Voor Kinderen.

DE COVENANTER.

VIII.

EEN NIEUWE VRIEND.

Toornig keerden de vervolgers naar het huis erug, waar de aanvoerder zijn hart luchtte in bedreigingen en verwenschingen tegen Skylle, den man des huizes.

Deze hoorde het kalm aan, zonder een woord te uiten. Toen eindelijk de officier had uitgebulderd, en vroeg of er hier ook wat te eten en te drinken was te krijgen, haalde de boer brood en bier en zette het den krijgslieden voor. Deze aten en dronken onder allerlei ruwe scherts en vuile taal. Daarop dronken zij op het welzijn van Koning Karel en den ondergang van alle verraders, waarmee natuurlijk de Covenanters bedoeld werden. Doch toen zij nu ok begonnen te spotten en te vloeken, kon kylle niet langer zwijgen, maar verzocht hun rnstig dit te laten, en te denken dat zij van elk ijdel woord rekenschap zouden hebben te geven.

Tot antwoord smeet een der mannen hem de bierkan naar 't hoofd, die gelukkig haar doel miste, maar tegen den grond krakend in stukken sprong. Een ander wierp, terwijl de aanvoerder lachend toezag, een bankje tegen het venster zoodat de ruiten braken en 't glas kletterend neerviel. En wie weet wat er meer zou ebeurd zijn, indien het geweld niet de vrienden had opmerkzaam gemaakt, die nog altijd daarbuiten verscholen wachtten, tot de vervolgers zouden zijn afgetrokken. Nu begrijpend dat er nraad was, liepen zij toe en traden de schuur binnen.

Verschrikt rees de aanvoerder op, 't Geweld as in een oogenblik bedaard.

„Mijnheer" sprak Skylle kalm tot den bevelebber, „wees nu zoo goed te vertrekken.

De man dien gij zoekt is hier niet. Ik heb w volk te eten en te drinken gegeven en tot ank richten zij verwoesting aan in mijn huis. at kan de Koning hun niet gelast hebben.

„Dat zal ik weten", was het Irotsche antoord.

Hij wilde meer zeggen, maar een blik op e welgewapende mannen in de schuur deed em begrijpen, dat het wijs zou zijn, niet verder e gaan,

„De Koning zal weten wat hier geschied is, " romde hij toornig, en een oogenblik later verween hij met zijn troep in het duister van den acht.

De vrienden bleven nog een oogenblik bijeen. ij gevoelden dat het kwaad over hen ten volle as besloten. Toch bracht dit hun besluit niet

aan 't wankelen, om den Heere te blijven dienen naar Zijn Woord.

Daartoe sterkten zij zich nog eens in het gebed, en toen gingen de gasten huns weegs, en de man des huizes ter ruste, na zijn gezin dat hij bevolen had zich buiten de schuur te houden, verhaald te hebben, hoe de Heere hen nog voor veel kwaad had bewaard.

Toen Ralph aan zijn vrouw zijn wedervaren van dien nacht vertelde, wist hij natuurlijk nog niet alles wat we hierboven hebben verhaald. Eerst later kwam hij het te weten, doch met nog meer.

Het schot namelijk door den kapitein gelost, toen hij de drie mannen in den nacht zag vluchten, had, helaas, maar al te goed getroffen en dat wel juist den man op wien men het allermeest doelde, den prediker Brownie. De hagel trof hem in den schouder, en deed hem met een kreet van pijn voorover zinken.

Goede raad was nu duur. Terugkeeren naar de schuur dorst men niet. En zoo moesten de twee geleiders dan met den ernstig gewonde nog wel een uur ver voort, tot zij bij het huis van een vriend kwamen, die voor dien nacht hen herbergde. Zoo goed ket ging, werd de wond verbonden. Een geneesheer kon men niet in den onitrek krijgen, en daarbij zou het inroepen van zulk een al heel licht tot ontdekking hebben geleid van Brownie's verblijf aan de mannen, die hem zochten.

Met ongelooflijk veel moeite gelukte het — om 't nu maar kort te vertellen — den predikant drie weken lang nu hier dan daar te verbergen. Wel waren er trouwe vrienden genoeg, die hem wilden ontvangen, maar nergens kon hij lang vertoeven, zonder gevaar te loopen ontdekt te worden. Bij nacht en ontijd moest de zieke, die zeer leed, vervoerd worden, en dat veel aan de verpleging moest ontbreken, is te begrijpen. Toen de predikant eindelijk weer wat hersteld was, vond hij gelegenheid te scheep Schotland te verlaten, wijl hij daar toch onmogelijk, . nu hij nog zoo zwak was, blijven kon.

Waarheen de leeraar gegaan was, kwam Ralph niet te weten, maar wel dat deze ook later nooit geheel herstelde, en zeker niet weer zou kunnen prediken. Dat is ook zoo uitgekomen. Want eenige jaren later stierf hij, zonder ooit weer gezond te zijn geweest, doch wetende dat nu zijn aardsche huis werd verbroken, hem een beter in de hemelen was bereid.

Bij Douglas maakte al wat hij van deze dingen hoorde en zag duidelijk, dat de lieden die zooveel leden zulks wel allerminst verdienden. Hij was altijd een trouw aanhanger van het koninklijk huis van Stuart geweest, gelijk heel zijn geslacht, dat zich verblijd had, 'oen na Cromwell's dood, koning Kareï „weer het zijne kon genieten, " zoo als men dat noemde. Doch nu zag Ralph hoe de vorst zijn onderdanen liet vervolgen, die niet anders deden dan den Heere God getrouwelijk dienen, naar de zuiverheid van het Woord, en zonder zich te voegen naar de leeringen van menschen. Douglas begon allengs in te zien, dat zijn koning onrecht deed, en dat juist de vervolgden, die oproerigen heetten, gelijk hadden als zij Gode meer gehoorzaam waren dan den menschen.

Daarbij gevoelde Ralph zeer goed, dat wat hij bij die lieden gehoord had, waarheid was: hoe zij zijn luchthartig leven buiten God veroordeelden, en ernst maakten met de dingen der eeuwigheid. Maar ook, dat hem door de leeraars, die zoo vervolgd werden, een weg werd gepredikt om het oordeel te ontkomen en behouden te worden. Om dien weg te verkiezen had de Heere zijn hart toebereid, en al meer en meer gevoelde hij, dat hij bij die verdrukten behoorde, zich bij hen aan moest sluiten.

Toch aarzelde hij nog lang, al woonde hij in stilte menige vergadering bij, want het was een booze tijd. De vervolging werd heviger. Meermalen werden samenkomsten met geweld uiteengedrev^en, en vielen er gewonden, ja doo den. 't Was te voorzien dat het tot een strijd zou komen, en van weerszijden het zwaard ge trokken. Dit nu wilde Ralph liefst voorkomen. Hij wou zijn koning gaarne trouw blijven, 't Ging hem als menigeen tijdens den opstand onzer vaderen tegen Philips van Spanje. Menigeen heeft ook toen lang geaarzeld, tot eindelijk de koning zelf door zijn dwingelandij, het zoover bracht, dat heel het volk naar de wapenen greep, en men ten slotte zich van den koning vrij verklaarde.

En tot zulk een stap zou 't ook in Engeland komen, spoediger dan iemand kon voorzien. Maar eerst zou nog veel worden geleden en gestreden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen