ZENDING EN EVANGELISATIE

Een hindernis.

Hindernissen zijn er, om genomen te worden. Dat geldt maar niet alleen bij ©enige beweging van plaats, maar dat geldt over lieel het leven. Dat geldt ook bij de bewegingen der christeüj'ke kerk. De kerk, welke op weg is, omtmoet hindernissen. En springt er over, of ruimt ze op. David sprong b.v. met zijn God over een muulr. Hij' had

het ook eens niet moeten doen. Die hindernissen zijn geloofsbeproevingen, waarmede de HEERE meet, hoeveel Zijn volk nog waard is; en of het wel alles vermag in Christus, die haai- kracht geeft. Wamieeir het geloof de praktijk niet meer naar zijn hand zet, de wereld overwint, dan is er „somelhüig rotten". Iets. En dat moet uitgesneden, opdat niet heel de kerk en heel het kerkvolk bederve.

Ik wil over zoo'n hindernis van de Gereformeerde Kerken in Nederland schrijven. Die hindernis ligt uiteindelijk in Indië. Maar ze wordt m Indië gemakkelijk genomen, wanneer andere liindernissen eerst binnen onze kerken genomen zijn. Genomen en opgeruimd. Wanneer u over deze hindernis in Indië leest, dring ik er bij u op aan, dat u dit leest met dien ernst, welke vóégt bij het onderzoek van „geloofskenmerken" en van niets minder. Want het gaat hier over ©en kenmerk des geloofs onzer Gereformeerde Kerken en harer leden. Zooals onze Heere Jezus aan den hoofdman over honderd eens een kenmerk des geloofs gaf, toen Jezus sprak, dat hem geschieden zou naar zijn geloof, en hij dientengevolge aan het al of niet ziek blijven van zijn zieken knecht kon constateeren, of het met zijn geloof in orde was.

In ons gecompliceerde leven liggen de kenmerken des geloofs voor den eenvoudige van hart op plaatsen, waar de valschelijk naar binnen getkeerde ziel ze niet wil zien. Maar het geloof ont­

dekt ze. En vindt het vanzelfsprekend. Wat toch is hier het geval?

Onze kerken hebben op zich genomen, het evangelie te verspreiden, en onder inroeping van de hulp des HEEREN, de Kerk van Christus te stichten in Midden-Java ten Zuiden. Daar zijn wij verantwoordelijk voor. Schieten we hierin schuldig tekort, dan mag en dan zal God het bloed van de inheemsche bevolking aldaar van onze hand eischen. Zending drijven is nu eenmaal geen liefhebberij. En verantwoordelijklieid voor evangelieprediking op zich nemen, is het evenmin. U moet mij permitteeren, een stout 'ding te zeggen: Onze Gereformeerde Kerken zijn nergens zoo kwetsbaar als op Midden-Java. Daar ligt een belangrijk deel van onze wereldroeping. Ik hoop en verwacht, dat dit besef door de zielen vaart van onze predikanten, stuk voor stuk. A propos: mag ik een vraag toevoegen aan de kerkvisitalievragen? Deze: Hoe staat het met den welstand des geloofs van de kerk te Aalsmeer (ik' begin nu maar met de a), gemeten aan den stand van zaken op haar zendingsterTein? Een vraag, niet door ideputatcn, maar door den kerkeraad, en primair door den predikant van Aalsmeer te beantwoorden. Overwüit het geloof te Aalsmeer mede de wereld in Indië, op Midden-Java, in Djocja? Want in Djocja ligt een zwaar kenmerk voor het geloofsleven der broeders en zusters tel Aalsmeer!

Rij de evangeliepredifcing op ons zendingstieWrein zijn wij al spoedig op een hindernis gestuit. Hieb heeft eenigen tijd gekost, voor we het duidelijk zagen. Er was zoo veel, dat onze aandadit vroeg. En er waren zooveel ruimtenj dat we gemakkelijk deze hindernis omzeilen konden. Maar we 'hebben dit obstakel toch maar niet altijd door kunnen laten liggen. Want hoe langer we het veron, achtzaamden, hoe meer onze zending er door gehandicapt werd. Daar kwam nog bij, dat we het ook niet met een goede consciëntie konden blijven doen. Want de Heilige Schrift ging klemmen. En dan is het onherroepelijk uit met de verwaarlpoizing van wat ons dtuidelijk als eigen taak voor oogen komt te staan.

al Redoelde hindernis is de positie van de Javaansche vrouw in het Javaansche sociale leven. Het bleek ons al spoedig, dat de Javaansche vrouw veel ontoegankelijker voor het evangelie is dan de Javaansche man. Dat lag niet aan die ^'ro^l•w. Hoe zou het ook kunnen? Zij staat in den wortel der zaak even ver van het evangelie (of even dicht bij het evangelie) als de Javaansche man.

Trouwens, de Bijbel heeft ons hierin ook een hartig woord te zeggen. Op* zijn zendingsreis ontmoette Paulus Lydia te Philippi. En van die vrouw staat ons beschreven, dat God haar hart opende, en haar huis. Dit laatste niet te vergeten. Door de ontsluiting van het hart dier Vrouw gaf God een geopende deur in haai' gezin, üitvörkiezing en verbond volgden elkander hier op den voet. God' gaf het gezin, en daarmede het geslacht. En verder leert de Bijbel ons, dat in Christus geen man en geen vrouw is (Galaten 3:28). Paulus heeft in zijn dagen voor zichzelf en voor de christelijke kerk de vraag doorstreden naar de universal!teit van 't evaqgehe. En hij is er in beginsel mee klaar gekomen. In Christus is noch Jood noch Griek: men onderschatte niet, wat een strijd het gekost heeft, om dit inzicht helder te verwerven en onbesmet te bewaren en toe te passen. Maar eenmaal hier de universaliteit van het evangelie gewonnen, kon Paulus gemakkelijk de volgend© vruchten aan inzicht in de nieuwe bedeeling oogsten: in Christus is ook geen dienstbare en geen vrije, en in Hem is evenmin man of vrouw. De christelijke kerk heeft 'dit beginsel in haar geloofsbelijdenis tot uitdrukking gebracht, en als een schat der kerk bewaard: Ik geloof een heilige, algemeen e, christelijke kerk. Welnu, deze Schriftuurlijke regel des geloofs, waaraan wij in onze kerken getuigenis geven in onze apostolische geloofsbelijdenis, 'dient nu ook door ons in praktijk gebraclit. Nietwaar, het geloof mag niet steriel zijn, maar het 'dient door 'de liefde te werken.

Ook op het zendingsveld. En daar ging nu de Schrift ons klemmen, en zij doet het nog bij den [voortdaiur. Want, als het waar is — en het is waar — dat in Christus geen man en geen vrouw is, 'dan is het ook waar, 'dat God in Zijn uitver- Idezing en roeping geen voorkeur aan den man geeft. Maar dan is ook de positie van de Javaansche vrouw, welke haar bijna hermeliscli afsluit voor het evangelie, omdat zij bijna hermetisch afgesloten wordt voor de aanraldng met de buitenwereld, een hindernis O'p den weg van het 'evangelie. Een hindernis, welke kennelijk, bij het Ucht 'der Heilige Schrift, door de Kerk niet mag aanvaard worden. Waarin wij niet mogen berusten; waai'voor wij niet halt mogen maken. Wij hebben immers als kerken - een wereldiroieping, en lot die wereld behoort toch ook de wereld van de vrouw ?

Wie voor deze idee nog het pleit zou willen voeren, doet, geloof ik, niet veel anders, dan een open deur rameien. De overtuiging, dat wij niet eea-der rusten mogen, voor en aleer wij den weg gevonden hebben, den koninldijken weg, om deze hindernis te nemen, behoort onder ons gemeengoed te zijn. Hindernissen voor het evangelie zijn er om genomen te worden. En als ze niet 'Opgeruimd worden, dan is het niet in orde met het geloofsleven en den geloofsstrij'd onzer Gereformeerde Kerken, voor wier rekening de wereld in 'Midden Java ten Zuiden ligt. Al zou ik ook heel wat weten in te brengen tegen de methodiseerinjg van ons gebed', dat neemt niet weg, dat ïku toch de vraag zou willen voorleggen, 'of deze positie van de Javaansche vrouw op het terrein onzer kerken, welke een objectieve verhinde'ring vormt voor de indringing 'Cn doorwerking van het evangelie, onzen kerken ook tot een gebedszaak is geworden. Hbe staat het hierin vooral bij onze predikanten, pre- 'dikantsvrouwen en bij de vrouwelijke lidmaten onzer kerken?

Eigenlijk zou ik het hierbij moeten laten. 'Bij •den oproep: Och, dat onze kerken den geestelijken strijd des gebeds om de ontsluiting van de wereld der Javaansche Vrouw voor het evangelie met heel hun ziel, hun hart, hun gemoed en alle krachten gingen strijden. En dat dit een gemeenschappelijke gebedszaak van ons worde. Hier ligt een fundamenteel stuk van onze gemeenscliap der heiligen.

Toch wil ik er nog iets bijvoegen. Maar 'onder beding, dat ge u helder voor den geest stelt, dat deze navolgende oproep tot den arbeid slechts geldt dengene, die dezen oproep tot gebed ter harte heeft genomen.

Het is uitgesloten, dat de evangelieprediking hindernissen op haar weg ontmoet, welke eir toe zouden leiden, dat het evangelie en de ciiristelijke kerk haar universeel karakter zouden moeten inbO'Cten. We zullen niet weer in één of ander particularisme kunnen terugzinken. Ook niet op Java. Hier zal een al ge me en e christelijke keirk komen, of hier komt geen cliristelijke fceirk. Maai' geen particuliere, geen „mannenkerk". En wijl de HEERE nu onzen zendingsarbeid op Java zeer %«•' zegend heeft, daar mogen wij wel vertrouwen, dat de hindernis op den weg van het evangelie naar de Javaansche vrouw niet onoverwinlijk is.

Inmiddels. is. het ons wel 'duidelijk, dat geen missionair predikant toegang krijigt tot de Javaansche vi-ouw uit de niet-chrislelijke wereld. Van-

daal", dat wij deze hindernis niet anders nemen kunnen dan door de uitzending en aanstelling van zusters uil onze Gereformeerde Kerken. Deze immers hebben wel toegang tol de Javaansche •vTOUw. Zij worden ongehinderd toegelaten int haar •woning, en mogen vrijelijk spreken met de Vrouw des huizes.

Geen wonder, dal de zending der GerefoWnieerde Kerken van Delfl c.s. reeds eenige jaren geleden er toe is 'overgegaan, om voor den z.g.n. „zusterjdienst" een zuster uit Holland uit te zenden, welke haar wel zeer zware taak met energie en loiewijding verricht. Over de andere terreinen spreek ik nu maar niet. Wel wil ik u even doen opmerken, dat wat tot nu toe op die terreinen door onze kerken in den hoofddienst verricht werd, nog aanmerkelijk ten achter staat bij' wal door Delft gedaan werd. Ik scHrijf dil niet, om de kerk van Delft uit Ie spelen tegen de zusterkerken. Maar enkel, om u het besef bij te brengen, dat onzo kerken deze hindernis op haar zendingsteirrein nog bij lange na niet genomen hebben. We tippen er eigenlijk nog maar aan. Toch zijn we al weer iets verder gekomen. Immers, deze hm'de'mis op ons zendingsveld begint de geesten onzer broeders en zusters ook reeds in Holland te verontrusten. Deze noodl begüit aldaar gevoeld te worden. Het 'daghet. Een comité heeft zich gevormd, dal zich ten doel stelt, deze gewichtige zaak van de „vrou- -wenzend'ing" (of ook het „zusterwerk") te behar^ tigen. Wat lol nu toe ten dezen gedaan wordt, is beschamend weinig. Hel laat geen twijfel na, of door den arbeid van genoemd comité zal die actie op dit gebied breeder vlucht nemen.

Maar onze kerken mogen niet alleen niet tevreden zijn, zoolang deze zaak niet voorwerp van den geloofsstrijd en het liefdewerk van al onze kerkleden en kerkeraden is geworden, inzonderheid m.i. van onze predikanlsvrouwen en vrouwe^ lijke lidmaten, doch ze zullen zich hierover toch voor den HEERE moeien verootmoedigen. En laten wjj dit nu duidelijk afspreken: Deze hindernis is eerst dan genomen, wanneer van het zenclingsterrein gerapporteerd mag worden, dat het evangelie op Midden-Java gelijkelij'k de inheemsche vrouw als den inheemschen man bereikt, zoodat het niet meer op de • schuldrekening onzer kerken staat, indien op ons terrein meer mannen dan vrouwen met het Woord dör verzoening in Christus in aanraking gebracht, en bij de christelij'ke kerk ingelijfd worden.

De hindernis in Indië worde in Nedörland een hindernis. Is zij hel daar, dan weet ik zefceir, dat ze hier binnen korten tijd zal zijn opgeiniimd, en dat vanuit Java u gerapporteerd kan worden over één der kenmerken des geloofs binnen onze kerken.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen