REMINISCENTIE

Uit onze jeugd herinneren wij ons een tante, die in onderscheiding van andere tantes, nooit een snoepje meebracht.

Toch is zij beter in onze herinnering gebleven dan andere tantes, die tot streeling van ons vleesch het geschenk vem\enigvuldigden.

Dat deed deze tante niet.

Wij noemden haar de Zaterdagavond-tanté, want zij was een trouwe wekelijksohe verschijning.

In het begin mochten wij haar niet zoo graag.

Voor ons gevoel was ze wat te strak en te streng. Dat gold zoowel haar inwendige als haar uitwendige zijde, want wezen en verschijning klopten nauwkeurig op elkaar.

We weten niet hoe het komt, maar vandaag moeten wij aan haar denken.

Ze is al lang uit onzen gezichtskring verdwenen — want ze was eigenlijk geen echte tante — en of ze nog leeft zoudeh we niet kunnen zeggen.

Maar ze leeft wel in onze herinnering.

We zien haar nóg voor ons, zooals ze elke week verscheen.

Echt het type van een keurige, ongetrouwde juffrouw. Een beetje hard en een beetje stroef, maar niet onvriendelijk en zoo precies als een uurwerk.

Trouwens, als ze ons van tijd tot tijd weer voor den geest komt, denken we ook altijd aan een uurwerk.

We hooren nog dat vader zei: ze is zoo nauwkeurig als een chronometer.

Onze jongens-oogen zagen hoog tegen haar op, waat ze was onderwijzeres.

Voor ons gevoel was ze erg geleerd en wist ze alle dingen. •

De eerste schreden, die wij op het pad der wetenschap hebben gezet, hebben wij aan haar te danken.

Zij leerde ons lezen.

zij leerde ons klok-En wat nog geweldiger was kijken.

Dank zij de Zaterdagavond-tante waren wij al ver vóór onzen schoolleeftijd in staat den tijd af te lezen van onze pendule.

Voor zulke dingen mochten wij bij andere tantes niet komen.

Die zeiden Vvfel lieve woordjes en vulden ons lieve mondje met lekkere dingen, maar verder Itwamen ze niet.

Zoo zijn we tante gaan waardeeren.

Zelfs als kind al.

Ze bracht geen snoepjes mee, maar ze bemoeide zich veel met ons.

Zij gaf ons iets, dat zij noodiger vond dan snoep.

Ze leerde ons zien hoe laat het was.

Ze leerde ons lezen.

Dat is het wat ons verhindert haar te vergeten.

In onze prille jeugd voelden we al iets van haar waardij.

En later hebben wij dat eerst goed gezien.

De snoep-tantes. waren toen al lang uit onze heugenis verdwenen.

We willen toch wel eens weten hoe het komt, dat wij vanavond aan deze tante moeten denken.

We hebben weinig verstand van psychologie en van ons onderbewuste, maar we willen ons desondanks even wagen op dit glibberige pad.

Langs zielkundigen vffig willen wij een antwoord zoeken op de vraag waarom wij nu juist op dit moment moeten denken aan de Zaterdagavond-tante uit onze jeugd.

Als het nu Zaterdagavond was, zouden we misschien een aanknoopingspunt kunnen vinden.

Maar het is pas Vrijdag.

In de kamer, waarin we ons bevinden, is niets wat aan tante herinnert.

Een foto bezitten we niet van haar, behalve dan dat beeld in onze ziel, dat ons gebleven is alleene.

En onze ziel, waarvan wij om des tijdswil zoo weinig studie hebben gemaakt, schuift dat beeld nu naar voren.

Waarom eigenlijk?

Wij kijken eens rond. Ja, daar staat een klok. Die zou een gedachten-associatie hebben kunnen opwekken aan de tante, die ons leerde klok-kijken.

Maar dat komt niet uit. In het laatste uur hebben wij geen blik op de klok geslagen. We hebben zelfs den tijd een beetje vergeten.

Dat komt omdat het Vrijdag-avond is.

Den Vrijdag-avond hebben wij gereserveerd voor andere dingen. Dan lezen wij ons lijfblad. Vrijdagavond is voor ons „Reformatie"-avond.

Als wij dan klaar zijn met onzen arbeid, beginnen wij te lezen.

Dan moet men ons eigenlijk niet storen.

Dan bevinden we ons op en om het kerkplein. Althans daar beginnen we altijd. En verder grasduinen we, dan voor, dan achter, dan weer in het midden.

Niets slaan we over.

Altijd boeit het ons, hoewel het ons ook wel eens plaagt.

Want wij moeten ons soms terdege inspannen om alles te begrijpen. Ons lijfblad is geen bonbon.

Ze smelt ons niet zoomaar in den mond.

Ze is ook niet bijzonder zoet.

Ze komt niet met snoepjes

Hé!

Daar hebben we eensklaps de associatie.

Wij ervaren het ais een psychologische vondst van den eersten rang.

Jammer, dat wij destijds in de psychologie niet verder gegaan zijn. Er zou zeker een brilliant psycholoog uit ons zijn gegroeid.

Dat zijn we nu niet.

We kunnen niet veel meer dan klok-kijken.

Dat hebben we van tante geleerd.

Maar niet van tante alleen.

Toen we ouder werden zijn we niet bij onze pendule bhjven staan.

We sloegen ook onzen blik in den kerktoren.

We hebben nóg eens moeten leeren om te zien hoe laat het is. Dat leerde tante ons niet.

Ons oog valt op ons lijfblad.

We vinden het haast oneerbiedig om het met onze tante te vergelijken.

Maar we zien een onmiskenbare overeenkomst.

We nemen het blad, dat we juist doorworsteld hebben, in de hand.

We kijken eens naar den kop.

Neen, daarin zit de gelijkenis niet,

Tante had niet zooveel mannen-met-klinkende-namen in haar hoofd.

Maar tante was wel een wekelijksohe verschijning.

En tante begon een taak, die ons lijfblad later moest voortzetten.

Ze leerde ons lezen.

Ze leerde ons zien, hoe laat het is.

Ach, we willen de gelijkenis maar niet verder uitspinnen.

We zijn tevreden nu we weten waarom wij juist vanavond aan tante moeten denken.

In gedachten nemen wij heel diep onzen hoed voor haar af.

Voor haar en voor allen, die op en om. het kerkplein, onzen blik naar boven hebben gericht, naar de wijzers van de groote klok.

Opdat wij zien mogen, hoe weinig seconden ons nog scheiden van den groeten Morgen.

Den morgen, dien wij hijgend verwachten.

LUSTRATOR.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen