Stille uitgang.

Gewoonlijk lezen wij het verhaal over de wijzen zóó: wij bewonderen God, die hen deed k o-m e n langs een heirbaan; en wij berust e n in het onvermijdelijke, dat ze moesten teruggaa.n langs een achterdeur, tersluiks over een veer van den Jordaan in stillen uitgang. Die Herodes ook, waarom bederft hij Gods Evangelie?

Maar al is het ver van ons, Herodes vrij te pleiten, toch gelooven wij ook niet in een God, die door dezen Idumeeër zich laat dwingeii, om den stroom des heils en der openbaring te verleggen en in een bedding te stuwen, die Gpd niet zou gegraven hebben, als Herodes er maar niet geweest was.... En straks gaan we inzien, dat de stille uitgang der wijzen toch niet een s c h a!depost is voor den evangelist met zijn blinkende vertelling, doch dat het evangelie van 'Gods zelfopenbaring in de Oostersche wijzen daarin juist zijn oplossing vindt. Als die wijzen langs een omweg teruggaan, is Gods plan niet halverwege •mislukt, doch geheel volvoerd. Want weet, dat er vóór en na die wijzen velen zijn geweest, die uit het Oosten .naar het Westen getogen zijn, om den „Koning van het Westland" te zoeken, gelijk men het toen zeide. Het Oosten van dien tijd zag, vermoeid als het was van zijn offeranden aan de oude goden, ixaar het Westen uit, want daa.r zou het licht opgaa, n over de wereld! Deze honger naar iets nieuws dreef zelfs eenmaal een heel koningshuis naar het Westen. Toen heeft het te Jeruzalem den tempel gesierd met goud en den wierook daar ontstoken; want Jeruzalem was toch maar de groote stad! Doch de wijzen, die in Bethlehem kwamen lieten hun goud en hun wierook achter in een huis, arm en leeg en ver van den Tempel; want God had hen doen gelooven in een Koning, die wel uit het Westland kwam, doch die heerschen zou ook over het Oosten, en over al de landen. Daarom konden ze ook in hun Oostland wel Hem verbeiden. Want aanbidding moet zijn in geest en waarheid. Toen zij langs den heirweg aankwaanen, was hun ziel nog dwalend ; óók z ij zochten toen een .Koning van het Westen: en hoe, zoo peinsden zij, hoe zou de Koning van het Westland kunnen zonder het Westland van den Koning? Maar straks keeren zij langs een omweg, langs het achter-pad. Toen heeft bij eiken stap op dien ster-loo'zen weg God hiui twee dingen geleerd. Het eerste was, dat die Koning geen volk noodig heeft, en ook geen land, om Koning te worden; want hij rnaakt zich zijn volk en bereidt zichzelf het land. En het tweede was, dat wie den Koning heeft aangebeden, in de stilte moet. Jeruzalem zou hen als ontdekkingsreizigers geëerd hebben, als zij daarheen waren weergekeerd. Maax het was, vonden zij, zoo^ eenvoudig: zij hadden niet ontdekt, maar zij waren ontdekt, ontdekt door dien Koning en zijn God. En dat maakt immers stil en ontroert tot den dood? Want stilte verduurzaamt gebeden; en gebedeai verduren de stilte. En zalig en Jieilig is hij, die den leergang der wijzen in eigen stillen uitgang gevolgd heeft met vrucht voor het levien.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen