STEMMEN UIT ONZE KERKEN

VRIJWEL.

Daar was een vader, wiens eenige zoon bij een razzia gegrepen en op transport naar Duitschland gesteld werd. De vader deed alle moeite om zijn zoon vrij te krijgen, maar tevergeefs.

De vader bad ook — hij zei althans dat hij het deed —, dat God zijn zoon terug wilde brengen, maar ook dat scheen tevergeefs.

Dag en nacht werd die vader gekweld door de zorg om zijn zoon van wien slechts nu en dan eenig bericht doorkwam.

Toen kwam de bevrijding. En na de bevrijding keerden honderden mannen en zonen terug, vermagerd, ziek, ellendig maar ze kwamen en ze leefden. Ze leefden

En de vader, hij her-leefde. Hij zag dag en nacht uit, of ook zijn zoon terug zou komen. Hij deed navraag bij ieder die daarvoor in aanmerking kwam, maar tevergeefs.

Toen plaatste hij een advertentie. Eén van de vele droevige advertenties van de eerste maanden na de bevrijding, en hij hoopte en bad — hij zei althans dat hij het deed —, maar tevergeefs.

Hij informeerde bij alle instanties, die zich bezighielden met het lot der dwangarbeiders. Tenslotte berichtte hem een officiëele instantie: de mogeUjkheid dat uw zoon nog in leven is moet vrijwel uitgesloten geacht worden.

Uitgesloten. Uitgesloten! Vrgwel uitgesloten.

Maar toen meer dan een jaar na de bevrijding, kreeg de vader een brief van iemand, pas teruggekeerd, waarin stond: het is mogelijk, dat uw zoon nog leeft in de Russische zone, want daar en daar heb ik hem toen en toen gezien; wend U dus tot die en die instantie, die ook mijn terugkeer bevorderd heeft.

Toen zei die vader: „Och, waarom zou ik dat doen? Ik heb al zooveel moeite gedaan en 't is alles op niets uitgeloopen. En hier heb ik toch dat officiëele briefje, zie maar, en daarin staat duidelijk: de mogelijkheid dat Uw zoon nog in leven is moet vrijwel uitgesloten geacht worden. Vrijwel, vrijwel, VRIJWEL neen, ik begin er maar niet meer aan "

Toen schreide die vader en hij bad om kracht, om het verlies van zijn zoon te kunnen dragen.

Want dimkt U van dien vader? Van zijn tranen? Van zijn gebeden?

Daar was een s5aiode, handelende in opdracht van den Vader, die In de hemelen is. En daar was een „zoon", die zich afkeerde van de handelingen dier synode, en zei, dat die onschriftuurlijk waren, en haar dus niet opgedragen door den Vader. Hij bood aan, deze zijn meening nader te bewijzen uit het Woord van God.

Toen deed die synode alle moeite om dien „zoon" uit het „vreemde land" terug te krijgen. Er werd ook gebeden. Men zei althans, dat men bad. Maar het aangeboden bewijs werd niet op prijs gesteld, blijkbaar. Dat was wel vreemd.

Och, het is niet noodig het lange en vooral droeve verhaal heelemaal te vertellen. Het werd zóó droef, zóó in-droef, dat die synode dien „zoon" teüslotte moest beschuldigen van scheurmaking en zich genoodzaakt zag met hem voort te varen en hem vijf vragen voor te leggen, waarop hij binnen veertien dagen met ja of neen had te antwoorden. En achter deze vragen zagen de engelen, en Gods volk voor zoover het op de hoogte was, de donkere dreiging van tuchtmaatregelen aanschuiven en zij hielden den adem in.

Maar toen

Toen gloorde 6r nieuwe hoop, want toen schreef die „zoon" aan die synode een brief: ik verzoek U mij tijd te laten voor een verweer. Hij zag dus blijkbaar kans zich van de ergerlijke zonde, waarvan men hem meende te moeten beschuldigen, voor God en de menschen vrij te pleiten. En als hij daarin mocht slagen, dan zouden er geen vragen meer te stellen zijn, waardoor een biddend kerkvolk de slaap uit de oogen zich geweerd zag. Dan, ja, dan zou het nog goed kunnen komen.

Maar ach, toen schreven officiëele deputaten in een officieel rapport: we achten „deze mogelijkheid vrijwel uitgesloten" i) Uitgesloten. Vrijwel uitgesloten. Vrijwel. Vrijwel! VRIJWEL!

Toen zei die synode, gehoord het rapport van haar deputaten, en ondanks het tot beschamens toe herhaalde verzoek van den beschuldigde: Ach, we hebben al zooveel geduld gehad, en we hebben al van alles geprobeerd, en hier staat het toch immers, lees zelf maar: uitgesloten vrijwel, vrijwel, vrijwel uitgesloten, dus deze onze „zoon" moet ambtelijk sterven, want het is ons nut dat één mensch sterve, opdat niet het geheele volk verloren ga.

Toen zuchtte die synode. En er glinsterden tranen hier en daar. En er werd ook gebeden en heel Gods volk werd opgeroepen om mee te bidden, en, naar men mag aannemen ootmoedig te danken. Men zei althans

Maar wat zegt U nu van die synode?

Van haar tranen? Van haar gebeden?

En, bovenal, wat zegt U van Uzelf? Want de handelingen dier synode gingen en gaan ook U aan, en ze zullen U eeuwig aangaan.

H. WESTERINK.

Naschrift. Het was natuurhjk onzin, dit „vrijwel onmogelijk". Men wilde geen weerlegging van zijn aanklachten; en men had ineens haast (nu de eigenlijke drijvers de eerst bij besluit „na kennisgeving aangenomen" (!) brieven achteraf toch maar, besluit of geen besluit, meenden te kunnen gebruiken om ondergeteekende inderhaast kwijt te raken, door inwerkingstelling van hun vergaderingsapparatuur, zulks onder het motto: besluit IS besluit!). Overigens: ik heb den heeren niet verzocht, mij gelegenheid tot verweer te laten. Ik heb hen alleen maar gezegd, dat dat hun plicht was. Maar ze waren destijds het hoofd kwijt. Dat zijn ze nog; zie hun manipulaties: ieder mag nu weerspreken wat ik, omdat het Gods

V/oord heette (!) niet weerspreken mocht.

K. S.

1) Zie „Toelichting op de schorsing Schilder", pag. 38. van Prof. Dr K.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen