Het roekelooze spel,

Amsterdam, 4 April 1919.

Het roekelooze spel, dat te Parijs gespeeld wordt, bedreigt Europa al meer met den ondergang.

Bijna een half jaar is nu verloopen, sinds de wapenstilstand gestoten werd, en nog is de vrede er niet. De ontzaglijke moeilijkheden, waarvoor de mannen staan, die den her bouw van heel Europa willen, onderschatten we niet. Indien men dan ook, na den vijand weerloos te hebben gemaakt, terstond de blokkade had opgeheven en aan een uitgehongerde bevolking de noodige levensmiddelen had doen toekomen, dan zou niemand het euvel hebben geduid, dat men rustig te Parijs confereerde oni de grondslagen van den vrede te leggen.

Maar zoo hebben de overwinnaars het niet gewild.

In plaats van de blokkade op te heffen, die nu door geen oorlogsnoodzakelijkheid meer vergoelijkt kon worden, bleef de blokkade gehandhaafd. Niet alleen dat telkens nieuwe krenking en nieuwe vernedering aan een overwonnen volk werd toegevoegd, maar het scherpe zwaard van den honger moest dienst doen om het overwonnen volk nog buigzamer en deemoediger te maken, opdat het straks bereid zou wezen zelfs de hardste vredesvoorwaarden uit de handen der overwinnaars aan te nemen.

En hiertegen nu komt elk menschelijk hart op.

Laat de schuld van Duitschland en zijn bondgenooten zoo zwaar zijn als men die maken wil, het is onrecht, dat een weerlooze bevolking, dat vrouwen en kinderen, aan ge brek, ellende en hongersnood worden overgegeven. Van overdreven klachten om op het medelijden der volkeren te werken, kan hierbij geen sprake wezen. De statistieken, die gepubliceerd zijn, toonen aan, tot wat schrikkelijke hoogte de sterftecijfers door ondervoeding en krankheid gestegen zijn. Zelfs de afgevaardigden der Ententemachten, die Duitschland bezochten, hebben de ontroerendste verhalen van het lijden der bevolking opgehangen. En al zal, nu de hongei het volk tot oproer drijft en het gevaar van het Bolsjewisme Duitschland bedreigt, althans eenige voorraad naar Duitschland gezonden worden, zelfs deze voorraad is niet voldoende om het gebrek te lenigen. Wie zou dan bij het zien van dit namelooze lijden niet met innerlijke barmhartigheid bewogen worden en geen kreet van protest tegen zulk een marteling'laten uitgaan?

En niet minder bitter grieft het, dat a! wat dusver van de vredesconferentie uitlekt, w.el doet zien, hoe weinig van een werkelijken verzoeningsvrede komen .zal. Er is wel niemand, die zich desaangaande nog eenige illusie maken zal. Van de schu'.-.ne leuzen, waarvoor men heette gestreden te hebben, bleef niets meer over. Ze hebben dienst gedaan om de volkeren ten oorlog op te zweepen, maar werden, nu het doel bereikt i.s, als oude plunje weggeborgen. De volkerenbond, die alle volkeren vereenigen zou en aan alle oorlogen een .einde zou maken, is een bittere ontgoocheling gebleken, nu de overwonnen Staten worden uitgesloten en het doel niet anders is dan de hegemonie van de overwinnaars voor goed te bevestigen. De vrijheid der natiën of het nationaliteitenprinciep, toegepast alleen ten nadeele van den verslagen vijand — want wie denkt er aan, het geknechte Ierland te bevrijden — heeft een chaos van elkaar bevechtende volkeren in 't leven geroepen, die elkander het licht der oogen niet gunnen. En wie zal nog van gerechtigheid durven gewagen, waar de hebzucht en roofzucht van meer dan een dezer Staten nu al tot de heftigste conflicten aanleiding heeft gegeven, zoo zelfs, dat Wilson al schijnt te wanhopen aan zijn vredesprogram en dreigt uit den warboel van deze vredesconferentie zich terug te trekken en Europa over te laten aan haar lot?

En het droefste is, dat ten gevolge van deze jammerlijke politiek het gevaar al grooter wordt, dat de revolutie zich over heel Europa zal uitbreiden en de terreur van het Bolsjewisme over alle volken zal losbarsten. In plaats van een breeden dam op te richten, die den stortvloed uit Rusland opvangt en tegenhoudt, worden de volkeren als 't ware in de armen van 't Bolsjewisme gedreven. Hongarije gaf ons reeds het voorbeeld. Toen dit nobele volk zag, hoe de bezette deelen van zijn land aan vreemde volkeren zouden worden overgeleverd, sloot hel met den erfvijand Rusland een verbond eti proclameerde de clteimunistische revolutie. De dam is daarmede doorgebroken, en wie zal zeggen, waarheen de wateren zich nu wenden zullen. Het oude Oostenrijk aarzel; üog, maar als het uitgehongerd en gedwars boomd wordt in zijn wensch om zich met Duitschland te vereenigen, gaat het getergde volk denzelfden weg op. In Beijeren ligt dt brandstof reeds gereed en behoeft ér maar een vonk in 't kruit te vallen, om ook hier het Bolsjewisme te doen triumfeeren. En in Duitschland zelf wordt de neiging steedt sterker, om, wanneer de vrede niet spoedig komt, met Rusland gemeene zaak te maken. En hoe wanhopend moet de toestand dezer volkeren niet wezen, dat, na al de verschrikkingen gezien te hebben, die dit Bolsjewisme over Rusland heeft gebracht, men nog liever in de handen van dit Bolsjewisme valt, dan aan de vexatiën der Entente zich te onderwerpen.

Zoo is de hoop, dat na den schrikkelijken oorlog, die Europa vier jaren lang teisterde, een tijdvak van rust en vrede zou aanbreken, wel bitter teleurgesteld. Eer is de toestand nog verwarder en benauwender geworden, en de vraag komt op, of Europa niet met rassche schreden het einde tegemoet gaat. Want hierover zal wel geen twijfel bestaan, dat wanneer de dam van midden Europa bezwijkt, geen land of volk, ook het onze niet, voor den stortvloed van het Bolsjewisme zal veilig wezen.

Lang kan de beslissing zich niet meer laten wachten. De toestand is zoo ernstig geworden, dat wanneer niet-spoedig ontspanning komt, een explosie wel moet volgen. We leven in den volsten zin des woords op een vulkaan.

Laat daarom ieder dit gevaar, dat heel Europa en ook ons land bedreigt, helder inzien. De Novemberstorm woei over, maar straks kan van over de Oostgrens een nieuwe orkaan opsteken, die alles onderstboven werpen zal, wat ons lief en dierbaar is.

Onze Regeering waakt, en we kunnen niet dankbaar genoeg zijn, dat we een Regeering hebben, die voor de revolutie niet capitu leeren zal. Maar de Regeering heeft den steun noodig van allen, die onder ons volk nog het Evangelie tegen de Revolutie stellen

Doch hoezeer we ook op onze Regeering vertrouwen, we mogen niet vergeten, dat geen mensch, maar alleen God Almachtig in staat is om het gevaar af te wenden. Ga daarom bovenal het gebed tot Hem op, die 't rumoer der volkeren stilt als de baren der zee en die alleen den vrede van ons volk bewaren kan.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen