Voor Kinderen.

DE MOEDIGE VROUW.

In de 17e eeuw woonde in Ierland een Engelsch edelman, Lord Edgeworth geheeten, met zijne vrouw en kinderen op het kasteel Lissard.

Daar Edgeworth een Protestant en daarbij een Engclschman was, had hij onder de Koomsche lersche bevolking weinig vrienden, vooral in een tijd toen er nog telkens opstanden en oorlogen voorkwamen, wijl de Ieren zich niet onder de Engelschen wilden schikken, die zij haatten, wijl ze hen als vreemde indringers en ketters daar beschouwden.

In de laatste jaren zijn in Ierland meer dan eens aanslagen voorgekomen op landheeren, en hebben degenen die bij het volk gehaat waren 't soms hard te verantwoorden gehad. Dat was destijds evenzoo. Het was lang niet altijd veilig in den omtrek. Daarom had dan ook Lord Edgeworth een aantal bedienden, die desnoods het kasteel konden verdedigen, in huis, en hield hij tevens wapenen en buskruit in voorraad, op den zolder van zijn kasteel.

Op zekeren dag, tegen het vallen van den avond, kwam een der knechts den Lord zeggen, dat men eenige mannen van een haveloos en zeer ongunstig uiterlijk had zien zwerven rondom den tuin van het kasteel, als loerden zij waar men het best er in kon komen. Toen de knechts hen ontdekten, waren de mannen spoedig vertrokken. Doch de heer des huizes vreesde, dat zij wel eens dien nacht terug konden komen. Daarom zond hij een knecht naar boven om vandaar de geweren te halen, ten einde die uit te deelen aan de bedienden. De knecht ging heen, doch toen hij terugkwam ontdekte Lord Edgeworth, dat hij vergeten had ook kruit te laten meebrengen,

Nu wilde hij zelf naar den zolder gaan om het kruit te halen, maar zijne vrouw, die bespeurde wat er gaande was, sprak:

»Zou het niet beter zijn, dat"ik het deed? Het wordt al zoo donker, en gij moet den mannen nog hun plaatsen aanwijzen en den tuin onderzoeken."

»Een knecht laat ik liever niet naar boven gaan met licht. Ik doe het liefst zelf en zal voorzichtig zijn."

De Lord begreep dat het zoo het best was. Hij beduidde zijn vrouw hoeveel buskruit zij moest meebrengen, en ging toen met de knechts den tuin in.

Vrouwe Edgeworth was een vrome vrouw. Zij wist dat zij een gevaarlijk werk ging doen, en in stilte bad zij den Heere het haar te doen .gelukken. Toen riep zij de meid, en gaf deze een brandende kaars om die in den kandelaar te zetten. Doch hoe het nu ook kwam, de kandelaar was zoo spoedig niet te vinden — gelijk later bleek — en de meid nam zonder er iets van te zeggen de aangestoken kaars in de hand naar boven.

Daar aangekomen ontsloot de dame de zolderdeur en gelastte het dienstmeisje, die volstrekt niet begreep wat er gebeurde, met de kaars aan de deur te blijven staan. Zelf ging zij verder tot achter op den zolder, waar een vat met buskruit stond. Dit vat was van zeer zwaar hout met sterke koperen banden er om heen. Hel deksel was ook met metaal beslagen en kon opgelicht worden door middel van een koperen ring.

Bij het flauwe schijnsel der kaars was het onmogelijk goed te zien wat men deed. Mevrouw Edgeworth riep daarom de meid toe, wat dichterbij te komen, schoon niet heel nabij. Het. meisje, al begreep zij niet wat mevrouw deed, gehoorzaamde. Toen vulde de laatste een steenen pot dien zij had meegenomen met drie pakjes kruit uit de ton, sloot deze vi'eer, en riep de meid die dicht bij de deur stond, op zijde te gaan, naar een hoek van den zolder. Daarop ging Mevrouw met dien steenen pot de zolderdeur uit en de trap af, de meid toeroepende haar te volgen.

Daar ondertusschen in het huis de lampen waren aangestoken, kon men ook zonder kaars op de trappen wel zien. Mevrouw Edgeworth was geheel vervuld met het ongewone en gevaarlijke werk dat zij volbracht had, en verheugde zich toen zij goed en wel met de gevaarlijke vracht beneden was.

Juist had zij den pot neergezet, toen zij de meid achter haar hoorde aankomen. Eensklaps herinnerde nu de dame zich, dat zij verzuimd had de zoldetdeur te sluiten. Maar haar schrik werd nog grooter toen zij wel de meid zag, maar zonder de kaars!

»Waar hebt gij het licht gelaten? " vroeg de dame haastig.

»0 die kaars? " was het antwoord, »die heb ik boven op de ton gezet. Ik had den kandelaar vergeten en de kaars paste juist in den ring. Ik wou het licht niet meenemen, omdat ik dacht dat u weerom zoudt komen, daar de deur openbleef!"

(Slot volgt).

„KORT VAN MEMORIE"

of in goed Hollandsch, van »geheugen", zijn, naar hun eigen zeggen, vele menschen; en vele kinderen, die liefst hun lessen niet leeren, spreken met andere woorden evenzoo. Daar het nu echter lang niet aangenaam is, als wat men gelezen of gehoord heeft, b. v. de predikatie in de kerk, zoo spoedig weer is vergeten, wil ik hier eens opschrijven wat een wijs man heefc gezegd, die wel verdient dat we naar hem luisteren, 't Is de groote Engelsche geschiedschrijver Macaulay.

»Tocn ik, " zegt hij, »een jongen was, zette ik mij met allen ernst aan het lezen. Maar aan het einde van elke blidzijde die ik las, hield ik op, en dwong mijzelf, eerst kort te vertellen wat ik op die zijde had gelezen. In het eerst moest ik de bladzijde wel drie of vier keeren overlezen, vóór ik den inhoud vast in mijn hoofd had.

»Doch ik noodzaakte mijzelf het gemaakte plan te volgen. Thans ben ik zoover, dat als ik een boek eens heb doorgelezen, ik het bijna van 't begin tot het einde kan weergeven. Men kan zich die gewoonte zeer gemakkelijk in zijn jonge jaren aanwennen, en zij is van onschatbare waarde, als een middel, om het lezen zoo veel mogelijk vrucht te doen dragen.''

CORRESPONDENTIE.

Op eenige vragen enz. hopen we, zooveel mogelijk, in een volgend Nr. te antwoorden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen