In het schoone kasteel

Amsterdam, 21 November 1913.

In het schoone kasteel Oud-Wassenaar dicht bij den Haag — het oude buiten verblijf van Mr. Groen van Prinsterer — werd verleden week de derde vergadering gehouden van het Comité dat den arbeid voortzet van de Wereld-Zendingsconferentie die in 1910 te Edinburg plaats vond. De voorzitter der vergadering, de bekende Zendingsdirector Dr. Gunning, las bij de opening der samenkomst het volgende begroetingswoord voor van onze Koningin:

»Ik acht mij gelukkig u een hartelijk welkom in mijn land toe te roepen. Ik wensch daarbij uit te spreken, dat ik van harte deel de beginselen, die uw comité bezielen bij zijn heilig erk en dat ik mij geestverwant gevoel van hen, ie den verheven arbeid, in Edinburg begonnen, rachten voor te zetten. Ook in Nederland streen wij naar eenheid en samenwerking op het ebied der zending en trachten wij andere voleren in hun, ons vreemde, toestanden liefdevol e verstaan, als getrouwe discipelen van Hem, ie kwam, om te dienen. Uw komst alhier en w tegenwoordigheid op de Nederlandsche Zeningsconferentie, beschouw ik als een verblijdend eeken, dat diegenen mijner landgenooten, die e zending dienen, zullen volharden bij deze eginselen. Het is mijn ernstige wensch, dat de enheid van alle volgelingen van Christus, leden an Zijn onzichtbare gemeenschap, steeds dieper evoeld worde en dat onze Heiland onze harten estiere tot steeds inniger gemeenschappelijk ebed. Moge onze ijver worden aangevuurd en eheiUgd en mogen alle arbeiders in Gods ijngaard v/orden bekwaam gemaakt voor de aak, waartoe zij persoonlijk geroepen worden. oge de waarheid, die in Christus is, de duisernis der menschelijke ellende beschijnen en oge de onnaspeurlijke rijkdom zijner Goddeijke liefde onvergankelijke blijdschap wekken n de harten van alle schepselen Gods.”

Dit is nu de derde maal, dat onze oningin een koninklijk woord tot ons olk doet uitgaan, waarin de warme taal an het geloof wordt beluisterd.

De eerste maal was, toen ze in Den elder sprak voor onze matrozen en zee-h fficieren, en hen wees op het heerlijke w oorbeeld van onze glorieuse zeehelden, d ie niet alleen door dapperheid en kunde l adden uitgeblonken, maar bovenal door l roomheid, geloofsmoed en vertrouwen op t e hulpe Gods. Een woord, dat wel te n n ieper treffen moest, omdat ieder helaas m el weet, hoe juist ons vlootpersoneel wel w et meest is afgeweken van die vroomheid w an ons heldhaftig voorgeslacht, en de geest d an ongeloof en revolutiegeest daar over-d eerschend is geworden.

De tweede maal was het, toen onze o oningin naar Parijs was getogen, en ze d r an het feestgejubel zich onttrok om op en Zondag zich te begeven naar dat stille e lein, waar het standbeeld van Caspar de oligny staat opgericht, een der nobelste! o ugenooten, geloofsheld en martelaaregelijk, óm daar een krans neer te leggen n in woorden hem te huldigen, die een er voorvaders was van haar Koninklijk eslacht.

Niet alleen die koninklijke daad an piëteit deed het hart van ons volk oo goed, maar bovenal dat warme, van innige geloofsovertuiging tintelende woord, dat Christ avant tout, vóór alles Christus; een woord, dat nog te meer beteekenis kreeg, omdat 'het gesproken werd óp den bodem van datzelfde Frankrijk, dat steeds meer met den Christus breekt.

En nu dit derde Koninklijke woord, ditmaal gericht tot de afgevaardigden van alle landen, die hier saamkomen om over de Zendingsbelangen te beraadslagen. Een woord, waarin nu niet meer de geloofsmoed van het voorgeslacht verheerlijkt wordt, maar waarin onze Vorstin zelf het ons komt getuigen, dat ze deelt, van harte deelt, in dezen arbeid; dat ze zich geestverwant gevoelt van de mannen, die den zegen van het Evangelie aan de heidenen willen brengen; waarin zij den wensch uitspreekt, dat de eenheid van alle volgelingen van Christus, leden van Zijn onzichtbare gemeenschap, steeds dieper gevoeld wordd, en dat onze Heiland — hoe doet dat onze bovenal' iri diéfti Koninklijken mond goed — onze harten bestiere tot steeds inniger gemeenschappelijk gebed. En ook nu weer dat warme woord, waarin onze Koningin al haar liefde voor de Zending uitspreekt, gesproken op een oogenblik, dat dit woord een daad heeten mag, omdat nog pas op allerlei meeting en in allerlei pamflet het liberalisme en socialisme te velde trok tegen den Zendingsijver der Christenen en daarin een gevaar zag voor onze koloniën. De man, aan wien thans de zorg voor onze koloniën is toebetrouwd, verklaarde: liever Turksch dan paapsch, zeg het nog duidelijker : liever heidensch dan Christelijk. Onze Koningin eindigt met de bede uit te spreken, dat »de waarheid, die in Christus is, de duisternis der menschelijke ellende beschijnen moge en de onnaspeurlijke rijkdom zijner goddelijke liefde onvergankelijke blijdschap moge wekken in de harten van alle schepselen Gods”.

Neen, we willen na een. dergelijk woord onze Koningin niet loven en prijzen; zij zou de eerste wezen, om waar ze zoo hartelijk en eenvoudig haar geloof beleed, de verheerlijking van haar persoon af te wijzen. Maar wel weten we de tolk te zijn van heel ons Gereformeerde volk, wanneer we het uitspreken, dat dit Koninklijke woord ons hart verkwikt en verblijd heeft. Dit was Oranje-taal. Het heeft in nog vaster banden ons hart aan onze Koningin verbonden. En het zal bij onzen arbeid voor de Zending in onze Koloniën ons tot een lieiHgen prikkel zijn, te v^^eten, dat tot ook onze Vorstin voor dezen arbeid onzen Heiland" bidt.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen