Christus LUdensresten.

Ja, er zijn zoo van die woorden, die w ij nooit in den bijbel zouden hebben durven schrijven, als zo er niet in stonden tot onze verwondering. Nu, zulk een woord staat hier. Wat is dat nu: „de overblijfselen vervullen van Christus' verdrukkingen"? Is Hij dan tóch met ons op éénzelfde doodenlijst gezet? Is hij dan toch „de ongelukkigste", maar dan zóó, dat zijn ongeluk, al overtreft het dat van ons, met ons leed te vergelijken valt? Kan ik aanvullen wat Hij gedaan heeft, ik, menschenkind? Vormen Hij en wij op voet van gelijkheid in onzen kamp éénzelfde legioen van eer?

Maar van dit alles is geen sprake. Er is iets anders. Er is een mystieke unie tusschen Christus en de Zijnen. Krachtens deze verborgen eenheid tusschen Hem als het hoofd, en de geloovigen als Zijn leden, wordt de dubbele weg van Christus ook in de zijnen afgeteekend, en door hen afgewandeld. Is Hij begraven, gedood, gekruist, kortom, vernederd? Zij ook! Is Hij opgewekt, in den hemel gezet, verborgen bij God, straks geopenbaard in heerlijkheid, kortom, verheerlijkt? Zij ook! Hij vóór hen; zij in Hem. Hij het hoofd, zij de leden; Hij en zij samen één lichaam. En zóó heeft Hij aan ons resten, achteraankomende resten, van zijn lijden gelaten. Als Paulus bloedt, als de martelaren sterven, als de „overigen van het zaad der vrouw'" verteerd worden, dan bloedt daar „vleesch van Christus' vleesch"; dan wordt verteerd „gebeente van Christus' gebeente". Dat is de mystieke unie, gezegd en ervaren; gezegd in de taal der kerk, ervaren in de geschiedenis van hare levens-en lijdensdagen. Ja, het Hoofd is wel in den hemel, en ademt wierookgeuren; het is gezalfd met vreugde-olie. Doch van Zijn lichaam is nog een deel, een „achterblijfsel", op aarde; en de sidderingen van het Hoofd trillen .uog na in de aardsche resten van Zijn lichaam. Als dus de Zijnen lijden, dan wordt Golgotha in de wereld bekrachtigd, het vindt zijn vervulling in dit in Zijn schaduw wachtend geestelijk overblijfsel. Niet, alsof hun lijden zou verzoenen en voldoen; maar zóó, dat zij in dat lijdon en in die verdrukking juist de verzoening en u'.jr\^óldoening ontvangen.-Immers, indien een lid van het lichaam gescheiden is, dan is het wel vrij van de krampen, die het hoofd deden bersten schier; maar het is dan ook dood, dit lid, dood in der eeuwigheid. Doch. laat de leden lijden met het hoofd: toch wordt in de gemeenschap van die smarten de gemeenschap van het leven openbaar. En gelijk de krampen van het hoofd nawerken in de leden ter verdrukking, zoo zal de kracht waarmee het hoofd zich beurt naar boven in nieuwe jeugd, ook in de leden openbaar worden ter genezing.

Dit is do waarheid omtrent Christus' lijdensresten. De zaligheid wordt er niet door bewerkt, maar werkt zich erin uit. En wie op Christus' afgelegden lijdensweg terugziet, en bij Zijn graf gezien heeft, dat uit dat graf de draden van vernedering èn verhooging door God zelf virorden uitgehaald en. ontknoopt, die weet het: onze verdrukkingen, in het geloof doorleden, zijn de laatste resten van Christus' zwakheid, maar daarin blijkt Hij dan ook waarachtig in Zijn volk te leven. D.aar-0m zij n de resten Zijner zwakheid ook de eerstelingen Z ij n e r kracht.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen