Voor Kinderen.

Het verjaargesclienk.

Truida was 'een vlug en vriendelijk meisje van veertien jaar. Zij hield er veel van allerlei handwerkjes te maken, en had het daarin voor haar jaren ook al zeer ver gebracht.

Toen nu de verjaardag van vader weldra komen zou, wilde zij hem eens verrassen, met iets moois dat zij zelf gemaakt had. Zij ging dus naar een winkel, en kocht daar wat zij noodig had, te weten een stuk gaas waarop een schoone spreuk stond geteekend, met allerlei bloemen en kransen er omheen. Die teekening werkte zij nu op, en wel-in verschillende kleuren. Toen nu de verjaardag kwam kon zij haar lieven vader verrassen met haar handenwerk, en wie van de twee het meest verblijd was durf ik niet zeggen.

’t Zag er dan ook keurig uit. In 't midden stonden in fraaie, blauwe letters deze woorden:

»WAAR VREDE IS WOONT GOD.”

Daaromheen zag men kransen van groene palmen en olijven, doorvlochten met roode en witte rozen, len alles zoo natuurlijk dat het scheen, te leven. Moeder, broers en zusters, allen vonden 't even mooi, en ieder die 't verder zag ook.

’t Zou natuurlijk jammer zijn geweest zulk een kunststuk in de lade weg te bergen. Dat was dan ook vaders plan niet. Hij liet het in een lijst zetten, en hing het toen boven zijn schrijftafel, zoodat hij 't eiken dag zien kon. Dat vond zijn dochtertje — zooals vanzelf spreekt — een groote eer en recht pleizierig. Maar vader zei: »Vergeet nu niet, lieve Truida, dat ook uw bekwaamheid tot zulke dingen een geschenk van God is. David loofde den Heere, die zijn vingeren bereidde ten oorlog. En nu de Heere uw vingeren bereid heeft om schoone werkjes te maken, moet gij daar evengoed voor danken. Want er staat geschreven: hetzij gijlieden eet of drinkt, hetzij gij iets anders doet, doet het alles ter eere Gods.”

De ouders van Truida waren gewoon tegen den winter aardappelen op te doen van een boer, die buiten woonde. Gewoonlijk kwam die man dan in Januari om zijn geld. Zoo ging het ook ditmaal. Toen hij kwam, waren echter vader en moeder juist niet thuis, doch ze zouden wel dadelijk terugkeeren. Truida verzocht den boer met haar mee te gaan naar vaders kamer en daar te wachten.

De buitenman deed zoot Truida ging heen, doch kwam na een poosje terug, om hem te zeggen, dat haar ouders er waren, en zij heiii vroegen in de huiskamer te komen, waar 't lekker warm was, om daar af te rekenen. Toen zij vaders kamer binnentrad stond de boer voor het schilderij en bekeek het aandachtig.

»Dat is mooi geschilderd", zei hij tpt haar. »Zoo, vindt u 't nog al mooi", sprak Truida. »Maar het is niet geschilderd, het is gemerkt." »o Zoo", sprak de landman, die misschien niet dadelijk wist wat merken was; «waarmaken ze dat? "

»Ik heb 't zelf gemaakt", antwoordde Truida, terwijl zij een kleur kreeg.

»Ei!” riep de boer, »dat is knap, jongejuffrouw, maar 'k ben 't er toch niet heelend'al mee eens.”

»Wat bedoelt u? " vroeg Truida, die niet begreep, dat de aardappelkooper verstand van merken had.

»Wel”, hernam hij, »ik voor mij zou 't juist andersom gezet hebben: »Waar God woont is vrede." Daar houd ik het bij.”

Truida wist zoo spoedig niet wat te antwoorden en zij ging dus den koopman voor naar de huiskamer. Daar werd afgerekend, en toen nu de boer was vertrokken, vertelde Truida aan vader wat de bezoeker had gezegd.

Vader dacht een oogenblik na en sprak toen: »Ik geloof, lieve meid, dat onze - vriend, die een oprecht, vroom man is, gelijk heeft. Hij heeft in zijn eenvoudigheid juist gezien; het moest eigenlijk andersom staan.”

Dat was voor het meisje niet aangenaam om te hooren. Zij vond nu haar werk met mooi meer. Doch ik weet raad, dacht zij. Den volgenden dag ging zij weder naar een. winkel, en vroeg om een spreuk zooals zij bedoelde. Doch die had men niet, en schoon zij de halve stad afliep, niemand kon haar helpen. Dat speet Tnuda geducht en zij klaagde haar nood aan moeder.

Doch deze sprak: »Ja mijn beste, daaruit kunt ge alweer wat leeren. De menschen willen met vrede beginnen en dan tot den Heere komen. Maar het is juist anders. Eerst moet de Heere tot ons komen en woning bij ons maken en dan komt de vrede vanzelf. Gij kunt echter uw schilderij gerust zoo laten, want wij weten wel dat er bedoeld wordt : de ware vrede, en die komt van God alleen. Waar die is daar kan het niet anders of Hij woont er ook die hem geschonken heeft.”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen