Voor Kinderen.

VIJAND EN VRIEND.

X

GEEN VOORUITGANG.

Zooals ik zei, geleek het vertrek waarin Kees elaten werd heel veel op een museum, en dat was niet te verwonderen.

De rijke heer die hier woonde, was namelijk en oudheidsminnaar. en had een groote .verameling aangelegd van oudheden of antiquiteiten, ooals zotte Nederlanders zeggen. In de zaal van het huis was alles bijeengebracht. Aan de anden hingen schilderijen van oude meesters. p tafels hier en daar, die met fraai snijwerk aren versierd, stonden mooie kannen, vazen n koppen, allen rijk versierd. Wapens uit roeger eeuwen ontbraken niet, evenmin allerlei leine voorwerpen als lampjes, beeldjes en meer

voor huiselijk en ander gebruik. Op den vloer lagen zware, oude tapijten, zoo dik dat men Ijet niet hooren kon als er iemand pp liep. Ook waren de muren niet met behangselpapier beplakt, maar behangen met doek waarop allerlei tooneelen waren voorgesteld.

»Ik heb een karweiije te verrichtenc sprak de heer. »Je moet het eerst eens bekijken, of je kans ziet het zaakje in orde te maken. Zie je die kist daar ? «

Hij wees op een grooten, fraaie houten kist met blinkend koper beslag, en degelijke sleutelplaten. De sleutels staken er in.

; Kun je die kist open krijgen? *

Kees beproefde het, maar vergeefs : de sloten weigerden.

»Ik vreesde er wel voor< , zei de eigenaar. > Mijn kinderen hebben hier gespeeld en zooals kinderen doen, overal aangezeten. Zoo zijn ze ook bezig geweest met de sleutels van de kist om te draaien tot het niet meer ging. Ik heb gedaan wat ik kon, maar het baat niet. Wil jij je kunst eens probeeren ? *

Met genoegen, mijnheer*, zei Kees. »Het zal nog wel lukken*.

Hij begon, maar' meevallen deed het karniet. Een paar uur was Kees reeds weitje bezig, opend. noch en nog altijd bleef de kist onge-Dat kwam voornamelijk daardoor dat het hout noch het metaal mocht beschadigd worden. Want dan verloor de kist veel van haar waarde. Eindelijk echter met veel mm moeite en veel geduld, gelukte het Kees de sleutels weer tot draaien te brengen, en de kist die trouwens ledig was te openen.

„Dat is knap gedaan", zei mijnheer, die meermalen was komen kijken, en nu met genoegen het werk gereed vond, zonder dat de kist beschadigd was. „Kom eens mee. Daar kan wat op staan".

Hij leidde Kees naar een klein vertrek, en zei toen: „Ga zitten, man. Houdt je van een borreltje ? "

„Als'het zoo voorkomt, ja mijnheer". „Nu dat doet het. Je hebt knap gewerkt".

Hij schonk Kees een glas vol sterken drank in, en ook zich zelf. Beiden klonken eens, en toen de glazen geledigd waren, sprak de heer heel goedig:

0p één been kan een mensch niet staan. Drink nog eens"*

Kees liet zich geen tweemaal nooden, en was recht in zijn schik over de vriendelijke ontvangst.

„Je bent nog niet oud, maar toch knap in je vak, dat moet ik zeggen", sprak de heer. „Waar heb je dat zoo geleerd".

Daar wist Kees niet zoo dadelijk een antwoord op, of liever hij wist er wil een, maar wilde dat juist niet graag geven. Eindelijk zei hij:

„Ik weet dat niet zoo. Ik heb jaren lang bij baas Peter gewerkt, in het gindsche dorp.

„O zoo, nu dat is een f linke werkman. Jammer maar, dat hij zoo vroom is. Je zult met hem wel niet veel glaasjes hebben geleegd.

„Nooit eentje", .zei Kees lachend,

„Ja dat begrijp ik. Zulke lui zien overal zpnde in".

„Juist mijnheer" antwoordde Kees, zeer gevleid dat zulk een groot heer hem gelijk gaf. „Daarom ben ik er ook vandaan gegaan. Het was niet uit te houden. In de herberg een glaasje drinkqj vond de baas zonde, 's Zondags uitgaan en wat verteren w%s ook zonde, en zop het een na het ander".

„Je hebt gelijk dat je da^r niet bleeft", zei de heer.

Kees stond op om heen te gaan, terwijl de ander zei:

„Als het weer - eens apodig is, zal ilc om je sturen. Je bevalt me".

Terwijl Kees weer terug naar de fabriek wandelde voelde hij zich recht tevredenjen gelukkig. Zoo'n glaasje na volbracht werk smaakte toch goed. Dat was hem vroeger maar zelden overkomen, zoo beloond te worden. En dan nog een fooi die klonk als een klok. Daar waren toch goede, hartelijke menschen in de wereld, ook al waren ze anders als baas Peter. Maar Kees vergat één ding, namelijk dat niet alle vreugd de ware vreugd is. De blijdschap die Kees vervulde was de echte niet, omdat de oorsprong er van niet deugde. Ook voelde hij er iets van. Maar het duurde niet lang. Toen hij aan den avond van den dag thuis zijn wedervaren vertelde, roemden vader en moeder hem, en de oudste zuster zei: »Je bent een geluksvogel Kees.* En toen vergat de geluksvogel gehwl dat ook ïulk eën wel eens in het net kan vliegen.

Maar da, ar is ook zeker vers dat zegt:

Dgiar wordt zpo menig strik en net Met trekkend lokaas uitgezet. De vogel die er in blijft har.gen. Wordt straks gegrepen en gevangen. Hij merkte niet wat kwaad er school.

Ei, zegt het voorj| dat niemand doolt Gelijk den vogel door het net Wordt ook den mensch een val gezet. Hij merkt het niet, gaat ijlings voort Ter plaatse die zijn hart bekoort Totdat de strik hem nauw omspant En hij van 't kwaad wordt overmand.

Kees voelde zich, als ik zei, recht blij en gelukkig, ook omdat hij nu wist, dat niet jiUe knapp"b menschen zijn gedrag afkeurden. Had die mijnheer zelf hem niet tot drinken aangemoedigd? Dat kon dus zoo kwaad niet zijn.

Vooreerst scheen dan ook alles goed te loopen. De rijke heer had bij het betalen zijn tevredenheid betuigd over den knappen werkman. De bestuurder der fabriek vergat dat niet, en begreep heel goed dat Kees door zijn uitnemend werk klanten zou aanbrengen, die goed betaalden en op wie te rekenen viel«

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen