Een teeken des tijds, of de lof van Sartre

Ondanks de officieel nog steeds bestaande papierschaarschte draaien de papiermolens en de rotatiepersen lustig: „schoon de minister het verbood". En vanwege vurig begeerde eenheid groeit de veeüieid van dag-en weekbladen en periodieken met den dag. Zoo verscheen voor eenige weken een nieuw weekblad „Heden ten dage", dat ten ondertitel voert: „cultureelreformatorisch weekblad".

Heélemaal begrijpen doen we dien ondertitel niet. Vroeger hadden we het Algemeen Weekblad voor Christendom èn Cultuur. Dat suggereerde, dat er ook christendom zónder cultuur is. En het nieuwe weekblad suggereert, dat men ook reformatorisch arbeiden kan zonder dat zulks nog cultureel is. We gelooven er niets van. Maar dat zal wel aan ons en aan onze suggestibiliteit liggen.

Als redactie en raad van advies zijn bekende synodocraten als Ds J. D. Boerkoel, Ds Chr. W. J. Teeuwen en Ds H. Veldkamp met den Christelijken Gereformeerden DB L. S. den Boer en den Barthiaan Prof. Dr G. C. van Nlftrik op pad gegaan. Zoo langzamerhand worden in den hedendaagschen kerkelijken en theologischen chaos de fronten zichtbaar. Het bloed aller subjectivisten kruipt, waar het niet gaan kan.

In het zesde nummer profeteert Van Nlftrik, schrijvende over Jean Paul Sartre — eens gekarakteriseerd als de filosoof van den bierpul — en het christendom. En Van Niftrik — met Ds L. S. den Boer vormende den raad van advies van het cultureel reformatorisch weekblad — doet daar netjes uit de doekjes, dat het christendom voor de existentiefilosofi© a la Sartre maa, r dankbaar heeft te wezen: het heeft de beteekenis van een teeken des tijds, weet U?

Weliswaar heeft de Roomsche Kerk de boeken van Sartre op den index oftewel in de kerkelijke vergifkas geplaatst, maar Van Niftrik hoopt, dat het orthodoxe Protestantisme (wat is dat? ? ) zoo benepen niet zal zijn. Dat Rome alzoo deed, zal wel komen van Sartre's militante atheïsme en van de vrijmoedige, realistische wijze, waarop hij de sexueele problemen behandelt. Maar volgens Van Niftrik behoeft dat voor „ons" geen reden te zijn om het tafellaken tussohen Sartrê en ons door te snijden. Ook het feit, dat Sartre's romans „onzedelijk" zijn behoeft geen reden te wezen met zijn filosofie en romankunst niet van doen te willen hebben!

te willen hebben! Het christendom kan van Sartre nog wat leeren. Want terwijl het overgroote deel der christenen daar niets van dóór heeft, lezen wij den bijbel nog altoos met den bril van de idealistische filosofie op den neus.

met den bril van de idealistische filosofie op den neus. En dien bril neemt Sartre ons af. Sartre leert ons weer de echt-bijbelsche gedachte, dat de mensch niet „uit ziel en lichaam bestaat", geen „ onsterfehjke ziel" heeft, dat de adel van den mensch niet ligt in zijn „denken", maar hij leert ons weer den mensch verstaan in zijn „geworpenheid", in zijn existentieele verbondenheid met de wereld: „de mensch wordt nu niet langer gezien als een denkend wezen, maar in zijn situatie hier en nu".'„De structuur van dit denken staat oneindig dichter bij den bijbel dan het idealistische denken". Enzoovoorts.

Wij voor ons gelooven óók, dat de existentiefilosofie veelzins het einde van de „idealistische" wijsbegeerte beteekent, aangenomen dat deze existentiefilosofie meester van het terrein blijft. Wat nog te bezien staat.

Maar inplaats van teeken van terugkeer of toenadering tot den bijbel is zij teeken van nóg verdere afdwaling en verlating •\%n het Woord Gtods. Ze is een crisis binnen de afvallige wijsbegeerte.

Van Niftrik noemde haar een „teeken des tijds". We gelooven het ook. Maar anders dan hij.

We gelooven, dat ze een geopenbaard teeken is: „En daarom zal , God hun zenden een kracht der dwaling, dat zij de leugen zouden gelooven, opdat zij allen veroordeeld worden, die de waarheid niet geloofd hebben, maar een welbehagen hebben gehad in de ongerechtigheid".

Die kracht der dwaling is hier. God laat de wereld hoe langer hoe verder afdwalen. Dat is zijn straf.

En we huiveren bij de gedachte, dat Van Niftrik het optreden van Sartre en aanverwante geesten met vreugde begroet.

Nog meer, als we merken, dat Boerkoel en den Boer met hem den boer opgaan.

En Veldkamp En Teeuwen

Vormende tezamen naar ze meenen een cultiu-eelreformatorisch gezelschap.

Introduceerende den man, die met zijn volstrekte nihilisme vijand van alle reformatorische cultuur is, vijand van den levenden God. Een geest, dien men slechts vervloeken kan in den Naam des HEEREN.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen