Voor Kinderen.

VROEG BEGONNEN.

III. (Slot, )

„O wat heerlijk!" riep Florence verblijd, „maar kunnen we niet wat voor hem doen? Hij schijnt zoo'n erge pijn tejiebben.”

„Er is één middel dat zeker de pijn wel zou verminderen, " was het antwoord, „en de gene zing ook zeer zou bevorderen. Er moet telkens een omslag met heet water om den poot, om het uit te broeien.”

Nu, ” zei Florence, „als dat helpen kj.u, wil ik graag zien of ik iets voor Cap kan doen.”

„Maar pas op, dat ge uw handen niet leelijk brandt, " zei de vriend.

En Florence, die toen reeds toonde, wat zü later wezen zou, sloeg vonken, met behulp van de tonderdoos, die op tafel lag, maakte op den kouden haard het vuur aan en zette het keteltje met water op. Toen ging zij weg naar de andere hut, om daar iets te halen, dat zij om den poot kon wikkelen. Dicht bij het huisje hing een oude, flanellen borstrok te drogen. Zonder lang bedenken nam het meisje dat waschgoed mee, en scheurde het aan repen. In de hut teruggekeerd, vond zij het water warm, doopte er een omslag in, en lei dien voorzichtig om den gewonden poot.

Het duurde niet lang Of de zieke begon te merken, dat het geneesmiddel hem goed deed, en weer kwispelstaartte hij ten teeken van dank. De bezoekers moesten echter weg. Zij sloten de deur, doch nauwelijks waren zij eenige schreden ver terug, toen zij Roger, den ouden schaapherder zagen aankomen, die de kudde had gestald en nu droevig huiswaarts keerde.

„O Roger, " riep Florence hem al te gemoet, „Cap's-poot is niet gebroken. Ge moet hem niet verdrinken. Hij is gauw weer beter.”

„Ja zoo is het, " sprak de heer, „hij kan u nog dienen vrind; ik heb hem onderzocht."

„Wel, ik ben heel blij, dat ik 't hoor, " zei Roger kalmpjes; „wel bedankt, dat u naar Cap zijt wezen kijken.”

Florence vertelde nu nog even, wat er met de omslagen moest gebeuren, en toen namen zij afscheid.

Den volgenden morgen was bet meisje reeds vroeg op. Zij had moeder alles verteld wat er gebeurd was, en vroeg nu om twee flanellen borstrokken, die zij straks aan de arme vrouw ging brengen, die gisteren zoo ongevraagd van haar waschgoed was beroofd, ten nutte van den hond Cap. Toen Florence deze boodschap had gedaan — 't was een heele wandeling — ging zij weder op ziekenbezoek. Zij vond nu, dat de poot al veel minder dik was dan den vorigen dag. Cap knapte reeds weer op, en toen Florence zijn poot nog eens weer verbond, toonde hij zich even dankbaar als te voren.

Een dag of drie daarna verscheen weder de vriend baars vaders om het meisje af te halen voor een ritje, dat hij ging doen. Onderweg kwamen zij nogmaals Roger tegen met zijn kudde.

Ditmaal zag de oude man er niet zoo treurig uit als kort geleden. Dat was trouwens begrijpelijk. Want Cap was weer bij hem om op de schapen te i> assen; de hond lag op dat oogenblik heel stil, net alsof hij sliep. Maar zoodra hoorde hij niet de stem van Florence, die tot zijn meester sprak, die juist bezig was den schapen nog wat voer te geven, of Cap's staart raakte in beweging en zijn oogen glinsterden, doch nu blijkbaar van genoegen. Toch kwam hij ditmaal niet naar Florence toe, want hij was op post, en begreep dat opperbest.

De oude schaapherder staakte een oogenblik zijn werk. Hij keek even naar zijn hond en zei toen met een vroolijken lach:

„Zie dien hond eens, jongejuffrouw; merkt ge wel hoe blij hij is, nu hij uw stem maar hoort.”

Cap's kort staartje ging al sneller, maar hij verliet toch zijn plaats niet.

„Ik ben nu toch maar blij, dat ik hem niet heb verdronken, " zei de oude herder.

„Daar is 't ook altijd nog vroeg genoeg voor, " sprak de heer.

„Ja, ja, maar als 't beest zoo'n pijn heeft... Maar ziet u, ik moet u toch nog wel bedanken, 't Is de beste hond, dien ik ooit heb gehad, en nu kan hij nog jaren mee."

Florence's oogen straalden van blijdschap. Zij gingen weg, maar zij kon niet nalaten van tijd tot tijd haar oude vrienden Roger en Cap nog weer eens op te zoeken.

Zoo deed reeds als jong meisje zij, die op zou groeien tot een vrouw, die den Heere diende in het werk der barmhartigheid, der verpleging van zieken en gewonden. Toen de vreeselijke Krim-oorlog uitbrak (1854—1856) waarin Rusland stond tegenover Turkije, dat gesteund werd door Frankrijk, Engeland en Sardinië, wijdde Florence, die toen 34 jaar oud, zich aan het werk der verpleging van gewonde soldaten. Zij had tehuis een rijk en gemakkelijk leven kunnen hebben, maar zij verkoos al de moeite en zorgen, die aan het moeilijk werk op het oorlogstooneel waren verbonden. Zoo diende zij den Heere in het werk der liefde.

Hoe zij dit deed, zien we wellicht nog eens later.

OUDE WIJSHEID.

Voor de ouden past de raad. Voor de jongen past de daad.

Veel kallinge i) Is mallinge. Op doen — wil dat verstaan — Komt 't aan.

Doen ook scherpe zwaarden zeer. Scherpe tongen nog veel meer.

Wie blaast in de asch, die moet gedoogen. Dat straks hem de vonken vliegen in de oogen.

Zoo gij niet gaarn bestoven zijt, « Houdt u dan van den molen wijd 2).

Het onweer slaat —versta den zin — Het meest in hooge torens in.

AAN VRAGERS.

N. te R, Een vrouw, die het leger vergezelt, om allerlei ververschingen te verkooopen, veelal ook sterken drank, heette oudtijds een zoetelaarster. Dit was echter niet, wijl zij zoetigheden verkocht, maar de naam beduidt: iemand die spijzen ziedt, d. i. kookt, toebereidt, 't Is jammer, dat dit goed Nederlandsche woord verdrongen is door het vreemde marketenster, dat komt van het Italiaarjsche mercatante, d. i. een die verkoopt, een koopvrouw.

i) Of gekal, gepraat. 2) Ver.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen