Uit de Pers.

De Amsterdamsche Kerkbode schrijft in haar jongste nummer het volgende:

Ter Generale Synode zijn van allen kant aangedragen voorstellen in verband met de belijdenis der kerken.

Allen zijn eenparig in de betuiging hunner gehechtheid aan den inhoud der Belijdenisschrif. ten.

Dit is verblijdend; want, al weten wij dat eene dergelijke betuiging nog niet het doorslaand bewijs is van geestelijk leven, toch staat eenigszins vast, dat echt geestelijk leven zeer zeker niet gevonden wordt, waar het fundament der apostelen en profeten wordt losgelaten.

Nogmaals, dat is verblijdend; ook al sluit deze betuiging niet uit, dat mogelijk hier of daar wel elementen schuilen, waarvoor men op zijne hoede heeft te zijn. Onze tijd is een tijd, * die prat gaat op synthese; en synthese wil zeggen een toelaten, dat er geknabbeld wordt aan de belijdenis der waarheid, en tevens een binnenloodsen van elementen, die van vreemde herkomst zijn.

Men blijft dus volgen de gouden lijn, die in de Heilige Schriften des Ouden en Nieuwen Testaments haren oorsprong vindt; men blijft belijden met de Apostolische kerken en de kerken der eerste eeuwen, gelijk zij zich uitspraken in hare geloofssommen; men wenscht niets af te doen aan en te veranderen in de formulieren, waarin in de zestiende eeuw de kerken zich hebben geuit.

Dat is een niet genoeg te waardeeren voorrecht. Wel zeiden wij reeds, dat een zuivere belijdenis nog geen waarborg geeft van waarachtig geestelijk leven.

Het belijden met den mond moet niet alleen gepaard gaan met, maar uitvloeisel te zijn van het gelooven met het harte.

Toch zal aan de belijdenis gekend moeten worden in de allereerste plaats, of iemand waarlijk een discipel is des Heeren. Dat is zoo kostelijk ook belichaamd in onzen Heidelbergschen Catechismus.

Hij heet een leerboek en doet ook als zoodanig dienst; maar hij is eigenlijk een belijdenisboek. De vrager is niet een onderrichter en de antwoorder een leerling; aan die veronderstelling beantwoord het boekske heelemaal niet; want dan zoude het hier wel de leerling zijn, die den leeraar onderwijst.

Reeds de aanhef is anders. De belijder wordt ondervraagd aangaande wat hij belijdt; hij treedt op als een die den troost kent en wordt nu geroepen eens te vertellen, waarin zijn troost nu bestaat. Dan gaat hij verder voort, niet met te verhalen, hoe hij aan dien troost gekomen is; onze catechismus geeft geene bekeeringsgeschiedenis. Maar hier staat het zoo, dat aan dien bekeerde en geloovende nu gevraagd wordt, wat er noodig is, opdat die tioost bestendig door hem genoten wordt.

En dan gaat hij spreken van het diepe bederf, dat hem van nature eigen is; van den weg, waarin hij van de schuld verlost wordt; en van het werk der vernieuwing, dat in hem gewrocht wordt. Hoe onzinnig is dan niet het beweren van hen, die der Gereformeerde kerk toeschrijven, dat zij in woorden en klanken haar eigenlijk karakter zou zoeken.

Het ware in zekeren zin beneden ons, ons aan zulke beschuldiging veel gelegen te laten liggen, indien wij niet wisten van een spreekwoord : laster iriaar altijd door; er blijft steeds wat van hangen! Indien dat ook niet was, wij trokken er ons niets van aan; huichela£.rs en naamchristenen liggen niet voor onze rekening, maar zijn vreemdelingen, die zich bij ons hebben binnengedrongen. In die oude maar niet verouderde, nog steeds van licht doorglansde en van leven tintelende actestukken zien wij niet documenten, die wij zoo af en toe in een archief eens gaan bewonderen; maar zij blijven ons de belijdenis van de waarheid, welke God ons gaf.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen