Hoe dan verder?

Er is gevraagd, hoe het dan verder moet, wanneer de regeeriug de steunende hand van het onderwijs meer en meer terug moet trekken. Wel, ik zou zeggen, dan komen we meer in de richting, die onder ons altijd als de goiede heeft gegolden: dan komen we tot een reclilstreeksche verzorging van de school door de belanghebbende ouders. Daar zijn we al wat aan ontwend. En daarom begonnen sommigen het al natuurlijk te vinden, dat de regeering onze scholen zou gaan opheffen, wanneer een en ander te duur wordt. Tegen die gedachte moeten we ons met hand en tand verzetten. En ook de regeering zelf is van oordeel, dat de scholen en de scholenbonden hier moeten optreden. Lukt het niet, om langs die vrijwillige weg tot een aanmerkelijke bezuiniging te komen, dan moet de regeering tot andere maatregelen overgaan in de vorm van vermindering van subsidie. We krijgen dan, zoo is er al gezegd, de 48scbaal. Voor elke 48 kinderen wordt een onderwijzer gegeven. Dat raakt voor menige school het levensbelang. Dan kan er plaats komen voor het particulier initiatief. Zooals ook nu reeds gedaan wordt door verschillende schoolbesturen, die een kweekeling met akte aanstellen boven het wettelijk getal onderwijzers, zal dat dan op ruimer schaal moeien gebeuren.

Gaat dan de bijzondere school niet te sterk concurreeren met de openbare? Wel neen, ook bij de overheidsschool kunnen de ouders gaan zorgen voor die boventallige krachten, waar dat noodig is. Ieder kan weer eens toonen, wat goed onderwijs hem waard is. Als de gedachte maar veld wint, dat de overheid belang heeft bij een onderwijs, dat niet beneden een bepaald peil daalt, en dat verder, waar men meer wil hebben, de ouders optreden. Dan kO'men we tot gezonde toestanden. De nood der tijden kan dan op dit terrein iets goeds uitwerken. Als we maar goed vasthouden, dat niet de overheid onze scholen kan opheffen. Dan is de vrijheid verloren. Het handhaven van onze zelfstandigheid moet ons offers waard zijn. Zoo is het toch ook in het verleden geweest!

En wij loopen wel eenigszins gevaar, dat de juiste beleekenis van de overheidszorg in zake onderwijs onder ons uit 'toog verloren wordt. In een tijd, waarin de overheid zoo veel moet doen, loopen we daarvoor groot gevaar. In de bewaring van geestelijke goederen moeten we dan dubbel voorzichtig zijn.

Als een ander symptoom wijs ik nog eens op

het opheffen van bijzondere Kweekscholen, waarvan ia het voorstel-Marchant gesproken wordt. Er zijn niet te veel Kweekscholen voor onze scholen met den Bijbel. Moet de overheid ook daar bezuinigen, welnu, dat kan ze vinden in de vermindering van de subsidie, zooals ze dat bereids ook doet. En voorts zijn de Kweekscholen een belang van de scholen en van de scholenbonden. Wanneer een Kweekschool niet voldoende 'gesteund kan worden, welnu, dan komen de scholen te hulp, waaruit de Kweekschool opkomt en waarvoor ze werkt. Daarom is het ook een gezonde gedachte, dat Schoolbesturen contribueeren voor de Kweekscholen en dat leven van zoo'n school meemaken. Er is op dit terrein veel verachtering, maar ook hier moeten de oogen opengaan voor hét gevaar, dat ons met ons Christelijk onderwijs dreigt. We hebben nu een overheid, die van goeden wille is, maar onmachtig wordt. Laten we wat scheef trok, nu recht zetten. Wc kunnen ook een overheid krijgen, die ons niet welgezind is. En dan moeten we paraat zijn.

G. MEIMA.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen