STEMMEN UIT ONZE KERKEN

Gedwongen afscheid.

Het hieronder volgend stukje, dat ik ter plaatsing aanbied aan de redacties van het Gereformeerd Jongelingsblad, de Reformatie en Gereformeerd Jeugdleven, heeft ten doel, aan mijn oudere en jongere bondsvrienden mede te deelen, dat ik mij, door de beslissingen die het bondsbest'uur nam in zijn vergaderingen van 10 Juli en 12 October j.l. genoodzaakt gevoel, afscheid te nemen van den bond, waarin ik gedurende 40 jaren met zooveel vreugde mijnerzijds heb mogen werken.

Ik behoef de reden van mijn afscheid niet breed toe te lichten. In den laatsten „Brief van den Bondsvoorzitter" in het nummer van het G.J.B, van 23 November j.l., no, 35, staat dit zinnetje: „Iedereen weet hoe onze bondssecretaris kerkelijk staat" ....'Welnu, dan is het voor iedereen duidelijk, dat de besluiten, die het bondsbestuur nam in zijn bovengenoemde vergaderingen (ik ontving de notulen dezer vergaderingen twee dagen geleden en ben dus eerst thans volledig georiënteerd, omdat ik deze vergaderingen, zooals men weet, niet bijwoonde) mijn instemming niet kunnen hebben.

Het was mijn plan, in het jaar 1942, het jaar waarin ik den 60-jarigen leeftijd'zou bereiken, het voorbeeld van mijn vriend Zijlstra, onzen trouwen oud-bondsvoorziter, wiens , , geluid" nog nooit onzeker geklonken heeft, te volgen en als bondsbestuurder af te treden. De omstandigheden, waarin wij toen leefden, maakten uitvoering van dat voornemen onmogelijk! In 1942 verliet niemand, die nog prijs stelde op den naam Nederlander, zijn post. Na de ontbinding (de zoogenaamde dan!) van den bond spraken we als moderamenleden met elkander af, en dit werd ook in de bondsbestuursvergaderingen, naar mijn beste weten, doorgegeven, dat we allen na de bevrijding ons mandaat ter beschikking van den bond zouden stellen en ik voegde daar steeds aan toe, dat het bondsbestuur zoo spoedig mogelijk (zooals het bestuur van den Meisjebond gedaan heeft) een bondsvergadering zou saamroepen en dat ik dus- mijn afscheid mocht uitstellen tot die vergadering.

Het is alles anders geloopen. Het bondsbestuur heeft nog steeds geen bondsvergadering bijeengeroepen, het nam besluiten en gaf o.m. schetsen uit (ik doel natuurlijk op de schetsen Kerkgeschiedenis) waarin ik mijn gevoelens niet zie uitgedrukt en waarvoor ik de verantwoordelijkheid niet kan dragen en niet wensch te dragen.

Daardoor dwingt men mij tot afscheid.

Maar ik wil dit niet doen, zonder opzettelijk aan de velen, die mij in al de jaren vóór en in den oorlog, tot in de gevangenis en Vught toe, op allerlei wijze de prettigste blijken van hun vriendschap hebben gegeven, daarvoor nog eens zeer hartelijk mijn dank te hebben gebracht.

Ten slotte heb ik nog één verzoek.

De , , moffen" hebben bij de huiszoeking op den dag der „ontbinding", 22 Juli 1942, o.a, een pak losse Jorigelingsbladen meegenomen, waardoor ik het 1ste nummer van het blad mis, en wel dat van 10 Mei 1940. (Ze hadden niet in de gaten, dat in een doos de laatste en voorlaatste jaargang, geheel compleet op dat ééne nummer na, op inbinden lag te wachten!) Wie helpt me nu nog aan dat nummer, dat het verslag van den bondsdag van 1940 bevat? Ik breng hem bij voorbaat mijn besten dank voor de' toezending.

En nu voor het laatst: met bondsgroet, de (oud)-bondssecretaris

Zwolle, Sassenstraat 37a. 7 December 1945.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen