„Waar, Verstandig, Perfide" en „Trouw"

„Trouw" van 23 Juni bevat een hoofdartikel „Waar, Verstandig, Perfide". Onderwerp: Engeland heeft eerst, in 1945, uit eigenbelang Nederland de das omgedaan „bij de uitplundering van Indonesië sinds 1945". De positie is gebroken. Nu komt een pleister op de wonde. Want met een gemak, dat aan schuldbelijdenissen op een house-party (!) denken doet, gaat nu een engelsche stem (The Economist) schuld belijden. Maar, roept Trouw uit, wat hebben we er nog aan? Niets! Want de schuldbelijdenis is mosterd na den maaltijd. De schuldbelijdenis kan niet meer de strekking hebben, dat er een bekeering komt. De schuldbelijdenis komt niet, als er voor Engeland nog een mogelijkheid bestaat, om b.v. door een veto de dwaze politiek der Amerikanen, de redelooze inmenging van de Unci en de eigen zonden nog een beetje goed te maken. Neen, in die periode zwijgt Engeland. Dan komen er hoogstens enkele sympathieke woorden, waarvan de engelschen, als het pas geeft, ook zoo het geheim weteii. Maar met betrekking tot de kern der dingen zwijgen de engelschen. En zijn zij niet thuis. De schuldbelijdenis komt, als de feiten voldongen zijn. En om zulke dingen nu noemen velen Engeland het perfide Albion. Het perfide is dat de engelsche erkentenis, dat Nederland een goeden staat opgebouwd heeft, komt op het oogenblik, dat de engelsche politiek dien staat verguisd heeft. Engeland spreekt thans een paar ware en verstandige woorden, maar de ware en verstandige woorden worden gezegd als het voor Nederland te laat, en voor Engeland precies op tijd is. De ware en verstandige dingen worden gezegd, zoo, dat zij niet de nederlandsche, maar de engelsche politiek in de kaart spelen.

Dat staat allemaal in „Trouw"; we citeeren vrijwel naar de letter.

Kan „Trouw" nu nooit begrijpen, dat wij precies zoo denken over de meerderheid van de anti-revglutionaire knechten eener schandelijke synodale politiek? De meerderheid der anti-revolutionaire menschen hebben eerst in 1944 met behulp van dwaze rapporten, en ongepaste" vragen, en de waarheid geheel op haar kop zettende briefjes van Grosheide^), een groep van menschen, die aan het anti-revolutionaire en christelijke leven mede leiding gaven, en dit naar hun beste weten, de das omgedaan, in den naam des Heeren. Hun positie als toegang-hebbende tot het geloovige volk dacht men te hebben gebroken. Nu komt er een pleister op de wonde. Een onzedelijke vervangingsformule: waarmee de vragenstellerij aan Greijdanus en Schilder, wat ieder controleeren kan, veroordeeld, en de vraagjes als dom, dom, dóm zijn gebrandmerkt (en het volharden daarbij dus als slecht). Met een' gemak, dat aan de house-party van Bloemendaal-Bonda en van Oosterbeek-Bonda (resp. 1944 en 1948/9) herinnert, worden schuldbelijdenisjes op touw gezet, b.v. van te eng binden, die men evenwel dadelijk weer inslikt, als de stellers van die vragen, en de auteurs van die tegenstrijdige rapporten maar even zuur kijken. Een „engelsche" stem, dierbaar als Toornvliet spreken, en gemoedelijk als Volten praten kan, laat zich even hooren. Maar je kunt, zeggen de sprekers zelf, zoowel het ééne als, het tegenovergestelde andere concludeeren, terecht, terecht het één zoowel als 't ander. Een voorstelletje Amersfoort, gaat thans bij de synodocratische kerkeraadscolleges rond, en dan een, dat den heelen handel buiten controle plaatst. Achteraf gaat men een rapport indienen over de vraag, ö f het kerkrecht zoo wezen mag, als ze het alvast tegenover ons hebben „t o e g e p a s t", toen het een wilde improvisatie, tegen de eerlijke afspraken der K.O. ingaande, was. Noch het eene noch het andere kan intusschen de strekking hebben dat er bekééring komt; want men laat de wetjes allemaal staan. Een synode kan evenmin schuld belijden als The Bank of England. De schuldbelijdenis-alliire kwam niet, toen het nog tijd was; en een schriftelijk antwoord van Ridderbos op vragen kwam niet, toen hij de kans kreeg met ons te spreken. Er kwamen hoogstens enkele dierbare woorden waarvan Ridderbos en Toornvliet ook zoo het geheim weten. Maar met betrekking tot de kern der dingen zwijgen de Ridderbossen, de Toornvliets, de Voltens, de Oosterbeeksche conferenties, die er ettelijke zouden moeten zijn naar eigen zeggen, en met twee geëindigd zijn. „De Strijdende Kerk"-dierbaarheden komen als de feiten voldongen zijn, maar met betrekking tot de kern der dingen geeft niemand thuis; en wie vraagt: bént u thuis, die heet een weigeraar van samenspreking.

En om zulke dingen nu, die in dit jaar in grootschen opmaak in „Den Haag" zullen worden gerepeteerd, naar aanleiding van een voorstelletj e-Amersfoort, redacteur een dr Ridderbos, noemen wij nu die heele actie perfide, en achten de „ware en verstandige woorden" der A.R.-leden in meerderheid over ons n i e t-revolutionair-zijn nadat diezelfde meerderheid ons kalm als revolutionairen liet wegschelden door den Prime Minister, perfide.

Als „Trouw" zijn eigen lezers-in-meerderheid even critisch bekeek als Engeland, zou het minder over ons zuchten, maar eens schrikken van de perfidie, die wij noemen ethisch conflict.

^) Denk aan diens brief aan ds Waagmeester: dr Groshelde begrijpt van Greijdanus geen zier.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen