Met dankbaarheid zal zeker elk Christenhart

Amsterdam, 15 Dec. 1916.

Met dankbaarheid zal zeker elk Christenhart, dat den gruwel van den wereldoorlog betreurt en om vrede bidt, de tijding vernomen hebben, dat de Duitsche keizer benevens de met hem verbonden vorsten thans openlijk een voorslag tot vredesonderhandelingen tot de Entente mogendheden hebben gericht.

Dat Duitschland reeds lang bereid was het bloedige oorlogszwaard in de scheede te steken, mits een eervolle vrede mogelijk bleek, was bekend. Niet van Duitschland, maar veeleer van de Entente mogendheden was het wachtwoord uitgegaan, dat deze oorlog tot het »bitter einde" moest worden voortgezet. Elke poging van de neutrale mogendheden om bemiddelend tusschenbeidé te treden, scheen daarom met machteloosheid geslagen. Men stond radeloos toe te zien, hoe de voornaamste Christenvolken elkaar uitmoordden en heel de Christelijke beschaving in Europa met den ondergang werd bedreigd.

Te meer moet het daarom gewaardeerd worden, dat de Duitsche keizer, — en dat het initiatief van hem is uitgegaan, bleekwel uit de rede van de Rijkslranselier — thans rechtstreeks zich tot de Entente mogendheden gericht heeft, om dezen moor^ denden krijg te staken en tot vredesonderhandelingen over te gaan. Een gevoel van zwakheid of vrees van straks het onderspit te delven, kan daaraan niet ten grondslag liggen. De militaire positie van Duitschland is na de schitterende overwinning in Roemenië sterker dan ooit. Van oeconomische uitputting kan evenmin sprake wezen, nu de rijke graanvelden van Wallachije in bezit genomen zijn. Het diepste motief kan daarom niet anders wezen, dan dat Duitschland, wetende dat voortzetting van den oorlog tot niets anders dan tot nog grooter rampen voor alle volkeren leiden moet, den vrede aanbiedt.

Of dit aanbod zal aangenomen worden, hangt zeker voor een niet gering deel af van de vredesvoorwaarden, die gesteld zijn en die nog niet zijn medegedeeld.

Maar ook afgezien daarvan is deze stap van Duitschland een der meest belangrijkste. De vraag, wie aan het uitbreken van dezen oorlog de zwaarste schuld heeft, laten we in het midden. Daarover zal wel altoos verschil van meening blijven bestaan. Maar hoe men hierover ook denken moge, niet genoeg kan gewaardeerd, dat Duitschland het eerst de hand der verzoening aanbiedt. God geve, dat de zoo lang begeerde vrede het gevolg daarvan moge zijn. Het zou zoo heerlijk wezen, wanneer met Kerstfeest het »vrede op aarde" weer over alle Christenvolkeren weerklonk.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen