Voor Kinderen.

VELERLEI WEGEN.

IV.

HET DERDE.

Dat Maria den Heere niet kende in al haar wegen behoef ik zeker niet te zeggen. Al haar streven was niet tot Gods eer, \naar tot haar eigen.

Anders was het gesteld bij Catharina, de tweede der vriendinnen. Zij^ had minder eerzuchtige plannen dan Maria, en bedoelde niet allereerst zich zelf nuttig te zijn. Haar ouders gingen haar in het goede voor. Dat deden trouwens die van Maria ook, maar zonder veel vrucht.

Toen Catharina zestien jaar oud was, kwam zij als dienstbode in het huis van den predikant der Luthersche gemeente, tot welke ook haar ouders behoorden. Weldra lirceg zij ook een plaats op de catechisatie van dien' leeraar. Zoo had hij gelegenheid haar van twee zijden te leeren kennen: als dienstvaardige in de huishouding en als leerling bij het onderwijs.

Weldra voldeed Catharina - in beide opzichten. De dominé was zeer met haar tevreden, en merkte zeer goed op dat zij de meeste meisjes overtrof in kennis en in vlughejd van begrip. Bovenal echter trokken hem haar vriendelijkheid en kalmte aan. Eerlang deed zij belijdenis van haar Evangelisch geloof. In het gezin werd zij al spoedig een geliefde huisgenoote.

Zoo ging het eenige jaren voort, tot er onverwacht een wending kwam. Kort geleden was op een dorp niet ver van Neurenberg ook een Evangelische gemeente gesticht, tevens was daar een school opgericht voor de vele kinderen uit den omtrek wier ouders Luthersch waren. Nu werd iemand gezocht, die in staat was de meisjes in de handwerken en de Bijbelsche geschiedenis te onderrichten. Voor lezen, schrijven enz. was reeds een onderwijzeres gevonden.

Op zekeren dag topn de predikant van het dorp zijn ambtgenoot in Neurenberg bezocht, viel het gesprek op de school. Plotseling kreeg de gastheer een gedachte, en hij haastte zich die uit te spreken.

> Ik heb* zoo zeide hij, «reeds twee jaar een meisje in mijn dienst*, dat zeker nog tot het bewijzen van andere diensten dan alleen huiselijke geschikt is. Zij zou mijns inziens den meisjes van uw school heel wat goeds en nuttigs kunnen leeren.* Als ge de proef wilt nemen zal ik haar, al is het noode, afstaan. Want ik kan beter een dienstbode vinden dan gij een onderwijzeres.»

De dorpspredikant nam dit voorstel gaarne aan, en zoo verwisselde Catharina van 'werkkring en werd zij op de school geplaatst om de meisjes in het naaien en breien en meer te onderwijzen. Dat ging zoo gogd, dat zij mettertijd de opvolgster werd van de andere onderwijzeres, toen deze haar taak neerlei.

Wat er verder geschied is weet ik in bizonderheden niet te verhalen. Doch dit is zeker, dat Catharina twintig jaar later aan het hoofd stond eener groote en goed bekende inrichting tot opvoeding van meisjes. Daarbij was zij zelf een gelukkige echtgenoote en huismoeder.

Ook zij had zich een doel gesteld, het voor oogen gehouden en bereikt. Heel anders dan haar vriendin zocht zij in alles raad en hulp bij den Heere, en Hij liet haar niet verlegen

In het schoolhuis stonden bezijden de poort eenige versregels, die aanwezen waartoe het diende. Ik heb er een afschrift van. Het luidt:

GoDE LOF! Dit huis is door Gods gunst gebouwd Tot nut der jonge jeugd, Opdat zij Hem te dienen leer, Hem dienen leer met vreugd.

Ook menig nutte huisvrouwkunst En goede wetenschap.

Wordt hier ten dienst in later tijd Geleerd van stap tot stap.

Dat menig kind hier binnen koom' En goede leering vind' Den Schepper eer' en aan Gods Woord Zijn hart en leven bind'.

Door vromen is dit huis gesticht. Door vroomheid zal 't bestaan.

Wees welkom die hier binnentree4t En breng den zegen aan!

En nu de derde herinnering, welke dingen betreft die ik ten deele zelf heb bijgewoond:

Op een hofstede niet ver van een klein dorp, maar midden in een groot bosch, woonde een groot gezin, dat bestond uit twee grootouders, verder de vader en de moeder van het gezin met hun vijf kinderen, drie dochters en twee zoons. Van deze heette de oudste Rijkert, de jongste Willem. Buitendien herbergde de hofstede een aantal knechts en meiden, samen zeker wel een vijf-en-twintig personen.

Tusschen de beide broeders was groot verschil, misschien ook wat het uiterlijke, maar zeker wat het innerlijke betreft.

Rijkert was een vlijtige knaap reeds toen hij nog op de schoolbanken zat. De meester prees hem deswege. Hij kwam nooit te laat ofschoon hij ver i^van de school woonde, en met zijn lessen was hij altijd klaar. Toen hij op veertienjarigen leeftijd de school zou verlaten, drong de onderwijzer er sterk op aan dat Rijkert voor de studie zou opgeleid worden, of althans zich zou bekwamen voor schoolmeester. Dan kon hij wellicht mettertijd den onderwijzer opvolgen.

Wat Rijkert zelf betreft, hij zou wel lust gevoeld hebben den wensch van den meester te vervullen. Doch zijn vader, die meer gevoelde voor de boerderij dan voor de geleerdheid, dacht er anders over. Zoo kreeg Rijkert dan zijn werk op de hofstede. Ook in dien arbeid was hij weldra even volijverig als eerst op school. Nu eenmaal zijn bestemming was een goede boer te worden, legde hij zich daarop ook toe met alle macht. Reeds na een paar jaar kon de vader getuigen: die jongen wint mij een knecht uit.

Geheel anders stond het met Willem den jongsten broer.

Ik heb eens eens esn brief van hem gezien dien hij schreef toen hij ruim twintig jaar oud was. Daarin las ik onder anderen:

«Ik zeg maar, het werken is voor de dommen. Een ieder moet zien hoe hij het gemakkelijkst den avond haalt.*

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen