Eerlijk.

Onlangs heeft Ds. Westerhuis, die in zijn qualiteit van curator der Theologische school namens de provincie Groningen het Con­ cept-contract geteekend had, deze onderteekening teruggenomen.

Dit feit moge te betreuren zijn, maar te verwonderen is het niet. Ds. Westerhuis was op de meeste vergaderingen te Utrecht niet tegenwoordig. Ds. Bos zat destijds nog als curator voor Groningen. Eerst toen Ds. Bos naar Dokkum vertrok en daardoor Ds. Westerhuis als curator zijn plaats innam, verscheen deze op een der laatste bijeenkomsten. Van de voorgaande onderhandelingen was hij dus niet op de hoogte. Indien hij thans meent zijn onderteekening te moeten terugtrekken, dan blijkt daaruit alleen. Dat Westerhuis in zekere overijling zijn naam zette, zonder zich genoegzaam rekenschap te hebben gegeven van hetgeen deze daad inhield. Nu hij achteraf spijt kreeg van deze daad, was hij als eerlijk man wel verschuldigd dit openlijk uit te spreken.

Aan beide zijden zullen dergelijke veranderingen van overtuiging voorkomen. Gaarne verkenen wij daarom het woord aan Ds. Diemer van Munnikenzijl, die de protestvergadering te Utrecht bijwoonde, vóór de daar aangenomen conclusies stemde, maar na de toelichting, die de Heraut gaf, overtuigd is geworden, dat zijn bezwaren ongegrond waren.

Hij schrijft ons:

Aan de Redactie z'jd Heraut.

Geachte Redactie,

De ondergeteekende kwam door bijzondere omstandigheden op de bekende vergadering te Utrecht.

Het is niet mijn doel, om mededeelingen aangaande die vergadering te doen.

Alleen wil ik met een enkel woord zeggen, onder welken indruk ik die vergadering verliet. Ik was bitter gestemd. In de leiders van de kerkelijke actie van '86 had ik tot nog toe een onbepaald vertrouwen.

Hun geschriften en daden waren mij een bewijs, dat zij alleen het belang en den bloei der Geref. Kerken in Nederland op 't oog hadden.

Door wat ik te Utrecht hoorde, werd dat vertrouwen grootelijk geschokt, en kreeg ik den indruk, dat het hun te doen is, om met voorbijzien van het belang der kerken, de universiteit en de universitaire opleiding op den voorgrond te dringen.

Het Concept Contract zou het middel zijn, om op listige wijze dit doel te bereiken, en met alle zeggenschap der Kerken in zake de opleiding zou het gedaan zijn.

Daar ik een sterke voorstander ben van het recht en de vrijheid der kerken, verloor dit concept geheel mijn sympathie.

Op de Classis heb ik het dan ook met alle macht bestreden.

En als u vraagt, M. de R., of ik thans nog dit Concept onaannemelijk vind, dan moet ik tot mijn groote vreugde zeggen: „neen."

Uit het schrijven toch van den Minister, en uit de Heraut, blijkt duidelijk, dat het de mannen van '86 niet te doen is om hun beginsel door te drijven, maar dat zij ^vfel degelijk een weg van jaOTdfwwerking zoeken, waarin beide begin selen gehandhaafd worden, en aan de kerk volle zeggenschap gegeven wordt, zoodat het beginsel van eigen opleiding behouden blijft.

Indien het Concept geamendeerd wordt in dien zin, dat staatsinmenging onmogelijk wordt, dan is dit bezwaar opgelost.

Na de toelichtingen over de opzegbaarheid van het Contract, zal wel niemand meer durven beweren, dat de Kerken bij een mogelijke breuke er minder gunstig aan toe zouden zijn dan de Vereeniging voor H. O.

Aan de hoofdbezwaren, die op de vergadering te Utrecht gemaakt zijn, is mijns inziens volkomen toegegeven, zoodat van die zijde geen ernstig bezwaar tegen een geamendeerd Contract meer kan bestaan.

Zette men toch de kleinere bezwaren aan zij, en laten wij eendrachtig werken voor den bloei van het koninkrijk Gods.

De tijden roepen ons toe, om meer in eenheid des geestes op te treden.

Er wordt maar al te veel op de hartstochten gewerkt; er wordt veel te veel naar het: „wie zal baas zijn" gevraagd.

Er moet meer komen een gemeenschappelijk optreden tegen de machten der duisternis.

Van vele zijden wordt het zaad der tweedracht gestrooid.

Er is bij velen niet een zoeken naar eenheid, maar een hoogverheven staan op eigen standpunt.

Men wil niet samenwerken, of allen moeten zich op mijn eenig waar „zaligmakend" standpunt plaatsen.

Er wordt geen vertrouwen, maar wantrouwen gezaaid.

Waar moet het heen met onze Kerken; waar komen wij met ons hoogheilig beginsel, dat wij in alles de eere Gods op 't oog hebben.

Straks vergadert de Synode, en deze, ziende dat zoovele Classen zich tegen het Concept hebben verklaard, zal het misschien ter zijde leggen.

Het is echter ook waar, dat zeer vele Classen waren onder den indruk van de vergadering te Utrecht.

Ik geloof dat, wanneer de Classen weer konden vergaderen, er een gansch andere stem zou opgaan.

En als de Synode straks weer dit plan van de hand wijst, wat dan?

Komt er dan rust en vrede?

Welneen, dan begint het lieve levenfje weer van nieuws.

Kampen benoemt een nieuwen hoogleeraar, en Amsterdam eveneens.

Nu komt men nabij het getal 6, dan is het weer 9.

Het concurreeren tusschen Amsterdam en Kampen zet zich voort.

De heeren Professoren zitten op hunne studeerkamers, en schrijven fel tegen elkander in de couranten; de gemeenten kiezen partij; de partijen in de gemeenten verheffen zich, en de predikanten moeten weer zussen, en wat dies meer zij.

God beware ons voor de gevolgen van het spelen met vuur, en geve, dat er geen onheilige concurrentie kome tusschen mannen^ van één beginsel, tusschen scholen, die in den nood der tijden gesticht zijn, om de zoozeer vertrapte eere Gods te handhaven.

Wat God tot een zegen heeft verwekt, kan de mensch tot een vloek maken.

Is dan de historie der eeuwen, die ons de gevolgen van tweedracht en wantrouwen doet aanschouwen, niet leerzaam ?

Is ook Zuid Afrika niet een voorbeeld van ellende, wegens wantrouwen en tweedracht, welke daar in 't begin geheerscht hebben.

Dat er in de kerken van Nederland een vurig gebed opstijge voor de Synode, opdat de zoo zeer gewenschte eenheid van opleiding nog dit jaar verkregen wordt.

U dankend voor de opname van dit stuk, verblijf ik,

Uw dw.

Mimnekezijl, V. d. m.

Den moed der overtuiging, waarmede Ds. Diemer openlijk erkend gedwaald te hebben, waardeeren wij ten zeerste.

Dit schrijven bevestigt, wat van meet af ons gevoelen was, dat op de protest-vergadering te Utrecht gehandeld is onder den indruk van gansch onjuiste voorstellingen.

Indien deze vergadering niet in het geheim ware gehouden, maar men de onderteekenaars van het Concept-contract had uitgenoodigd om het Concept te verdedigen, dan zou de uitslag dezer vergadering een gansch andere zijn geweest. Ds. Diemer spreekt als eerlijk man slechts openlijk uit, wat in het hart van veel broederen leeft.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen