Kristian Eister: UIT DE PARADIJSTUIN. Uitgeverij en Drukkerij HoUandia, Baara, 1948. Prijs geb. ƒ 6.50.

Boekkespreking

In Noorwegen heeft Kristian Eister blijkbaar een goeden naam als schrijver. En niet teij onrechte. Het bovengenoemde boek, het eerste van een reeks romans, die in vertaling tot ons zal komen, heeft zeer goede kwaliteiten. Het is levendig en onderhoudend geschreven, vol afwisseling en goede karakterteekening.

Het begin verplaatst ons naar Oslo ten tijde der Duitsche bezetting. De lezer zal getroffen worden door de overeenkomst met ons land in de jaren der Duitsche overheersching. Dezelfde ellende, angst, onderdrukking én het verzet tegen den overweldiger. Het middelpunt vormt het huis van aller grootmoeder Anne Mari en haar verlamden man, den vroegeren ingenieur Hugo. Om hen bewegen zich de kinderen, getrouwd en ongetrouwd, allen hoop puttend uit het blijmoedige leven van deze vrouw, opgevoed in den Paradijstuin, de pastorie van haar vader.

Daarheen richt de schrijver dan den blik van den lezer. Men leert kennen een humanistisch-religieuzen prest, die blijmoedig het leven aanvaardt met zijn lief en leed. Dat huis wordt het centrum, als Anne Mari ondanks de waarschuwing van haar vader, met een wilden, levenslustigen, zuiver-heidenschen ingenieur trouwt. Het leven' brengt haar, wat haar vader vreesde: zorgi-om haar man, ontrouw en vurige liefde. De Paradijstuin brengt de uiteengeslagen fandlie bijeen, als de oude prest sterft. De herinnering aan dit geluksland, dat zij verlaten hebben, houdt hen bijeen als het leven met zijn aparte belangen van een ieder, hen dreigt te scheiden. De herinnering daaraan houdt den wilden ingenieur in het leven, ook wanneer een ongeluk hem als een verlamde langs 's levens weg laat liggen. Wanneer het bericht komt, dat de pastorie is afgebrand, sterft hij. Anne Mari wil dan nog eenmaal naar het geluksland — de hunkering van het hart naar het verloren paradijs. Daar wil zij de urn van haar man bijzetten in het familiegraf. „Zij was er zeker van dat zij er de 'geheimzinnige groet zou ontvangen van Hugo's ziel." Een vaag restje van christelijk geloof is nog bij haar achter gebleven. Daarom wil ze ook nog een psalm zingen, als de urn wordt bijgezet: „Ik weet mij geborgen in Jezus' armen". Maar het is niet deze wetenschap, die haar kracht geeft, want deze psalnj behpprt bij de sfeer van den paradijstuin. De geest yan dit boek is zuiver humanistisch, het geloof in den mensch. Het geluk van het paradijs zal toch eens terug komen. De oorlog, loopt ten einde, zij hooren reeds het suizen van nieuw leven en zoo staan moeder en zoon bij de urn van den heidenschen vader, vol vertrouwen op een nieuwe, betere toekomst.

Het boek teekent waarschijnlijk heel goed de geestesrichting in het moderne Noorwegen. Het is een flauw religieus getint humanisme dat gelooft in de herovering van het paradijs, zooals de verzetslieden geloofden in het herstel van het geschonden vaderland na de vernietiging van het booze, de duivelsche overheersching. Een troosteloos beeld van de ijdele verwachting van een van God afgedwaald volk. Ondanks de knappe uitbeelding een zeer arm boek.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen