'Hier leert de natuur ons zelf den weg' - pagina 231

epiloog

230

mie’ en betoogde dat er daarbuiten een gebied was waar de beginselen een directere rol zouden spelen: bijvoorbeeld bij beantwoording van de vraag naar de oorsprong en het wezen der dingen. De door Woltjer geponeerde tweedeling, waarbij er een gebied is waar ‘de natuur zelf’ de weg leert, roept natuurlijk wel de vraag op wat het principe van christelijke wetenschap nog voor gevolgen kan hebben voor de natuurkunde; of anders gezegd: heeft het gebied waar ‘de natuur zelf’ ons de weg leert nog iets te maken met de beginselen? Een antwoord daarop werd gevonden in de gedachte van de ‘twee boeken’: God openbaart zich zowel in de ‘Schriftuur’ als in de ‘Natuur’. Ook de natuur kan dus worden gezien als openbaring Gods. Om die reden is natuurkundig onderzoek juist mogelijk en kun je ervan verzekerd zijn dat het uiteindelijk tot zinvolle resultaten leidt. Deze overwegingen zijn terug te vinden in de geschriften en toespraken van Sizoo. Hij stond daarmee in de traditie van de stichters van de vu en probeerde hun ideeën relevant te doen zijn voor zijn eigen vakgebied. Bij Sizoo kreeg Woltjers uitspraak ‘Hier leert de natuur ons zelf den weg’ echter ook iets defensiefs. Hij zou het als het ware boven de ingang van het laboratorium hebben kunnen zetten als afweer tegen allerlei ongewenste inmenging: hier – in het laboratorium – gelden de methoden van de natuurkunde en leert de natuur ons zelf de weg. Dat is één van de aspecten van Sizoo’s bezigheden: hij voerde een strijd voor de waardering van het vakgebied natuurkunde in de gereformeerde wereld. De natuurkunde aan de vu zou daarbij wel een bijzonder karakter kunnen hebben. Sizoo’s visie daarop is in dit boek, met name in het vierde hoofdstuk, uitgebreid aan de orde gekomen en blijkt misschien wel het duidelijkst uit de bijbeltekst die hij boven de deur had laten zetten in de hal van het laboratorium aan de De Lairessestraat: ‘Gij Heere, zijt waardig te ontvangen de heerlijkheid en de eer en de kracht; want Gij hebt alle dingen geschapen, en door Uwen wil zijn zij en zijn zij geschapen’,3 waarmee de diepste intenties en doelen die volgens Sizoo verbonden waren met het onderzoek van de natuur werden verwoord. In de praktijk leidde dit bij hem weliswaar tot een methodische scheiding van geloof en wetenschap, maar hij vond het belangrijk in natuurfilosofische, wetenschapshistorische of populair-wetenschappelijke publicaties zich bezig te houden met de relatie tussen religie en wetenschap. Sizoo wilde daarmee het natuurkundig onderzoek in het juiste perspectief zetten. Hij streed tegen verabsolutering

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen