Voor Kinderen.

BOVEN EN BENEDEN.

In Portugal voerde eenmaal heerschappij — 't Is lang geleên maar niet vergeten — Een koning, dié Alfonsus was geheeten, En schooner naam, de wijze, droeg daarbij.

Hij wist den loop van zon en maan, Bespiedde sterren op heur baan, En wou van lichten en planeten Altijd het nieuwste en naaste weten. Soms liep hij uit den raad , Op straat,

Omdat hij door de zware praalgordijnen De lieve zon daarbinnen niet zag schijnen. En menig nacht vergat hij bed en rust, Om naar zijn lust Te turen naar de sterren, die er blonken Omhoog, en grooter vreugd hem schonken Dan al de schatten van zijn huis.

Van dorp of stad mocht hij de namen soms niet weten

De sterren zou hij nooit vergeten; Door kijkers zag hij zon en maan Soms uren lang bewondrend aan, En vroeg zich zelf vaak af: hoe zou 't daar wezen?

Al wat in boeken stond, had hij er van gelezen. Maar 't al voldeed den koning niet;

En daarom liet

Hij zich in 't eind een kijker maken, Zoo groot als hij nog geen bezat, Met glazen als een molenrad. »Nu, " riep hij »kan ik allen toonen. Dat waar is wat 'k steeds heb gezegd En nooit mij duidlijk werd weerlegd : Dat in de maan ook menschen wonen!

Of dat nu wijsheid ook mocht heeten? Maar goed... der hovelingen schaar Riep straks: »Hoe groot, hoe wonderbaar, O vorst, wie had het ooit geweten l AVis zijn er menschen in de maan, Licht ziet ge zelfs er kindren staan, En toonen u de nieuwe glazen De schapen, die daarginder grazen!"

’t Werd avond, en de vorst ging uit, Om met zijn vrienden weer, als vaak in nachtlijke uren, Naar maan en starrenheir te turen.

»Thans zal ik menschen zien!" zoo riep Alfonsus luid, »Ja menschen in de maan!" En allen hieven aan: »Straks zien wij menschen in de maan!"

Haast waren zij ter plaats gekomen Waar 't hemellicht, scherp waargenomen. Hun nieuwe wondren toonen zou. — Daar nadert hen een schaamle vrouw. En smeekt; „Ei help mij toch, heer koning : Ik heb geen spijs, ik heb geen woning, Om niet heb 'kheel den dag geloopen. Och, geef me iets, dat ik brood kan koopen. Ai, geef mij om des Heeren wil!"

Verwachtend zweeg nu de arme stil. Maar ach, de vorst, in diep gepeins verloren. Had voor haar beê en klacht geen ooren. En riep maar telkens tot zijn liên: »De menschen in de maan zal 'k zien !

»O koning, " klaagde de arme weder, «Versmaad mijn droeve bede niet Buig uit uw hoogheid tot mij neder En help mij toch in mijn verdriet."

Maar weder hief Alfonsus aan. Als had hij 't vrouwtje niet verstaan: «Straks zie ik menschen in de maan!"

Toen trad zij door der heeren rij: En sprak, Alfonsus' mantel grijpend : > 0 koning, bij een nood zoo nijpend. Gedraagt zich dus een wijze als gijV 't Was God die u tot koning maakte Maar niet, opdat ge uw plicht verzaakte; Hij stelde u vorst van Portugal Geen heerscher van het groot heelal; Dit land werd u ten rijksgebied Maar zon en maan en sterren niet. Zoek dus naar menschen niet daarboven: Gij vindt er hier — wil mij gelooven — Genoeg op wie gij 't oog kunt slaan, En die haast van gebrek vergaan."

Toen sloeg de wijze Alfonsus de oogen neder. En sprak beschaamd: »0 vrouw gij hebt gelijk, 't Geschiedt niet weder."

En rijk begiftigd zond hij haar Naar huis, en ging ook zelf met heel de hoov'lingschaar.

’k Weet niet of in de maan hij ooit nog menschen zag. Maar vast, dat hij gerust de wijze heeten mag.

CORRESPONDENTIE.

J. M. te App. —.Spoedig volgt antwoord; 'tzij in dit blad of op andere wijs.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen