Buitenland

Dultschland. Een predikant die over wil doopen.

De „positieve" predikanten van de stad Bremen hebben zich tot den senaat der stad gewend met de vraag, of de door den predikant Mauritz in den Dom bediende doopen, wel al doopen moesten erkend worden? Het klinkt ons vreemd in de ooren, dat orthodoxe predikanten een dergelijke vraag niet doen in eene kerkelijke vergadering, maar aan een burgerlijk-of staats­ college, al heeft dit ook souvereiniteitsrechten. Wat daarvan zij, het was algemeen bekend, dat sedert vijf jaren Dr. Mauritz geen doop meer bediende. De Bremer senaat kon dan ook niet nalaten, al de door Dr. Mauritz bediende doopen voor ongeldig te verklaren, omdat zij niet gedaan waren in den naam van den Drie eenigen God. Ea wat deed daarop Dr. Mauritz, de man die reeds zooveel ergernis door zijne ergerlijke leer gaf? Hij bood aan om degenen, die eigenlijk dan nog niet door hem gedoopt waren, nog eens over te doopen! Hij doet daarin als een koopman, die verkoopt met de belofte, dat men hetgeen men kocht, ruilen kan.

De vraag is nu gedaan, of op den duur eene kerk als die van Bremen wel als te behooren tot het. Duitsche kerkverband kan gerekend worden? Men spreekt er schande van, dat ook de kerk van Bremen in de Kirchenausschusz vertegenwoordigd is. Doch men schijnt te vergeten, dat ook Dr. Fischer te Berlijn nog steeds in het ambt is, trots al de protesten van geloovige gemeenteleden.

Spanje. De Spaansche koning een tegenstander van vrijheid van consciëntie.

Terwijl in Rusland de groote nood, waarin het land verkeert door zijn oorlog met Japan, het besluit in de pen gaf om vrijheid van consciëntie te geven, schijnt men in regeeringskringen van Spanje daarentegen geneigd om de vrijheid in te koften, waarschijnlijk door den betrekkelijken vrede dien dit land geniet.

De zaak is deze:

Er werd eene nieuwe Anglicaansche kerk te Barcelona geopend. De kardinaal Canasas beschouwde dit als een aanval op de Roomsche kerk en eene beleediging voor het godsdienstig gevoel, en zond in dien geest een petitie aan de regeering, terwijl hij ook een particulier schrijven aan den negentienjarigen koning Alphonsus XIII richtte. Hierop is het volgende koninklijk antwoord ontvangen.

Madrid, i Mei 1905.

„Zeer Eerw. heer Kardinaal — Met groote sympathie en belangstelling heb ik den brief gelezen dien uwe Eminentie mij wel wilde toezenden, waarin het bevestigd werd wat reeds te mijner kennis gebracht werd, namelijk dat men trachtte eene nieuwe Protestantsche kerk in de katholieke stad Barcelona te stichten.

Dat het mijne oprechte begeerte is om deze zaak te beëindigen volgens de duidelijke uit spraken van de grondwet en de jongste uitvoerende beslissingen, blijkt uit het feit, dat zij in den raad mijner ministers enkele dagen geleden werd besproken, en dat ik in vereeniging met hen gezocht heb naar de meest afdoende middelen om een misstand weg te nemen, welke in strijd is met de tegenwoordige wetgeving en de eenstemmige gevoelens der Spaansche natie. Als Katholiek koning en onderworpen en geloovige zoon van de eenige ware kerk, ben ik zeer pijnlijk aangedaan door dezen nieuwen aanslag op het geloof onzer vaderen en den godsdienst van den staat, welks bescherming de Goddelijke Voorzienigheid mij heeft willen toevertiouwen, en ik aaizel niet u te verzekeren dat ik alles wat mij mogelijk is, binnen de grenzen van mijne constitutioneele souvereiniteit, doen zal om de plannen waarvan uwe Eminentie spreekt, door mijne regeering te ver nietigen, en ik smeek om uwen zegen, terwijl ik u bij vernieuwing verzekering van mijn eerbied en achting en welwillende genegenheid geef."

ALFONSUS XIII.

Deze brief is wel vreemd. Zou hij niet verdicht zijn? Want tot hiertoe heeft de jeugdige Spaansche koning getoond, dat hij aan de Protestanten de vrijheid die de wet hun toestond, wel gunde. Maar uit bovenstaand schrijven blijkt, dat ook reactionaire invloeden aan het Spaansche hof zich nog kunnen laten gelden.

Frankrijk. President Loubet over godsdienstvrijheid.

De president der Fransche republiek schijnt het noodig gevonden te hebben, om het pu bliek gerust te stellen. In eene rede bij he onthullen van een standbeeld voor Gambetta, sprak hij tot den aartsbisschop van Bordeaux met lof over den geest van verdraagzaamheid en vaderlandshefde, welke dezen prelaat bezielde.

Tot den Joodschen rabbijn zeide de president: „Gij moogt er u van overtuigd houden, dat ik altijd getrouw zal blijven aan het beginsel van verdraagzaamheid, en alle meeningen zal eerbiedigen, zij het religieuse, staatkundige of wetenschappelijke, want deze binden onze burgers saam en verzekeren ons land zijne rechte plaats als een vrije republiek." De toe stand van Frankrijk, dat meer dan ooit als in twee elkander vijandige legermachten verdeeld is, weerspreekt echter de woorden van den hoogsten staatsambtenaar.

In zijn antwoord op een adres van de pro testantsche predikanten van Bordeaux, verzekerde het hoofd der republiek: „Het parlement, noch de uitvoerende macht, heeft eenige geneigdheid om de volledige uitoefening van religieuse vrijheid op eenige wijze te belemmeren."

Schoone woorden, die echter met de feiten in strijd zijn. Immers sedert jaren doen de Fransche radicalen alles wat zij kunnen om de religie uit het volksleven te verbannen. Daarom moesten de scholen der geestelijke broederschappen gesloten worden, al liep het volk daarbij hier en daar te hoop; daarom moet nu weder het staatsgeld aan de kerken ontnomen worden. Doch dit alles geschiedt onder voorwendsel, dat de Roomsche kerk geen religieuse doeleinden najaagt, maar alleen de begeerige hand zoekt uit te strekken naar de wereldlijke macht. Maar als men daarvoor alleen bang is, waarom jaagt men dan Roomsche liefdezusters uit de hospitalen weg, om z te vervangen door „leeken"-zusters? Deze zullen zich toch niet weten meester te maken van de regeering? Wij dwepen niet met Roomsche leerstellingen, maar nog veel minder met die der Fransche revolutionairen, die gebleken zijn de felste tegenstanders van de ware vrijheid te wezen Het is te betreuren, dat vele Fransche Protestanten dit maar niet schijnen te kunnen inzien. Zeker hebben hunne vaderen veel geleden van de Roomsche reactie; de Parijschebloedbruiloft en de herroeping van het edict van Nantes, zijn zwarte bladzijden in de geschiedenis van Frank rijk. Doch zijn die, welke de Fransche revoluti daarin schreef, niet veel zwarter? En is me vergeten wat er te Parijs gebeurd is, toen in 1870 de commune daar haar triomfen vierde?

Wij houden er ons van overtuigd, dat alleen zij, die waarlijk uit Christelijke beginselen leven s de vrijheid die zij voor zich zelven begeeren ook aan anderen, die niet denken als zij, kvmnen gtnnen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen