De zoete hoop, die enkele

Amsterdam, 16 Juni 1916.

De zoete hoop, die enkele weken geleden de harten vervulde, dat nu Duitschland bereid bleek vrede te sluiten en Amerika's president zijn diensten als vredesmiddelaar aar^bood, het einde naderde van den schrikkelijken oorlog, die reeds al te lang als een a nachtmerrie op Europa drukt, is helaas maar al te spoedig in rooit vervlogen.

Niet alleen, dat de hand, dien de olijftak aanbood, ruwweg werd afgewezen, maar de oorlogsbrand laaide nog feller op en de zoo zeer begeerde vrede schijnt verder verwijderd dan ooit te voren. Duitschland's en Engelarid's vloten hebben voor t eerst in den zeeslag bij Jutland hun volle kracht gemeten, maar een beslissende overwinning werd trots het offer van duizenden menschenlevéns door geen van beide behaald, en Engeland, dat de gevoeligste klappen kreeg, haakt reeds naar het oogenblik, waarop het revanche nemen en den zoo geducht gebleken tegenstander vernietigen kan, ten einde zijn aloüden roem als beheerscher der zeeën te handhaven. Het plotseling opgekomen offensief van Oostenrijk, dat den erfvijand in Trentino van zijn grondgebied verdrfeef en door diens vestinggordel heenbrekend, de Po-vlakte bedreigt, noopte ItaHë weer tot nieuwe krachtsinspanning. En de logge Russische beer, die na de nederlagen van het vorige jaar zich in zijn hol teruggetrokken had, kwam zijn bedreigden bondgenoot te hulp door een aanval op het Oosterfront, en de gevoelige slagen in Gallicië aan Oostenrijk toegebracht, bewijzen, dat zijn klauwen nog niets van hun scherpte verloren hebben.

Zoo is over heel het front de strijd weer met nieuwe heftigheid ontbrand en zelfs de meest optimistische profeet durft het einde niet profeteeren. Veeleer schijnt het, alsof de maalstroom, die de volkeren van Europa heeft aangegrepen en hen in zijn kolken dreigt te doen ondergaan, steeds verder zijn zuigkracht werken doet en 'ook de natiën, die nog in vrede leven, zal meesl^epen. Zelfs de strijd in Amerika om het presidentschap gestreden, heeft tot dieperen achtergrond, welke partij, die welke den vrede wil handhaven'of die aan den wereldoorlog wil deelnemen, de overhand zal behouden. En hoe wankel de positie van de kleinere Europeesche' Staten is, leert het voorbeeld van Griekenland maar al te droef

Zal het gebed om .den vrede, dat enkele weken geleden met zooveel hope uit de harten opsteeg, thans tegenover deze droeve werkelijkheid verstommen, of zal het met nog te meer aandrang tot Hem worden opgezonden, die alleen machtig is den oorlog aan banden te leggen, welke op een zelfmoord van het Christelijk Europa moet uitloopen.

Reeds nu is het zoo schrikkelijk voor elk Christenhart om te zien, hoe Europa, dat de drager is der Christelijke cultuur, dat aan de spits der volkeren staat en de heidensche volkeren door zijn geestelijk overwicht in toom hield, al meer het schouwspel biedt van een niets ontzienden haat en verdelgingswoede die den Christennaam voor de heidensche volkeren tot een aanfluiting maakt. En wat zal het worden, wanneer deze moordende krijg nog jarenlang wordt voortgezet tot het bittere einde toe? O zeker, men spiegelt den volkeren voor, dat na dezen laatsten en zwaarsten oorlog het zwaard voor goed in de scheede zal worden gestoken, dat E recht en gerechtigheid triumfeeren zal, dat één Statenbond alle volkeren van Europa broederlijk zal omvatten en de droom der pacificisten zal worden verwerkelijkt. Maar de uitkomst zal een gansch andere wezen. Zij, die de nederlaag lijden, zullen met wrokkenden haat in het hart uitzien naar het oogenblik der weerwraak. De volkeren zullen gebogen gaan onder een schuldenlast, die geen natie, hoe rijk ook, dragen kan ; het maatschappelijk leven zal geteisterd worden door oeconomische crisissen, en als gevolg daarvan zullen sociale opstanden en revoluties zich voordoen als nooit te voren. En Europa, beroofd als het is van het beste en krachtigste deel zijner mannen, zal den teugel der wereldheerschappij zich uit de handen zien slippen, en machteloos staan, wanneer de heidensche volkeren zich opmaken om den triomf van het paganisme over het Christendom te vieren.

Ziende op den ernst der tijden, mogen we daarom niet vertragen in het gebed, maar moeten we veeleer bij het klimmen van den nood te' vuriger aanhouden in het gebed, dat God den vrede komen doe.

Zeg niet, dat dit gebed niet baten zal.

God die de harten der volkeren als waterbeken leidt, kan den oorlogshartstocht in vredesgezindheid doen verkeeren.

des rechtvaardigen ver-En het gebed niag veel.

Alleen, laat de diepste grondtoon van dat gebed dan niet ons eigen belang en onze eigen nood zijn. Ook wij lijden; de druk voor onze bevolking stijgt, en nu we zelfs aan de eerste levensmiddelen te kort kwamen, wordt de ernst van den toestand wel gevoeld. Maar hoe vurig we daarom bidden om den vrede, en hoe lief we ons vaderland hebben, dat we zoo gaarne voor de rampen van den oorlog bewaard zouden zien, ernstiger nood moet thans ons wegen op het hart, nu hooger belang op het spel staat.

Laat het daarom een gebed zijn uit innig zielsontroeren geboren over het ontzettende, schier niet in te denken leed, dat door dezen oorlog over de oorlogvoerende naties zelf is gekomen. Vraag niet, wie aan dezen oorlog de meeste schuld draagt, maar bedenk dat het Christenvolkeren zijn, ons vleésch en bloed, leden van het groote gezin Gods op aarde, en heb deernis met dfe honderd

duizenden, die op de slagvelden of in de b loopgraven zop gruwzaam den dood moeten vinden; met die arme verminkten en gewonden, die als hulpelooze wrakken straks wederkeeren in de maatschappij; met die arme moeders, die hun zonen, met die vrouwen, die hun mannen verliezen, en bid uit dat gevoel van medelijden om vrede tot uw God.

Bovenal, bedenk-hoe ook de zaak van God zelf onder dezen oorlog lijdt; hóe de arbeid tot uitbreiding van Zijn Koninkrijk door den dienst der zending verlamd is geworden; hoe Zijn Naam gelasterd wordt onder de heidenen, omdat de Christenvolkeren elkaar uitmoorden; hoe het gevaar dreigt, dat wanneer deze zelfvernieling doorgaat, het Christelijk Europa, evenals eens het machtige Romeinsche rijk, door eigen schuld ten ondergang zal worden gedoemd en de heidenen over Christus' kerk zullen triomfeeren, en laat dèit de diepste pleitgrond van uw gebed worden, dat God zich over Europa erbarme en den vrede ons herschenke om Zijns naams wil.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen