Calvijn over het Verbond. L

Het is niet twijfelachtig, dat de Heere het geslacht van Abraham onderscheidt van de overige wereld. Nu moet gezien worden welk volk Hij aanwijst. Zij vergissen sich evenwel die meenen, dat hier alleen de uitverkorenen aangeduid worden, en zonder onderscheid alle geloovigen samengevat worden, uit welk volk zij ook maar naar het vleesch afstammen. Want de Schrift roept daar luide tegenin, dat bizonder Abrahams geslacht, door hèm verwekt, door God is aangenomen. En duidelijk is Paulus' leer aangaa7ide de natuurlijke kinderen van Abraham, dat n.l. de takken heilig zijn, omdat zij uit een heiligen wortel voortgekomen zijn (Rom. 11:16). En opdat niemand dit tot de schaduwen der wet zou beperken, of door allegorie verijdelen, vermeldt hij dziidelijk op een andere plaats, dat Christus gekomen is, opdat Hij een dienaar der besnijdenis zou zijn. Waarom niets zekerder is dan dat God zijn verbond opricht mei de kinderen van Abraham, die op natuurlijke wijze uit hem voortkomen zouden. Indien iemand zou tegenwerpen, dat dit heelemaal niet overeenstemt met den voorafgaanden zin, waar wij gezegd hebben, dat als wettige kinderen van Abraham voor God gerekend zvorden, diegenen, welke door het geloof in zijn lichaam ingelijfd^ één huisgezin vormen — dan is dit makkelijk met elkaar in overeenstemming te brengen, indien wij slechts als zeker en scherp-onderscheiden graden van aannemingtot-kinderen poneeren, die men uit verschillende plaatsen der Schrift kan bijeenbrengen. In het begin, vóór dit verbond, was de conditie van de geheele wereld één en dezelfde. Maar zoodra gezegd was: Ik zal uw God zijn en van uw zaad na u, was de kerk niet minder van de overige volken afgescheiden als in de schepping der wereld het licht uit de duisternis is te voorschijn gekomen. Toen is het volk Israël, als de kudde Gods, in zijn eigen schaapskooi ontvangen; en de overige volken hebben als wilde beesten over bergen en door bosschen en woestijnen gedwaald. Daar deze waardigheid, waardoor de kinderen van Abraham boven de volken hebben uitgeblonken, aan Gods tvoord alléén hing, strekte de getuidige aanneming-totkinderen door God zich tot hen allen gemeenschappelijk uit (of: kwam, de genadige aanneming enz. hun allen gemeenschappelijk toe). Commentaar Gen. 17:7.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen