Onder de bange benauwing

Amsterdam, 1 Januari 1915.

Onder de bange benauwing van den wereldoorlog, die jongstleden zomer als plotseling opgekouicn onweer over Europa lasbarstte, gaat ditmaal het Oude in het Nieuwe jaar over. Wie een snellen afloop van dezen krijg verwacht had, en meende, dat reeds met Kerstfeest de vredesklokken zouden worden geluid, kwam bedrogen uit. Nog altoos houdt de schrikkelijke worsteling om de wereldheerschappij öp de slagvelden van Europa aan, en niemand waagt te voorspellen, wanneer het einde komen zal. Alleen-dit staat wel vast, dat, zoover de heugenis der menschheid reikt, nooit een strijd is gestreden zoo ontzaggelijk als deze. In de annalen der wereldhistorie zal 1914 dan ook met bloedroode letteren geteekend staan, én. met huivering en ontzetting zal een volgend geslacht terugdenken aan het namelobze wee, dat dit jaar over Europa-bracht. En dat niet alleen om de reusachtige offers aan menschenlevens, die deze oorlog vraagt, en om de onberekenbare schade toegebracht aan kunstwerken, aan handel en nijverheid, maar niet minder om den bitteren haat, die tusschen de volkeren i.s ontstaan en die als wilde vlam de banden van genieenschap, waarmede de Christen-naties saam verbonden waren, heeft weggeschroeid en verteerd. Een pandemonium schijnt op aarde te zijn losgebroken, nu de leugen de waarheid, vertrapt, het eigenbelang zegeviert over het recht, de wreedheid met alle menschelijkheid spot. En toch, hoe schrikkelijk reeds thans het schouwspel is, dat Europa aanbiedt, wie zal zeggen of dit bange wee niet slechts een beginsel der smarten is, of het nieuwe jaar in gruwelen van-den oorlog het oude niet verre nog overtreffen zal.

Daarom stemt de overgang van het Oude in het Nieuwe Jaar wel tot diepen ernst. God is het, die het licht formeert en de duisternis schept, diè den vrede schenkt en den oorlog ontbranden doet. En ook in dezen oorlog gaat een gericht Gods over de natiën en volkeren, die naar Zijn heilige ordinantiën niet hebben willen wandelen. Er is hier niét één natie en niet één volk, dat vrij uitgaat; ook ons volk niet. Indien de barmhartigheid Gods ons dusver spaarde en den wereldbrand niet op onze erve deed overslaan, dan is dit niet, omdat we beter zijn dan andere volkeren, maar uit genade alleen. Een genade, die roekeloos zou worden verspeeld, wanneer Nederland door valsche gerustheid zich in slaap wiegen liet en in plaats van voor God den Heere zich te verootmoedigen, nog de verzenen tegen de prikkelen sloeg. Niet in'de sterkte van ons leger en niet in de kracht onzer wapenen, maar alleen in de bewarende hand Gods ligt het behoud en de veiligheid van ons land en volk.

En evenzeer als die verootmoediging ons volk betaamt, betaamt ze ook aan Christus Kerk. Want al werpen we de valsche betichting, zoo vaak in deze dagen gehoord, dat de Christelijke Kerk de schuld van dezen schrikkelijken oorlog te dragen heeft, verre van ons af, omdat het waarlijk iet de geest van Christu.s, niaar veeleer e geest van afval en opstand tegen God s, die de volkeren op dezen weg heeft edreven, toch blijft het voor Christus erk een diep beschamende aanklacht, dat ij tegen dien geest uit .den Booze niet loeker getuigd en niet met meer volharding en strijd aangebonden heeft. Ware de erk van Christus niet aan haar heilige oeping ontrouw geworden, maar had ze, levende uit de kracht van Christus, met zijn Kruis als heilig symbool, haar taak verstaan om als geestelijke leidsvrouw der volkeren op te treden, nooit zou een wef-eldoorlog als thans uitbrak, de Christen volkeren tegen elkander in het harna.s hebben gejaagd mét geen ander doel dan om elkaar te vernietigen en te verdelgen.

Maar hoezeer we deze. schuld, erkennen, voor het Nieuwe Jaar, dat we ingaan, blijft onze hope op Hem, die niet met ons handelt naar onze zonde, maar ook te midden van den toorn. Zijns ontfermens gedenken blijft. Daarom is onze vurige bede, dat hij, die de Almachtige is, en de harten der vorsten en volkeren als waterbeken lefdt, spoedig den vrede'doe wederkeeren en aan deze menschenslachting een einde make. Dat Hij ons land en volk ook dit jaar beware voor de ramp van in dezen wereldoorlog te worden betrokken, onze Koningin beveilige op haar troon en haar Raadslieden wijsheid en voorzichtigheid geve, die ze thans dubbel nöodig hebben. En bovenal, dat Hij te midden van deze wereldschokkende gebeurtenissen Zijn Kerk behoede, de , wonden haar geslagen heele. Zijn Geest krachtig in haar doe werken tot bekeering en verootmoediging, haar weer tot een licht voor de volkeren moge stellen en alzoo uit dit droeve kwaad van den oorlog nog een vrucht der gerechtigheid doe geboren worden.

Zoo gaan we in stil vertrouwen op de genade onzes Gods het Nieuwe Jaar tegen. Wat de toekomst bergt in haar schoot. Zijn raad zal bestaan en die raad kan nooit anders zijn dan om zijn volk heen te leiden naar de voleinding aller dingen, de komst van Zijn Koninkrijk, dat eens in volle heerlijkheid zich openbaren zal. Alle dingen werken mede om dat heerlijk einddoel te bevorderen, waarnaar Christus bruid verlangend uitziet, wanneer ze bidt: Kom Heere Jezus, ja kom haastiglijk. En wat het heden betreft, weten we, om de roemtaal des geloofs van den Apostel over te nemen, dat noch hoogte noch diepte, noch leven noch dood, noch tegenwoordige noch toekomende dingen, noch eenig schepsel ons zal kunnen scheiden van de liefde Gods, welke is in Christus Jezus onzen Heere.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen