Voor Kinderen.

DE SPEELMAN.

XXVI.

TEN VERVOLGE.

Nadat de beer voldoende bekeken en bewonderd was kregen nog dé vogels en 'dé katten een beurt. De papagaaien ontvingen suikergoed en andere lekkernijen, waarvoor zij op zoo'n luidruchtige wijs dank zegden, dat al de gedier-ten in beweging raakten en de katten aan het miauwen sloegen. Of de bezoekers hiermee gestreeld waren is te betwijfelen, , maar mijnheer Maanszoon zei:

»0 dat is nog niets bij het kattenconcert dat eenige jaren geleden is zoo'n beestenspel is gegeven."

ïEen kattenconcert« vroeg zijn dochtertje »wat was dat papa f«

ïWel«, zei mijnheer, »men had een aantal katten op een rij geplaatst in een kooi, waarin aten waren, zoodat men hun staarten er door kon trekken. De man die het zaakje leidde, kneep de arme dieren beurtelir'gs in den staart, de een zus de ander zoo, en beweerde dat ze dan verschillende geluiden gaven en dus een soort muziek maakten.*

De kinderen moesten geweldig hierom lachen. Maar de verteller zei:

»0f het mooi klonk durf ik niet zeggen. Maar het was in elk geval gruwelijke dierenplagerij. rouwens al dat africhten van beesten om kunsten te maken is niets anders. Beren en paarden dansen heusch niet voor hun genoegen. De weep en de stok moeten bij het leeren dienst doen.s

Het gezelschap, nu uitgekeken, ging naar buiten, waar in de kramen elk der kinderen iets moois mocht uitzoeken. Louise koos een roote aangekleede pop in Friesche kleederdracht, ooals zij nog nooit gezien, had. De jongens erden veorzien uit een kraam met Neurenberer speelgoed. De een koos een doos met looden soldaten, keizerlijke Kroaten met roode antels en Turken met wijde broeken, welke wee partijen elkander slag leverden. Een andere knaap kreeg een zoogenaamde sarke Noachs«, een houten voorstelling van de ark met de dieren er in, en de menschen er om heen. Alles uit hout gesneden. Dat de beesten goed leken, ou ik niet durven beweren, en kluchtig was eker, dat Noach en zijne vrouw er uitzagen ls een Duitsche boer en boerin uit dien tijd. reemd was ook, dat op de ark een vlag prijkte. Maar op dat alles werd minder gelet.

Nadat men zich nog van een aantal koeken voorzien had, werd het gekochte naar het rijtuig gebracht, dat nog wachtte. Weldra zou de terugtocht worden aanvaard.

Het gejoel en gewoel op de kermis was intusschen, gelijk het getal bezoekers, steeds toegenomen, en men kon nu reeds begrijpen, wat et in den avond en den donker wezen zou. sDe kermis komt maar eens in het jaar!" Dat werd onophoudelijk nu hier dan daar uitgeschreeuwd, en 't was alsof de feestgangers hun best deden, om zoo ruw en brooddronken als mogelijk te zijn, nu daar eens in het jaar gelegenheid voor was.

De heer Maanszoon en zijn echtgenoote maakten nu spoed met vertrekken. Doch onverwacht kwam er oponthoud.

Zij waren een niet al te breede straat ingeslagen, aan weerszijden met koekkraampjes en dergelijken bezet. Bij een kromniing van den weg stuitten zij echter op een dichte drom van menschen. Tegelijk hoorden zij een rauw geschreeuw en allerlei onverstaanbare kreten. Telkens kwamen er meer menschen bij, en het werd een geweldig gedrang. Het was onmogelijk om er door te komen.

ïDah maar terug", zei mijnheer Maanszoon verdrietig.

»Heel graag", antwoordde mevrouw. > Ze zullen thuis ongerust over ons worden".

Maar het bleek makkelijker van terugkeeren te spreken, dan het uit te voeren. Want ook achter hen was het inmiddels vol geworden. En juist toen zij zich verwijderen wilden, hoorden zij een geroep; »daar komen de dienaars aan!"

L Werkelijk verschenen aan den ingang van de straat een paar schoutendienaars of politiedienaren, zooals wij zouden zonden zeggen. Een W troepje volk omringde hen. En voor den heer Maanszoon en zijn gezelschap was nu de weg geheel afgesneden. Er bleef niets over dan geduldig te wachton, wat volgen zou.

De reden van dit straatgeweld zouden de meeste toeschouwers eerst later vernemen. Laat mij het even vertellen.

Op de kermis bevonden zich ettelijke kraampjes, waarboven men las: Koekhakken om twee duiten (ruim een cent). Zulk een kraampje stond ook in de straat, waarvan wij gesproken hebben.

In het kraampje lagen een menigte koeken te koop, die in den vorm veel weghadden van linialen en twee a drie palm lang waren. De kunst was nu om zulk eeli koek van boven tot beneden te klieven. Dit moest geschieden op een hakblok, zooals er een drietal bij het kraampje stonden. Men moest echter in hoogstens drie slagen, met een klein, maar scherp bijltje, den koek splijten en ook in niet meer dan twee stukken. Wie dit kunststuk volbracht, mocht zonder iets te betalen, zijn koek opeten. Maar eiken keer, dat het niet lukte, moest voor de koeken betaald worden.

Het koekhakken, nu bijna vergeten, was vroeger een zeer geUefd spel. 't Stond echter algemeen als gevaarlijk bekend, want wie eenigszins wild of onvoorzichtig was liep groote kans zich zelf of zijn naaste in de vingers te hakken, vooral wanneer de koekhakkers lang niet nuchter waren, wat nog al eens voorkwam. d

Wat er nu gebeurd was dat aanleiding tot de verstopping gegeven had, vernam het gezelschap eerst later.

Eenige boerenjongens hadden willen beproeven hoe ver hun bekwaamheid in het doorhakken van koeken ging, en hoeveel zij er aldus kosteloos zouden kunnen opeten.

Niet lang nog waren zij met dit nuttig werk bezig, toen een paar jonge boeren, wat ouder dan de koekhakkers, zich ook bij het kraampje vervoegden ; echter niet om ook koek te hakken maar slechts om het spel eens aan te zien dat altijd veel bekijk had. A o o

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen