Soberheid gevraagd

We speuren in sommige familieadvertenties, berichten van geboorte, ondertrouw, overUjden, koperen, zilveren en gouden bruiloften, zoo at en toe een toenemende gemaniëerdheid, die ons dringend doet vragen om eenige meerdere soberheid.

We denken hierbij niet aan dat bij-de-hande Jantje, dat, natuurlijk uit eigen initiatief, na eigen overleg, op eigen kosten, precies in de juiste krant „met dank aan God" doet weten, dat Vader en Moeder dan en dan twaalf en een half jaar hopen getrouwd te wezen, den zóóveelsten van zóó laat tot zóó laat daar en daar hopen te recipieeren. Zoo'n dankbaar Jantje toch!

We denken evenmin aan dien kleinen lurenman, die als laatste van een reeks zoo maar met Vader en Moeder en al de anderen mee-adverteert, dat de Heere óók hem weer een zusje heeft „toevertrouwd".

We denken aan iets anders.

Advertentieknipsels hebben we niet bewaard.

Een dossier van geboortekaartjes, rouwbrieven, ondertrouwberiehten en dergelijke legden we niet aan.

Maar we bewaren niet zonder eenigen tegenzin de herinnering aan gezwoUenheden, die met hoe langer hoe grooter regelmaat terugkeeren en die ons nopen te zeggen: Zóó moet het niet. En we bewaren ook de heugenis aan een enkel geval, waarin we meenden gebrek aan teederheid te bespeuren.

I We geven toe: soms kan eenige breedheid geoorloofd en noodig zijn. Toen in de Ulrumsche pastorie in de dagen van het bekende bezoek van Scholte, eenige da­ n gen voor de Afscheiding het oudste kindje van Ds de Cock boven aarde stond, bracht de Groninger Courant van 10 October 1834 de volgende advertentie:

Het behaagde hedenavond den vrijmagtigen eenigen en drieëenigen God na een ziekte van drie weken ons oudste dochtertje. Jannetje, oud ruim 3% jaar, door den dood van ons af te eischen. Berustende in en vertrouwende op de verbondsbeloften Gen. XVn : 7, Hand. II : 39 en op Gods Woord Mare. X : 14 en 1 Cor. VU : 14, hopen wij eenmaal daar haar weder te vinden, waar geen rouw of gekrijt meer zal zijn.

H. DE COCK,

Geref. Leeraar te Ulrum.

F. VENEMA.

De breedheid van deze advertentie is licht te verstaan, wanneer men met Rullmann overweegt, dat in dien tijd de leer der erfzonde, in.zonderbeid die der erfschuld, vrij algemeen geloochend werd en men over de zaligheid van vroegstervende kinderen zeer lichtvaardig oordeelde op grond van hun vermeende onschuld. Nog meer heeft wellicht bij De Cock een andere overweging een rol gespeeld. Onder de dominees in zijn omgeving liep het volgende verhaal: Een candidaat zou eens een bezoek bij De Cock gebracht en toen gehoord hebben, dat in een aangrenzend vertrek een klein kind onophoudelijk schreide. Hij had toen gevraagd: „Wiens kind is dat toch? " En De Cock zou gezegd hebben: „Een van onze 'kinderen, maar laat het schreeuwen. Wij storen ons daaraan niet. Het is toch een verdoemelinge. Dat is mij geopenbaard".

Tegenover die lasterpraatjes is de advertentie in de Groninger Courant van 10 October 1834 een kostelijk getuigenis. Zooiets kan noodig zijn. Maar als zulk een noodzaak niet aanwezig is, zij men toch sober.

' Van die soberheid getuigt de advertentie, die Dr A. Kuyper voor ruim een halve eeuw plaatste in De Heraut, toen Mevrouw Kuyper overleden was. Zij luidde:

Op den 25en Augustus 1899 is te Meiringen, in het Bemer Oberland, in haar Heere en Heiland ontslapen, Vrouwe

Johanna Hendrika Kuyper

geboren Schaay in den ouderdom van 57 jaren.

(volgen ondertt.).

Onze advertenties mogen ook hier wel blijk geven van fijngevoeligheid. Wie bij het overlijden van een familielid geen hope voor hem heeft of niet zonder leed over zonde van den gestorvene aan hem kan terugdenken, beware zulks voor den intiemen kring. Toen Dr Kuyper's vader overleden was, jammerde zijn hart: „Mocht hij maar ingebonden zijn in het bundelken der levenden bij den HEERE onzen God". Maar de overlijdensadvertentie meldde, sober en strak, in De Standaard van 9 December 1883 en in De Heraut van den lOden:

Geheel onverwachts ontsliep in den afgeloopen nacht onze geliefde Vader en Behuwdvader, de Weleerwaarde Heer

Jan Predérik Kuyper,

in leven emeritus-predikant te Leiden, in den ouderdom van één en tachtig jaar.

(volgen ondertt.).

Laten we dien soberen, strakken stijl, die fijngevoeligheid tegenover onze dooden, bewaren. En in onze familieadvertenties toch ophouden het nóg origineeler, nóg „gereformeerder" te zeggen dan anderen. Eenvoud is ook hier het kenmerk van het ware.

D. É. C.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen