Zie, de mensch.

Het is opmerkelijk, dat onder de vier evangelisten juist Johannes ons het beroep van Pontius Pilalus op het „echt-menschelijke" in den raensch heeft bewaard. Want terwijl de andere drie evangeljsten ons Christus' verschijning in de wereld leekenen van de uiterlijk-waiarneembare zijde, om zoo den mensch Jezus van Nazareth daarnia te doen zien als den Messias-God, die opstijgt in den hemel, daar heeft Johannes, reeds in zijn eerste hoofdstuk, aanstonds het tegenovergestelde gezichtspunt gekozen, als hij schrijft, dat in den beginne he.t Woord was en dat het Woord üod was en dat het Woord is vleesch geworden. Zoo werpt hij op den mensch Jezus hemelsch licht van boven. Hij laat niet in de eerste plaats zien, hoe de mensch Jezus God is, doch hoe God verschijnt in den mensch Jezus.

En die J o h a n n e s moet daarom j u i s t de evangelist worden, die ons doet zien, hoe de rechtspraak van Ponlius Pilatus en ho« ook alle uitsprala, k over Jezus Christus de waarachtigheid van zijn wezen en zijn werk verloochent, wanneer zij niet van boven, maar van beneden tot Hem geleid wordt. „Zie, de mensch"! Maar indien de aanschouwer hier in dezen gegeeselden spotkoning niet het Woord, dat ia den beginne bij God en ook God was, in hem vindt, dan is de oproep om dien mensch te bezien, een vruchteloos beroep op de menschelijke consciëntie. „Zie, de mensch!", zoo fleemt, in groote eerbied voor zichzelf, Pilatus, en hij wil Jezus ten toon stellen, als den man, die zich zóó vergist heeft met zijn koningsdroomen, dat de pogingen om die droomen te verwezenlijken, hem wel voor goetl onmogelijk zullen schijnen. Maar Pilatus weet het niet, dat, indien de Joden Jezus een plaats g e-ven onder de zon, een plaats onder de deerniswaardigen, de Joden zelf dan naast hem moeten gaan zitten. Want eigenlijk hebben vooral die Joden zich in Jezus vergist; hebben zij Hem niet als koning gehuldigd onder Hosanna-geroep? En, indien zij nu hun eigen vergissing willen verdoezelen, dan moet hij sterven; de schande der onderdanen, die bij den koning met hun vleeschelijke onderwerping, niet terecht konden, wordt eerst in het bloed van den koning zelf uitgewischt.

Zie, de mensch!

Maar de mensch ziet het menschelijke allereerst bij zichzelf en naar zichzelf. En naar dez© zienswijze kan de Christus in zijn bespotting en zijn verachting door de ontroering, die Pilatus vergeefs wekken wil, niet behouden worden. Het hart der menschen is voor het menschelijke, dat hier zuiver voor hen treedt, toegesloten en dreigt daartegen met scheldwoorden, heesch en rauw.

Zoo heeft da, n Pilatus geen kracht om te zijn de prediker van den mensch, noch de wegbereider van den Mensch Christus Jezus. Als Pilatus roept: „zie, de mensch", dan is het juist de mensch, die den waren mensch verwerpt, wijl hij zichzelf tot maatstaf kiest van het echt-menschelijke.

Zoo kan slechts G o d ons toespreken: zie, de mensch. En wie op Gods gezag tot dezen mensch is genaderd onder de betuiging, dat het Woord in den beginne bij God was en dat dat Woord is vleesch geworden, die ziet den mensch, want: hij heelt God geschouwd en daarom den mensch. Hij ziet het menschelijke verwrongen in zichzelf — want die spotkoning, dat is hijzelf. Maar hij ziet het genezen en bewaard en verzoend in deze eeuwige "krachtige liefde van God, die vleesch geworden is, om het menschelijke te kunnen wijzen met hetere vrucht dan Pilatus.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen