Van meer dan eene zijde

Van meer dan eene zijde gaf men ons instemming te kennen, met hetgeen we schreven over de catechiatie.

Er blijkt uit deze brieven, dat het meer daü tgd werd, om deze zaak openlijk ter sprake te brengen.

Zelfs zijn de misstanden nog droever dan we vermoedden.

Zoo wordt ons gemeld, dat op sommige pl& at& en de ouders hun kinderen gedurende de zomermaanden wel gaarne naar de catechisatie zouden willen zenden, maar dat de predikant of kerkeraad dit weigerden, op grond, dat er dan geen catechisatie was. Van Mei tot September stond de catechisatie Immers stil en moesten de catechisanten du!; thuis blijven.

Nu zullen dusdanige gevallen zeker uitzcsdering zijn. Maar het is toch goed, dat op deze misstanden gewezen wordt. Natuurlijk veronderstellen we geen oogenbiik, dat de predikanten met opzet de catechisaties gedurende vier of vijf maanden laten stilstaan, om daardoor minder arbeid te hebben. Hat zal veeleer de sleur der gewoonte wezen, die er nu eenmaal in zit. En dan wil men liever niet voor ééa of twee catechisanten een aparte catechisatie geven, terwijl de nkt-komers achterop raken, en daardoor de gang van het catechetisch onderwijs gestoord zou worden. Maar al zijn dit practlsche moeilijkheden, toch mag de zaak zoo niet blijven voortgaan. De leerjaren voor de catechisatie zijn niet zoo veel. Rftkent men nu, dat in de drukke weken vsn Kerstmis, Nieuwjaar en met Paschen, allicht de catechisaties niet worden gegeven, dan komt het er op neer, dat het aantal caVechlsatle-uren niet veel meer dan 30 bedraagt voor elke klasse, gedurende een geheel jaar. Dat dit geheel onvoldoende is, zal ieder toestemmen. En waar van een goed catechetisch onderwijs zoo ontzaglijk veel afhangt voor de verdere ontwikkeling der gemeenteleden, mag in dezen misstand niet berust worden. Zeker is het daarom de plicht der predikanten, dat ze, waar gewilligheid bestaat, desnoods aan twee of drie catechisanten, gedurende den zomer de catechisatie geven. Zulk een voorbeeld kan op de andere ouders prikkelend werken. Men weet dan, dat er catechisatie is, en bij het huisbezoek kan er met nadruk op gewezen worden, dat de ouders hun kinderen naar ds catechisatie behooren te zenden. Als maar eerst gebroken wordt met de Ingeroeste Idee: gedurende de zomermaanden wordt geest catecliisatie gehouden, zal de Invloed van hcÈ goede voorbeeld en van ernstig vermaan, zich vanzelf doen gelden. We zijn dan ook overtuigd, dat menig Gereformeerd ouder zich van harte verheugen zou, wanneer de catechisatie weer gedurende het geheels jaar gegeven werd. Het zou daarom misschien aanbeveling verdienen, dat de classical visitatoren bq wat slappe kerkeraden ca predikanten, met ernst op verbetering aandrongen. Het behoort niet, dat gedurende een vierendeel jaars, of nog langer, de catechisatie ophoudt. En het werkt niet alleen onkunde bij de gemeente, het werkt ook luiheid bij den predikant in de hand.

Een andere vraag, die men ons deed, was, of in onze groote steden, waar het aantal catechisanten dikwijls veel te groot is voor den aangewezen wijkpredikant, die bovendien door allerlei anderen arbeid overladen, geen uren genoeg beschikbaar heeft voor uitbreiding van de catechisatie-uren, het aanstellen van catechiseermeesters metterdaad aanbeveling verdient? In de gemeente waarin de schrijver woont, liet men decatechiscermeesters langzamerhand uitsterven, omdat daar de gedachte voorzit, dat het catechetisch onderwijs dgenlijk alleen door den predikant kan gegeven worden.

Ons antwoord hierop is, dat ongetwijfeld de predikant in de eerste plaats aangewezen is het catechetisch onderwijs te geven, en dat het zeker niet behoorlek is, dat allerlei andere arbeid, die vaak met zgn predikambt niets te maken heeft, voor de vcrvuiljng van dien plicht een beletsel zij. Een predikant heeft in de eerste plaats zrjn kracht en tijd te besteden aan zïjn amèieli/è vrerk, en naast de bedlening des Wcords behoort daarbij zeker niets hem nader aan het hart te liggen dan het catechetisch onderwijs. Maar dit neemt toch niet weg, dat in groote gemeenten, ook met den besten wil, het niet altijd mogelijk is een voldoend aantal uren per week voor de catechisatie beschikbaar te stellen. Eén van tweeën moet dan gebeuren; óf dat de dassen zoo uitgebreid worden, dat het aantal leerlingen veel te groot wordt, om met vrucht het onderwijs te volgen, óf dat een deel van de catechisanten aan anderer hulp moet wordt overgedragen. Voor dit dilemma staande, nu kiezen we zonder eenige aarzeling het laatste.

Het instituut van „catechiseermeesters" is dan ook volstrekt niet een insluipsel van later tijd, maar werd reeds zeer vroeg in onze kerken gevonden. Zelfs treft men het in de oudste Christelijke Kerk reeds aan. Het bezwaar tegen deze catechiseermeesters Ingebracht, geldt dan ook niet zoozeer dit instituut zelf, wanneer het in groote steden als noodhulp gebruikt wordt, maar wel dat allengs de gewoonte werd, dat de predikanten de catechisatie al meer aan deze catechiseermeesters overlieten, en zich alleen aan de prediking wijdden. Dit nu is zeker een misbruik, waartegen gewaakt moet worden. Maar op zich zelf kan het niet worden afgekeurd, dat de predikant in dezen arbeid wordt terzijde gestaan, wanneer hij zelf zgn taak niet afkan. Alleen dient er wel stiptelijk op gelet, dat alleen werkelijk vertrouwde en goed in de belijdenis onderlegde mannen hiervoor worden aangesteld; dat voorts op dese catechisaties nauwkeurig toezicht worde gehouden door den Kerkeraad, en eindelijk dat men liefst daarvoor alieeii ouderlingen gebruike.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen