Voor Kinderen.

WEDER OP REIS.

XVI.

Schliemann zelf, hoewel hij veel geld had gf'-.ien en miljooenen bezat, stond verbaasd, hii zooveel kostelijks bijeen te vinden. Hoe was dit te verklaren ? Hij zelf legde het zoo uit, dat koning Agamemnon, na mst zijn reisgenoo ten te zijn vermoord, hier met hen en al zijn schatten is begraven geworden. Of dit zoo is, zal wellicht nog eens blijken.

De schatten, die hij daar gevonden had, waren het eigendom van Griekenland. Ze zijn dan ook naar het polytechnicum d. i. het museum, te Athene gebracht, en zijn daar nog te zien. Velen die de oudheid bestudeeren of liet hebben, reizen naar Griekenland, om daar te beschouwen wat Schlieraann heeft gevonden. Hij zelf bewoonde te Athene een waar paleis, waar hij met zijn vrouw en kinderen gelukkige dagen doorbracht. Behalve een zoon had hij ook een dochter, die weer een naam uit de Grieksche oudheid droeg, te weten Andromache.

Andromache was de naam der vrouw van een beroemden held uit den Trojaanschen oorlog, Hector geheeten, die in den strijd omkwam. Zijn vrouw werd gevangen genomen en tot slavin gemaakt. Dichters hebben haar deugd bezongen.

Zoo als ik zei, te Myeene werd ontzaglijk veel gevonden: beeldhouwwerk, vazen, potten, huisraad, tot gouden munten toe, allen zeer kunstrijk bewerkt, 't Schijnt dat deze kunst oorspronkelijk is uit het Oosten, uit Mesopotamië, waar reeds zeer vroeg, gelijk ook de Bijbel ons leert, kunst en wetenschap werd beoefend. In alle geval is wat men te Myeene gevonden heeft, ouder dan het jaar 1000 vóór Christus.

We weten dit is de tijd, waarin koning Sa­ ƒ lomo regeerde. We weten ook hoe knap men destijds in het Oosten was in allerlei kunst-M arbeid. Salomo immers had een elpenbeenen d troon, met goud overtrokken en met kunstige h gouden leeuwen gesierd. De tempel in Jeruzalem f was niet alleen een wonder van bouwkunst, maar we lezen ook van gouden granaatappelen en allerlei kostelijk versiersel. Ook uit de ge­ d schiedenissen vóór Salomo weten we, hoe de krijgslieden zoowel als de vrouwen, versierselen droegen.

Kortom, het wordt zeer duidelijk, hoe uit het Oosten de kunst kon komen, die ook in het westen werd in toepassing gebracht. Zoo blijkt ook, dat niet alleen het hoogste, Gods openbaring ter zaligheid aan de menschen, ons uit het Morgenland is toegekomen, maar ook veel dat, schoon van veel minder waardij, toch van beteekenis is. Is de profetie van Noach, dat Japhet in Sem's tenten zou wonen, ook niet op deze wijs vervuld?

Er zijn menschen die beweren, dat een rentenier wel oud kan worden, wijl hij zoo weinig uitvoert. Maar als het waar is, dan moet iemand het anders aanleggen dan Schliemann, die, schoon hij volstrekt niet voor zijn brood behoefde te werken, toch vrij wat meer deed dan menigeen, die voor zijn dagelijksche behoeften arbeidt. Zoo begrijpen we dan ook, dat zelfs zijn krachtig lichaam niet meer zoo mee kon als voorheen. Hij liep trouwens — 't was in 1890^—al naar de zeventig.

De kwaal waaraan onze Heinrich, nu een groot en wereldberoemd man, begon te lijden, was hevige oorpijn, die hem tevens den last veroorzaakte, dat hij niet goed hooren kon. Hij zocht raad bij de dokters te Athene, maar wat zij deden, het hielp weinig of niets.

Zoo besloot hij dan het elders te beproeven. Hij wist zeer goed, dat er in Duitschland hoogst bekwame geneesheeren wonen, en daarbij dreef hem de innerlijke begeerte zijns harten, om op zijn ouden dag het oude vaderland nog eens weer te zien.

Zijn vrouw liet hij ditmaal tehuis bij de kinderen. Hij hoopte trouwens zeer spoedig terug te komen; als het Gode behaagde, genezen.

Te Halle aan de Saaie in Noord Duitschland, woonde een geneesheer — misschien woont hij er nog wel — die beroemd was om zijn 'kunde en bekwaamheid. Dat Schliemann lijdende was, hadden zijn vrienden in Duitschland vernomen, en zij rieden hem aan, eens den dokter te Halle te raadplegen. Zoo ging Schliemann dan noordwaarts, eerst per stoom boot, om vervolgens per spoor verder te gaan. 't Was herfst toen hij te Halle aankwam. De geneesheer gaf hem, na gedaan onderzoek, alle hoop dat het wel weer zou beteren, n its Schliemann een poos onder behandeling daar ter plaatse bleef.

Dit werd goedgevonden, en Schliemann vleidde zich met de hoop, weldra hersteld de zijnen weer te zien.

AAN VRAGERS.

Een hier volgende vraag is die van W: Wat het woord gemeen eigenlijk beduidt, en of het ook op menschen van goeden stand kan wor den toegepast ?

Gemeen kan gebruikt worden als bijvoegelijk naamwoord en beduidt dan:

1. gewoon, b.v.: een gemeen soldaat.

2. eigen aan allen of aan velen, b.v.: genaeen bezit.

3. laag, gering. Deze beteekenis ontstond doordat wat gewoon, voor allen is, laag werd geschat. Zoo wordt 't woord ook in verachtelijken zin gebruikt, b.v.: een gemeene handelwijs.

Gemeen kan ook zelfstandig, als zelfstandig naamwoord voorkomen, en is dan eigenlijk hetzelfde als de gemeente, allen samen. Zoo wordt in den Bijbel van heel Israël gesproken als van „deze gansche gemeente." Zoo vormen al de geloovigen een gemeente. Zoo noemt men ook de verzameling der inwoners eener plaats, de gemeente.

„Het gemeen" beduidt dus eigenlijk allen saam; ook aangeduid met het Fransche woord het publiek. Meet in gebruik is daarvoor het „algemeen". Zoo b. v. „Maatschappij tot nut van het Algemeen".

Om dezelfde reden als boven gemeld echter, kreeg het woord „gemeen", ook de minachtelijke beteekenis van gering volk. Jan-en-alleman, de allerminsten.

In de ware beteekenis evenwel gaat dit niet op. Men kan, gelijk zeker dichter doet, gerust spreken van „hoog en laag gemeen". Maar daar velen dit niet weten, is het toch goed, met die uitdrukking, „het gemeen, " in onzen tijd voorzichtig te wezen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen