheerscher in gevaar brengen?

Maar leg naast dit vreemde begin nu eens het slot van Lucas' tweede boek. Nog lang geen eeuw na het gebod van den keizer Augustus heeft de caesar, die dan over het rijk de heerschappij voert, al weer met Jezus te doen. De apostel van Jezus Christus en keizer Nero gaan dan in eikaars schaduw door do straten van Rome. O, zeker, de tegenstellingen zijn ook dan heel groot. Oppervlakkig bezien misschien grooter dan bij het begin van Lucas' eerste schrijven aan Theofilus. Jozef en Maria waren tenslotte vrije menschen en Paulus komt als een gevangene te Rome aan. De bewoners van Nazareth merken slechts nu en dan iets van de macht die de Romeinen bezitten, terwijl Paulus, in het hartje van het wereldrijk doorgedrongen, alle dagen deze macht bespeurt.

En zoo zou er meer zijn te noemen. Maar het oog des geloofs ziet hier ook iets anders. Al is dan uiterlijk de luister van den keizer niet verbleekt en de ellende van de volgelingen van Jezus Christus daartegenover nog grooter geworden, dit is toch vaii zeer groot belang, dat Christus Zijn kerk, Zijn Woord, Zijn dienstknecht reeds overgeplant heeft naar Rome en gevaarlijk dicht gebracht heeft bij den stoel van Nero, die in sterke mate de trekken vertoont van het beest uit den afgi-ond.

Zoo is het besluit van Lucas' tweede boek, gezien in verband met den inzet en aanhef van het eerste, prachtig. Zoo heeft Jezus Christus in enkele tientallen jaren het evangelie van het koninkrijk, van Palestina naar Italië gebracht en doen weerklinken bij de treden van den troon van Rome's keizer. Een van de exegeten uit den tijd van de Reformatie heeft in zijn boek ter verklaring van de Handelingen reeds geschreven: De wonderen die thans geschieden, zijn niet minder dan toen. Dit is waar.

Christus Jezus, de Koning der kerk, heeft Zijn werk verder gedragen om het te brengen naar de voltooiing aan het einde van de eeuwen. Rome is het eindpunt van de christelijke kerk niet. En Rome's keizer is de antichrist in eigen persoon niet geweest.

Als wij in onze dagen zien hoe het werk van de zending en van de evangehsatie gestadigen voortgang kunnen vinden, dan moeten wij daarin en daarachter bovenal den Christus zien werken, die rusteloos bezig is de zonde en den Satan te verdrijven uit de verste hoeken van Gods schoone schepping, en Die daarom bij het opdringen van de anti-christelijke machten doet getuigen van den eenigen Naam die er onder den hemel tot zaligheid gegeven is.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen