Voor Kinderen.

UIT HET VUUR GERUKT

XIV.

MEER DAN GEVRAAGD WAS.

Niet lang na hetgeen we 200 pas verhaalden zaten op een avond vader en zoon bijeen, toen de huisjuffer aanklopte en hun een brief overreikte.

Van Frederik!" riep Jan, terwijl hij vadtr den brief toereikte, ïhij heeft ook in zoo lang niet geschreven. Ik ben benieuwd hoe 't hem gaat." n

Ik ook, " sprak vader, wat kalmer, schoon ook hij niet weinig nieuwsgierig was. ïMaar*at is dat? " zoo vervolgde hij ontsteld, toen hij een blik op het schrift wierp, »die brief is niet van Frederik!"

Hij komt toch uit Italië, " sprak Jan, de buitenzijde van den brief bekijkende, sen er staat ook het zegel van dienst op."

Mijnheer Leenderts gaf geen antwoord. Hij was reeds bezig den brief te lezen, 't Duurde lang, heel lang eer hij daarmee gedaan had. Geen wonder ook, want vader las nooit heel snel, en de brief was zeer] lang en daarbij ver van duidelijk geschreven en in het Engelsch.

Maar vader, wat schrijft Frederik toch r" vroeg Jan eindelijk, die zijn ongeduld niet langer bedwingen kon.

Lees .mij den brief maar eens voor, " sprak vader, sdan begrijp ik hem ook beter."

Jan deed het, en al kimnen we hier den brief zelf niet weergeven, toch wel wat er in stond.

Zooals Frederik meldde, was de Koningin Charlotte., na een poos te Napels te hebben gelegen, noordelijk opgezeild en had het anker geworpen voor Livorno, een havenstad van Toskane. Daar lag het schip nu reeds eenige weken en 't bleek duidelijk dat Frederik er niet tegen had, al duurde , het verblijf aldaar nog wat langer. In 't geheel scheen het zeeleven hem wel te bevallen. Althans hij was zich ook in den wapenhandel gaan oefenen en scheen wel plan te hebben in dienst te gaan. Bij het iianteeren iler v/apens echter had hij zich bezeerd, en hoewel 't niet gevaarlijk was, mocht hij toch zijn rechterhand niet gebruiken. Vandaar dat de brief door een kameraad was geschreven, dien Frederik den inhoud had voorgezegd.

Er stond nog meer in den brief dien Jan voorlas. Toen 't uit was zei vader alleen: »Ik moet daar eens over denken" en ging dat ook dadelijk doen, wat voor Jan niet zeer gezellig was. Dat kwam echter wel meer voor. Ook den volgenden avond had Jan het heel stil. AVant vader was, geheel tegen zijn gewoonte, uitgegaan. Had Jan geweten waarheen, hij zou misschien niet zoo rustig thuis hebben gezeten, bezig met zich in 't boekhouden te oefenen.

Mijnheer Eeenderts was namelijk dadelijk na den eten naar den patroon van Jan, mijnheer Clark gestapt, en wel met het doel om eens bij dezen raad te vragen. Wat hem daartoe dreef? Velerlei. Ten eerste had hij, na den geheelen dag nagedacht te hebben over het antv/oord dat hij ï'rederik zenden zou, nog dit antwoord niet gevonden; ten tweede kende hij hier in Londen bijna niemand dien hij raad kon vragen; ten derde, ging 't hem als velen; hij was niet bijzonder op vrome menschen gesteld, maar in tijd van nood ging hij toch nergens liever dan bij hen.

De heer Clark was, gelijk vele Kwakers, wat stroef en kort in den omgang, maar dadelijk ten volle bereid om een ander te helpen. Zoowel het een als het ander werd aan Leenderts duidelijk, toen hij nog maar even met den patroon van Jan gesproken had. De bezoeker gevoelde dat hij aan dezen man, al zag hij hem pas voor 't eerst, toch gerust al wat hem op 't hart lag, vertellen kon.

De Kwaker hoorde mijnheer Leenderts bedaard aan en verloor bij het lang verhaal geen oogenblik zijn geduld.-En de bezoeker had nog al iets te vertellen! Want er stond in den brief een en ander, dat vaders bezorgdheid niet weinig had opgewekt, 't Scheen hem namelijk toe dat Frederik tamelijk loszinnig was geworden, een juist niet ingetogen leven leidde en't' ergst vond mijnheer Leendejts, dat zijn zoon zich niet schaamde dit zoo vrij en onbewimpeld aan zijn vader te zeggen en nog wel door een ander. Verder leek 't vader ook maar half, dat Frederik in Engelschen dienst wilde treden. Hij had hem liever voor zijn vaderland zien strijden, en nu dit onmogelijk was en om nog meer redenen, hem allerliefst te loonden in een goede, winstgevende betrekking gezien. Hoe nu mijnheer Leenderts er toe kwam voor dit alles den raad te vragen van een hem eigenlijk vreemd man, wist hij zelf niet recht. De oorzaken die we straks noemden, werkten er zeker toe meê; ook kwam er bij, dat Jan altijd met gr'oote achting over zijn meester sprak. Doch bovenal was de hand des Heeren in deze dingen, .Desgenen die de blinden leidt langs een weg, dien zij niet hebben geweten. sEn gij wilt nu van mij weten, wat ge te doen hebt? " vroeg mijnheer Clarck.

Ja, als het u belieft; wat raadt gij ? "

lk kan u enkel zeggen wat ik denk. Als ge vraagt swaarom? " antwoord ik niet. Ge moet zelf oordeelen. Nu dan dit:

Ik behoor tot de vrienden (zoo noemen de Kwakers zichzelf) 'en ben dus tegen allen krijgsdienst. Maar dit is een zaak voor elks geweten. Uw zoon echter is daar op den verkeerden weg, gij moet hem thuis laten komen. Als hij werken wil, kan hij bij mij terecht, zoo goed als zijn broer. Nog meer? "

Ik dank u mijnheer Clark, ge zijt wel vriendelijk, "

»Nu heb ik nog iets: gij zijt zelf ook op den verkeerden weg."

lk, mijnheer? " riep de bezoeker verbaasd.

Zeker, want gij houdt u voor veel beter dan uw zoon, en hebt het toch niet verder gebracht dan dat ge een braaf mensch wilt wezen; ik zeg nog niet eens dat ge 't zijt. Leer eerst u zelf kennen en inzien dat ge een diep bedorven, verloren zondaar zijt, en ge even groot gevaar loopt van in het verderf te storten als uw oudste zoon. Gij rekent op u zelf, maar gij moogt alleen rekenen op Cliristus, want gij zijt niets. Hij alles. Kan ik nog iets voor u doen ? "

De heer Leenderts was zoo verbaasd, dat hij niets anders kon uitbrengen, dan: »Danli u, neen, " en een oogenblik later bevond hij zich weer op straat.

Allerlei gedachten gingen hem onder 't naar huisgaan door het hoofd. Zoo iets was hem nog nooit gebeurd! Hij, een zoo braaf man, op wien niets te zeggen viel, hij een' verloren zondaar! Hoe wist die Kwaker dat? Maar, zoo redeneerde mijnheer I., eenderls in zijn arglistig hart, 't is ook een Kwaker die 't zegt; een van die secte, die zooveel wonderlijke dingen heeft, en dit behoort er zïker ook IDIJ. Maar ik behoor tot de Gereformeerde kerk-en lieb dus niets met die Kwakerspraat {e maken.

Zoo redeneerde onze man al voort. Hij verat geheel dat iemand, al dwaalt liij ook in ommige dingen, tocji in andere zeer goed gelijk an hebben, en ook, dat al behoort iemand tot en kerk die beter is dan een andere, hij toch, ielaas, nog wel een ongeloovig en onbekeerd .art kan Jiebben. De vraag was hier minder ie 't zei, maar zvdt hij zei. Eii dit voelde mijneer Leenderts daarom zoo goed, wijl de Kwaker iet anders had gezegd dan wat iict Woord Gods ot alle zondaars zegtj hoe zij ook heeten. Ook ad Leenderts in de kerk datzelfde meermalen gehoord, maar dun dacht bij: dit betrett niet zulke brave, waardige menschen als ik ben. En zoo op den man af v/as't hem nog nooit gezegd.

Juist «iet in een goed humeur kwam vader te huis. 't Eenige wat hem leek, was de belofte die mijnheer Clark hem had gedaan. Met het plan om aan zijn jongsten zoon althans iets te vertellen van wat er dien avond was gebeurd, trad hij de kamer binnen. Doch Jan sprong hem tegemoet met den uitroep:

O, Zie eens papa, nog een brief v.an Frederik. En dezen heeft hij zelf geschreven!"

HOOGENBIRK,

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen