De Strijd om het Souvereiniteitsbegrip in de moderne Rechts- en Staatsleer - pagina 51

45 Daarentegen schuilt volgens GURVITCH in de eigenlijke overheidsmacht steeds een niet-juridisch element, niet vatbaar voor rechtsregeling. Daarom ziet hij in het overheidsrecht een deformatie van het eigenlijk „droit social", doordat het dit laatste dienstbaar maakt aan het „droit individuel", dat van geheel ander karakter is^^). Dit vastgesteld zijnde, maakt de schrijver een onderscheid tussen relatieve en absolute souvereiniteit. ledere sociale groep (staat, kerk, bedrijf, vakorganisatie, werkgeversvereniging, enz. enz.) heeft volgens hem een relatieve rechtssouvereiniteit over de verschillende soorten recht, die in haar sociale rechtsorde tot eenheid zijn gebracht. De absolute souvereiniteit kan echter niet toekomen aan de rechtsorde van de staat, maar slechts aan de spontane ongeorganiseerde, alle bijzondere groepen omvattende, rechtsorden van de nationale volks- en de internationale volkerengemeenschap, waarvan de eerste weer als deel in de laatste ingaat. In tegenstelling tot de bijzondere groepen der gedifferentieerde samenleving, die volgens GURVITCH door een enkele of verschillende functies gekarakteriseerd zijn, zijn de al-omvattende groepen van super-functioneel karakter en kunnen daarom ook nimmer in een bepaalde organisatie als de staats- of economische organisatie opgaan. Zij zijn veeleer de totale infra-structuren van een gegeven samenleving. Haar absoluut souvereine rechtsorde bepaalt de materiële competentie van alle in haar besloten bijzondere rechtskringen, die van de staat inbegrepen. Deze materiële competenties zijn volgens de schrijver van volstrekt variabel karakter en er bestaat geen voor alle tijden geldige hiërarchie tussen de rechtsorden der bijzondere groepen. De staat heeft in waarheid nimmer absolute rechtssouvereiniteit bezeten, maar hij heeft zijn politische souvereiniteit, bestaande in het monopolie van de onvoorwaardelijke dwang, altijd uitgeoefend binnen de grenzen zijner variabele juridische competentie, hem toebedeeld door 82) L'expérience juridique p. 136. GURVITCH ontkent intussen met nadruk, dat hierin een waarderingsoordeel zou schuilen: „Si je considère Ie droit subordinatif, Ie droit de domination comme une perversion, une deformation du droit d'intégration, par son asservissement au droit individuel, il ne s'agit ici d'aücune „qualification de tendances"... Je ne nie point que la domination et la subordination, a certains moments de I'histoire aient pu correspondre aux aspirations profondes des communautés en question, et que leur nécessité puisse être justifiée sociologiquement et moralement. J'affirme seulement qu' au point de vue strictement juridique, Ie droit subordinatif ne peut être compris autrement que comme une deformation du droit social d'intégration par sa soumission au droit heterogene de coordination.... Ce n'est pas une appreciation, c'est une explication juridique de structure, explication qui conduit a reconnaitre, dans la subordination et dans la domination, un element irréductible a la réglementation par le droit, un element de pouvoir métajuridique."

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen