Uit de Pers.

In de Rotterdamsche Kerkbode schrijft Ds. andwehr over de eenheidsbeweging van onzen ijd het volgende:

Men spreekt in den laatsten tijd nog al dikwijls ver eenheidsbeweging.

Er moet meer eenheid onder de christenen komen. Weg met alle kerkelijk exclusivisme!

Dat was goed voor minder ontwikkelde menschen, ie meenden in hun kerk de vervulling van alle idialen te zien, maar intellectueele lieden hadden van dat gedoe een afkeer.

De muren, die gebouwd waren om eigen erf, moesten maar eens omgetrokken worden.

Het was immers ook in het geheel niet overeenkomstig den wil van Christus, om zoo te doen.

En het universeele van het christendom kwam immers zoo in gediang.

Daarom moest er naar eenheid gezocht worden. Eenheid onder de scudeerende jongelingen.

Allen opgenomen in ééne groote studenten vereeniging. christelijke

Eenheid in de kerken.

Beurten-waarneming voor predikanten van andere kerkformaiiën.

Eenheid op nationale feestdagen.

Samen optreden met mannen, die zelfs den Christus Gods verwerpen.

Eenheid op ieder terrein.

Ea dat alles onder den schoonen schijn van liefde en toenadering.

Zulk een eenheidsbeweging vinden wij hoogst gevaarlijk.

Of wij geen eenheid willen ? Zeker, maar geen eenheid ten koste van beginselen.

Ons dunkt, de geschi/edenis heeft ons genoeg leergeld gegeven.

In het zwaarbezochte Duitschland is in het begin van de voorgaande eeuw eene eenheidsbeweging geweest op kerkelijk terrein, welke gekroond werd door het lotstandkomen van de Unie.

Gereformeerden en Lutherschen deden beiden wat water in den wijn, de scherpste'puntjes van de belijdenis werden afgestompt, ieder liet wat vallen en de eenheid, de fusie was er. Toen ontstond de Evangelische kerk, waar nooit kracht van uitging.

Zie maar eens, wat van Duitschland aan het licht treedt.

Is daar in de Evangelische kerk kracht geopenbaard ?

Heeft men daar ernstig geprotesteerd tegen verwerping van de regeermacht?

Heeft men daar kloek zich uitgesproken tegen de zucht naar Revolutie op ieder terrein?

Neen, enkele predikanten hebben zich laten hnoren tegen de voorgenomen scheiding van kerk en staat, maar anders is het overal stil.

Er is geen geestelijke kracht. Laten wij daaraan ons spieg-len. Eenheid is goed, maar geen valsche eenheid. Geen eenheid met verloochening van beginselen. Zulk een eenheid is een af te bidden ramp.

En het is een veeg teeken des tijds, dat er ook in onze Gereformeerde kerken zijn, die zulk een eenheidsbeweging begeeren.

Wij zullen er tegen waarschuwen, zoolang wij kunnen, want, onder welke schijnschoone woorden deze eenheidsbegeerte zich ook openbaart, zij is een gevaar.

Het is verflauwing der grenzen. Verwatering van beginselen.

In naam der liefde een doodsteek voor wat ons het heiligst behoort te zijn.

Dit woord van ernstige waarschuwing is zeker niet te onpas.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen