Voor Kinderen.

AAN VRAGERS.

Hoe moet men het begrijpen, vraagt W. Z., dat de Israëlieten in de woestijn terug verlangden naar de pompoenen van Egypte, gelijk staat in Num. 11. Zij konden die toch niet eten. Of waren het andere pompoenen dan die wij kennen?

Men leest in Num. 11 hoe Israel in de woestijn terug verlangde naar de spijs die het In Egypte at, want er staat in Nam. „^ , — . .-...-".. 11:4.S«< 5: En het gemeene volksken, dat in het midden van ban was, werd met lust bevangen. Daarom iQO weendeo ook de kindden Israels wederom.

en zeidea: Wie »1 ons vleesch te eten geven? Wij gedenken un de visschen, die vQ in Egypte om niet aten, aan de komkcmmers en aan de pompoenen, en aan het look, en aan de ajuinen, aan het knoflook. Maai nu is ziel dor; ei is niet met al, behalve dit Man vooi onze oogen“.

Wat wij een pompoen noemen, is de plant wier vruchten ookwelkalabassenheeten, die, als zij uitgehold zijn in warme landen als potten of schalen dienst doen. Onze lezer heeft echter gelijk als hij zegt, dat men deze vruchten niet eet. In onze streken dienen zij alleen tot sieraad of tot varkensvoer. Maar in Zuid-Europa is dat geheel anders. Daar worden de pompoenen op verschillende wijten toebereidt, en dienen ook den menschen tot voedsel. Zoo zal het ook wel in het Oosten geweest zijn. Ia warme landen toch zijn de vruchten zachter en saptijker dan bij ons.

Het is echter niet onwaarschijnlijk, dat in Nam. II met pompoen de watermeloen wordt bedoeld, die uit Egypte afkomstig was. Deze vrucht behoorde eigenlijk tot de augurken of komkommers; (in Jes, i wordt dan ook gesproken van een komkommerhof.) Ook deze vrucht kan bijzonder groot en zwaar worden; het vleesch is zacht en rood en het binnenste bevat veel sap. In het Oosten is deze vrucht zeer begeerd. Jaren geleden zag ik er eens een die door twee personen moest gedragen worden, Het vele water dat hij bevat, maakt hem voor ons min begeerlijk.

Ook kende men in Palestina de zoete meloenen, die in Europa ook in de open lucht geteeld worden en een zeer smakelijk vleesch hebben. Op soortgelijke vruchten wordt wellicht in Nam. II gedoeld.

Onlangs is in de Heraut een verklaring gegeven van eenige regels van de oude fabel van den vos Relnaert. Mag ik nu nog iets vragen, daar de volgende regels mij niet duidelijk zijn;

Reinaert seide: ghi secht waer, Nochtan, Grimbeert, come ie daer Onder des cooinx ghesinde, Dat ie binnen den hove vinde £s ap mi verbolghen al. Quame ie danen, het ware gheval. Nochtan dinct mi beter wesen (Ghenese, of Ic mach ghenesen) Dat ic met u te hove vare, Dan het al verloren ware; enz.

Wij weten, hoe Bruin de beer, die den vos moest afhalen, van een slechte reis kwam Even slecht verging het Tibeert de kater, die met eeczeltde boodschap kwam. Toen werd Grimbeert, de das, naar den vos, zijn oom, gezonden. Ook hij doet zijn boodschap, en de V03 antwoordt nu:

„Gij hebt gelijk, maar als ik daar kom, Grimbeert, ziX ik zeker bespeuren, dat heel de omgeving van den vorst ten hove op mij verbolgen is. Ik mocht van geluk spreken als ik er weer vandaan kwam. Echter houd ik het voor beter — en moge ik als het kan er goed afkomen — met u naar het hof te gaan, dan alles vetloren te geven“.

A, D. V. d. H. te U. zou gaarne iets weten omtrent Spener, den Duitschen godgeleerde. Filip Jakob Spener werd geboren in den Elzas, toen Duitsch gebied, gelijk nu weer, in 1635. Hij weid door godvreeiende ouders op gevoed. Zijn vader was in dienst bij den graai van Rappolstein, wiens vrome echtgenoote grooten invloed op den kleinen Filip oefende. Hoewel bij haar vroeg moest missen, bleef hij zQn geheele leven onder den indruk van haar ontvangen.

Al heel jong maakte hij geestelijke liederen, doch wijdde zich toch in het eerst aan de beoefening van een wetenschap voor welke men den lust wel niet bij hem zou gezocht hebben namel^k de wapenkunde, waArover hij eenige boeken schreef. Vroegei had hij aan onderscheidene hoogescholen in de godgeleerdheid gestudeerd. Dit vatte hij wederom op en werd doctor. Hij trad nu als prediker op te Frankfort en trachtte daar wat in de kerk verkeerd wss weg te nemen. Doch zijn meerderen in de kerkbcüiuren waren daarvan niet gediend. Hij vertrok cu naar Dresden en werd prediker aan het Saksische hof. Daar echter vond men hem te ernstig; hij viel in ongenade en vertrok naar Berlijn, waar hij een kerkelijk ambt verkreeg. De keurvorst van Brandenburg (het tegenwoordige Ffuisen) Frederik III had, anders dan de keurvoist van Saksen, veel met Spener op. Deze stierf te Berlijn in 1705.

Spener was een oprecht en innig vroom man. Hij trachtte vooral de Luthersche kerk te hervormen, inwelke de waarheid nog wel beleden en gepredikt, maar dooi velen niet beleefd werd. Om het volk tot een leven des geloofs te brengen, hield hij met de vromen bijeenkcmsten aan zijn huis, die weldra ook elders navolging vonden. Ook dit verwekte veel twist en vijandschap, waarbij kwam dat, al bedoelde Spener het nog zoo goed, zijn volgers wel eens te ver gingen. Intusschen hadden die vergaderingen, schoon niet volmaakt, toch goede gevolgen voor het Christelijk leven.

De wijze van prediken liet in dien tijd veel te wenschen. Spener poogde ook dit te verbeteren en verkondigde, zegt een schfijver, het levende, eenvoudige, zuivere Woord Gods op den kansel. Het onderwijs in den catecbismas, dat zeer in veival was geraakt, herstelde hij weer. Ook de opvoeding der jeugd ging hsm zeer ter harte. Eerst na veel moeite slaagde hij er in een goed en degelijk onderwijs in te voeren. Ook hij had zijn gebreken, doch OEgetwijfeld is hij tot grooten zegen voor Duitsch lai; d geweest, in een tijd toen gelijkvormigheid aan de weield bij vele Chtistenen gevocdea werd.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen