Een bladzijde uit het leven van Calvijn.

Karel V was nog machtig. Duizenden onderdanen gehoorzaamden hem nog als hun heer. Een aanzienlijke hofstoet omringde nog zijn troon en onder dezen niet weinige mannen van kennis en geleerdheid. Sommigen hunner bezaten echter nog grooter schat. Zij waren met de reformatie der kerk meegegaan en zochten den vrede hunner ziel niet meer bij mis of uiterlijke boetedoening. Hun hart had den Heere Jezus gevonden als Borg en Middelaar. Den keizer was dit niet onbekend. Toch behield hij hen in zijn dienst, al ging zijn hart uit naar Romes leer. Een van dezen was Ludovicus de Dieu, geboortig uit de Zuidelijke Nederlanden. Hij was kamerheer des keizers en werd door dien vorst, uit erkentenis voor zijn trouwe diensten, tot den adelstand verheven onder de vleiendste bewoordingen. Op de ongelukkige krijgstochten van Karel volgde De Dieu hem en hij bleef bij hem, totdat de keizer in het jaar 1555 afstand deed van troon en macht, gedeeltelijk ten behoeve zijns zoons Filips II. Toen waarschuwde hij hem heen te gaan, omdat hij niet langer bij machte was, hem tegen de inquisitie en de Jezuïeten te verdedigen. Op bijzondere wgze had de Heere hem verlost uit de banden van Satan en wereld, waarin hij lag en hem tot een voorstander der Hervorming gernaakt. Johannes Calvijn was het instrument, dat de Heere hiertoe gebruikte.

Het gebeurde eens, dat Calvijn naar Engeland overstak. In het schip, waarop hij zich bevond, waren eenige dartele en ongebonden jongelingen, van welke De Dieur een was. Nauwelijks op reis, namen de jongelieden de kaarten, en onder het spelen vloekten en raasden zij, den naam des Heeren op vreeselijke wijze lasterende, Calvijn hoorde dit, maar hield het niet uit. .

Hij trad op de vloekenden toe en bestrafte hen, ze dreigende met de wrake Gods, indien zij voortgingen. Smaadredenen der roekeloozen waten het antwoord, dat de ernstige bestraffer en gezant des Heeren kreeg. Alleen Ludovicus zweeg, en het was duidelijk, dat hij uit overtuiging zweeg Calvijn merkte dit op, maar deed voorshands, of hij niets zag.

Eenigen tijd daarna vond hij hem alleen in het schip. Hij sprak hem aan en zeide: »Ik zie, edele jongeling! iets goeds in u, hetgeen mij hope op uwe zaligheid geeft Gij schijnt mij te braaf toe, om langer onder zulke goddeloozen te verkeeren."

De Dieu kreeg een luisterend oor, ja, antwoordde den Hervormer in het Latijn. Het eene woord lokte het andere uit. Alras vernam onze Ludovicus de waarheid Gods naar de Schriften, waaruit Calvijn.hem onderwees en de Heilige Geest werkte in zijne ziel door tot zaligheid. Tusschen beide mannen ontstond vriendschap en De Dieu was zoo aan Calvijn verkleefd, dat hij aan zijne ouders schreef, dat hij hem en zijne leer nooit zou verlaten, al moest hij er allerlei vervolgingen voor ondergaan.

De laatste jaren zijns levens bracht hij te Brussel door, waar zijn zoon Daniël predikant was, totdat de stad aan Parma en de Spanjaarden overging. Vóór dien tijd was Ludovicus reeds gestorven,

Korten tijd na zijn dood werd zijn zoon gewaarschuvyd, dat de Jezuïeten voornemens waren het lijk des vaders op te delven en aan een galg te hangen. Daniël haastte zich toen, met behulp van den Jezuïet, die den raadslag zijner geestverwanten verraden had, het lijk zijns vaders op te graven en voor een tijd te verbergen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen