Kerkelijke attestatie.

III.

De laatste vraag, die nog te beantwoorden overblijft, is hoe de Kerkeraad heeft te handelen, 'wanneer iemand zijn attestatie wel indient, maar na die eerst geruimen tijd te hebben laten liggen. De Synode van Dordt 1574 Artikel LXXI schreef desaangaande voor: »die een wettige getuigenis brengt, zal ten Avondmaal worden toegelaten, tenzij dat het langen tijd te voi-en geschreven is, want alsdan moet men naar dezulken vernemen, Doch even alsof^ !ïij geen getuigenis hadden. zoo voegde de Synode er aan toe, het betaamt, dat wij geneigder zijn om hen toe te laten dan af te sluiten, welker godzaligheid geprobeerd (d. w. z. bevestigd) wordt óf door geschreven of door levende getuigenissen.*

Ook hieruit blijkt, dat onze Gerefornleerde Kerken de attestatie nooit beschouwd hebben als een »bewijs van lidmaatschap«> want dan doet het er niets toe, wanneer n'^en de attestatie indient, maar altoos als een bewijs, dat men gezond was in de leer en onberispelijk in zijn levenswandel. Zulk een getuigenis nu heeft alleen waarde, wanneer men dit terstond bij den KerkeT raad indient en op grond van zulk eer» attestatie behoort de Kerkeraad zoo iemand toete'aten ten Avondmaal. Maar wanneer zulk een attestatie bijv. èen jaar geleden is afgegeven, verliest ze daardoor' natuurlijk vanzelf haar kracht. Er blijkt dan wel uit, dat zoo iemand vroeger lidmaat van een andere kerk is geweest en daar. belijdenis heeft afgelegd, maar hoe in dien tusschentijd zijn leer en wandel waren, blijkt niet. De Kerkeraad kan daarom ztdk een attestatie wel aannemen, maar deze is niet voldoende om daarop iemand ten avondmaal toe te laten. Vandaar dat de Kerkeraad in zulk eèn geval nadere waarborgen zal moeten vragen, en wel door geschreven of, mondelinge getuigenissen te eischen van betrouwbare personen, lidmaten der Kerk, die zulk een persoon in dien tusschentijd gekend hebben en getuigen kunnen, dat hij ^godzalig» heeft geleefd. Al te sterk rigorisme, zegt de S_\'node, zal men daarbij echtei' niet toepassen, want men moet meer geneigd zijn dezulken toe te laten, die^ toch, na een tijd lang onkerkelijk geleefd te hebben, zich weer bij de kerk willen aansluiten, dan hen geheel buiten te sluiten of hun te zware eischen bij de toelating te stellen. Een geheel nieuwe geloofsbelijdenis publiek voor de gemeente af te leggen, zal in de meeste gevallen bijv. niet meer geëischt moeten worden. De hoofdzaak voor den Kerkeraad moet zijn, waarborgen te bezitten, dat zoo - iemand met geruste conscientie ten Avondmaal kan toegelaten worden, Hoelang een attestatie nog geldigheid heeft voordat ze verouderd is, zegt de Synode niet. Enkele schrijvers over het Kerkrecht hebben gemeend, dat een attestatie niet ouder mocht wezen dan éen maand, maar dat is wel wat krap gemeten. Liever zouden we als termijn stellen drie maanden. Maar de omstandigheden kunnen hier zeer verschillen. Wie een reis doet naar Indië, zal langeren tijd noodig hebben om zijn attestatie in te dienen, dan wie in ons land van de eene plaats naar de andere verhuist. De Kerkeraad heeft in elk voorkomend geval daarover te beslissen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen