Van „een ongehuwde dochter”

Een bekende spreekwijze zegt: Als het kindje binnenkomt lacht heel het huisgezin". Maar dit spreekwoord gaat natuurlijk niet op als het kindje er één is van een ongehuwde, nog inwonende dochter. Daarom zal in de gebonden kerken wel niet het heele huisgezin juichen bij de verschijning van het eerste nummer van het weekblad „Waarheid en Eenheid", dat als tweeden naam kreeg: eekblad voor het Gereformeerde leven; en dat op zijn doopbriefje meteen vermeld kreeg de schoone woorden uit Zach. 8 : 19 en Joh. 17 : 21.

Want dit is een kind van een ongehuwde dochter. Het is immers het orgaan van de persvereeniging „Waarheid en Eenheid", die opgericht is door en in zich vereenigen wil de „bezwaarden onder de synodocratie".

Deze groep is in de gebonden kerken niet de vrouw des huizes. Blijkens haar uitingen voelt zij zich dit ook allerminst. Zij vervult in de gebonden kerken de rol van een wat malcontente dochter die zich achteruitgeplaatst weet.

En nu heeft deze dochter een kind het huisgezin der gebonden kerken ingedragen. Zelf heeft zij, blijkens de circulaires, die de oprichting van de genoemde persvereeniging aankondigden daarbij de illusie, dat dit kind, als het opgroeit en zijn plaats in huis gaat innemen daar alles zal veranderen.

Want er is in huis heel veel, dat de moeder van dit kind mishaagt. Er zijn dingen, die zij zelf zegt „niet te kunnen dragen". De onschriftuurlijke leerbeslissingen en de onrechtvaardige tuchtoefeningen (dit zijn woorden van de dochter zélf) kwellen haar. Maar nu heeft zij bij haar kind de illusie, dat dit wat goeds zal doen en de misstanden zal verdrijven.

Doch dit is een illusie.

Een zonnetje in huis, een koesterende en warmende kracht zou dit kind alleen zijn als het werd geboren in het huis van zijn VADER, waar het als kind van de moeder welkom zou zijn. Maar het is geboren buiten het huis van Vader, geboren als kind van een inwonende nog ongehuwde dochter. Daarom is te verwachten, dat het steeds met scheeve oogen zal worden aangezien en immer als een last zal worden gevoeld.

Hoe jammer toch, dat dit kind niet geboren is in het huis van zijn vader! Want het hééft wel een vader! Zijn Vader is het geloof in den Waarachtigen God, de ^iefde voor waarheid en recht.

En die Vader heeft wel een huis.

En in dat huis zou de nu ongehuwde moeder ook welkom zijn. Maar zij wil in de vrijgemaakte kerk, dat huis van de liefde voor waarheid en recht, niet wonen.

Hoor maar, wat de moeder haar pasgeboren kind laat zeggen: , , Wij hebben tegen de vrijmaking en de gang van het vrijgemaakte leven grote bezwaren en zullen deze niet verzwijgen" (hoofdart.). En ook dit: „Maar om in het schuitje van K. S. te stappen en zich vrij te maken en zo op classiek-reformatorische wijze de kerk van Christus opnieuw tot openbaring te gaan brengen — dat mocht en kon net zo min. Want waren de Geref. Kerken valse kerken geworden? " (A. Dondorp).

Zoo blijft deze moeder, de groep bezwaarden onder de synodocratie, die van een goeden vader ontvangen heeft, weigeren met hem te wonen en kiest de rol van een ongejiuwde inwonende dochter, die haar kind in het verkeerde huis brengt, en een , , onecht" kind laat zijn.

Jammer, jammer.

Maar dan weten we, wat ons te doen is.

Wij mogen niet aflaten de moeder naar haar huis te roepen.

Alleen daar kan haar kind groeien en alleen daar is het ons een zonnetje. Nu is het een vreemde, een bastaard.

V. B.

Naschrift. Laat di Dondorp dan maar op classiekreformatorische wijze zondigen, door ja te antwoorden op vragen, die God met neen beantwoord wil zien.

We hopen volgende week over bedoeld blad iets te schrijven.

K. S.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen