Ouders, uw kinderen!

(IV)

Wij spraken over een tweetal typen van het personalisme in de leerarenwereld, het aristocratische: „een klas kan Ik maken en breken" en het democratische: „ de Klas is koning". Beide kunnen gerust stuivertje wisselen. Het hangt er maar van af, wat de jongste publicatie van één der groote psychologen uit het buitenland orakelt, of zelfs één der fijne menschen uit den oecumenischen kring. Maar het democratische type heeft tegenwoordig beslist den wind mee, dat spreekt. Mild, zacht, zijig totdat U hen wilt overtuigen van het feit, dat de Schrift de norm stelt, en niet zij en hun wetenschappelijkheid. Dat de Christelijke School een eigen karakter heeft, dat niet zij bepalen, maar de Schrift. Dat niet zij erover beslissen, in welke richting Uw kind zal worden geleid, maar U! Eigenaardig, dat het contact met de oudero dan ineens minder vlot is, dan deze diepte-psycholcgen met „het kind" voorgeven te hebben.

Maar nu in ernst. Zou dit. contact wel zoo groot zijn? Wie is eigenlijk „het kind"? Je ontmoet het nooit. Hebt U liefde voor „het kind" ? Ik ken het niet. Er zijn alleen maar concrete kinderen, die je zoo in je klas hebt. Die zijn niet allemaal zoo erg innemend als , de heeren dat wel voorstellen. Er zijn echte vervelende dreinende typen bij, die men waarlijk niet bij voorbaat zijn liefde gaat verklaren! En bovendien, die liefde gaat toch ook op en neer met de gehoorzaamheid, die het kind betoont aan Gods wet ? Heeft nu •werkelijk die fijne persoonlijkheid, die zich met „het kind" verwant v\; aant, maar de Schrift practisch niet telt, meer toegang tot het hart van een kind, zooabs het concreet voor hem staat? Hééft hij het wel lief? Of is het alleen een interessant geval voor hem, dat hij, als er geen derden bij zijn, dadelijk weer vergeten is? Beschikt hij over de gaven van liefde en contact, die alleen toebehooren aan den Heiligen Geest? Gelukkig, dat wij weten, dat de weg tot het hart van dit of dat kind alleen te vinden is in gehoorzaamheid aan het Woord des Heeren. Daaraan houdt Zich de Heilige Geest! En Die kent beider hart, dat van leeraar en leerling. Als het goed is, resideert Hij in beide (1 Cor. 3 : 16), werkt Hij in beide. Aan beide, en met name aan den leeraar-onderwijzer om in deze vnldernis een baan. voor God te maken (Jes. 40 : 3, Luc. 3:4).

Maar dan rekent gij. Ouders, er toch op, dat de onderwijzer aan Uw kind, een kind des Verbonds, dezen eisch stelt, dat het gelooft, dat God Zijn Verbond met hem in Zijn Doop heeft beteekend en verzegeld? , Dat de Heilige Geest bezig is zijn hart te vernieuwen en daarmee doorgaat, zoo het luistert naar Gods Woord?

Zie, op dat niveau behoort toch de school te staan! D'at dient de onderwijzer te beUjden en trouw te eischen. Dat behoort tot het karakter van de Christelijke School, en anders is zij in den grond een luidende schel met veel praatjes van liefde, maar een ijdel, leugenachtig, verderfelijk instituut. Een roovershol voor kinderzielen, want de ongerepte, onverwarde, oprechte vreeze des Heeren wordt hun daar op slinksche wijze onttroggeld, en de hautaine padvindersmoraal er voor in de plaats gelegd. Als de onderwijzer niet met hen omgaat als Verbondskinderen, en niet de Verbondseischen aan hen stelt, wat mag hij dan eigenlijk verder met hen doen? Mag hij ze vermanen? Naar welke norm dan? Wat behoeft het kind dan naar hem te luisteren! Het zal zeggen: U is ouder dan ik, maar U zegt zelf, dat dit geen voorsprong geeft. Wat komt U met Uw vermaningen bij mij aan! Mag hij het straffen? Waarvoor dan? Wie geeft aan, wat strafbaar is als de Heere het niet doet? Wat beteekent dan het gebed, het lezen van de Schrift, het •werk op school? ' Als de onderwijzer het kind ontadelt door het niet voortdurend onder de klem van den Heiligen Doop te zetten, dan is hij uitgepraat. Dan komen de potsierlijke verzuchtingen: „Dat had ik anders van je verwacht"; en het kind, dat slagvaardig is, zegt prompt: „Zoo ben ik nu eenmaal, en ik geloof, de bijbel zegt ook, dat de mensch van nature zoo is!" Deze dingen luisteren nauw, zoo nauw, dat de gemengde school een groot gevaar is.

Laat ik een voorbeeld geven van zeer onlangs. Een „orthodox-Hervormde onderwijzer geeft in zijn klas de volgende ontboezeming: „Ik kan 'tnaij maar niet begrijpen, dat er kerken zijn, die den euvelen moed hebben om bepaalde leden van het Avondmaal te weren. Is dan de Heere Jezus niet juist gestorven voor zondaren? "

Zie, daar heeft U nu precies den radicalen afval. De onderwijzer plaatst zich op het niveau van Jan-en-alleman, zooals dat gebruikeUjk, ja behoorUjk is in de volkskerk. Al erkent de zondaar niet, dat hij zondaar is, al verzet hij zich moed'willig tegen het Woord des Heeren, ondanks het be'wust onwillig zijn tegen de eischen van Gods Verbond, het zou liefdeloos, ja, ontheiligen van het bloed van Christus zijn, als hij werd afgehouden van het Avondmaal.

Dat üjkt allemaal erg nederig en sehuldbevnist: Wij allemaal zondaars, die het verdorven hebben. En het kan iemand verbazen, dat in ditzelfde milieu die knusse, vrede-vrede geest heerscht, waarin de lof over-enweer niet van de lucht is. Maar het zijn slechts twee kanten van dezelfde zaak. De Kerk is hier niet in geding, de profetie wordt hier niet gehandhaafd, de zonde is in dit milieu eerder een voorwerp van lyrische poëzie dan dat zij afschuwelijk is. Zij bestaat, zoo men er wel eens een concrete uitspraak over doet, vooral in vergiijpen tegen het decorum, de gevoeligheid van een vergadering, niet in het veronachtzamen van de Schrift, niet in het degradeeren van de Kerk, waarvan toch de Psalmen zoo heerlijk zingen, v/aarvoor toch de Heere Jezus zoo ernstig gebeden heeft, vlak voor Zijn dood, en waaraan Hij de grootste beslissingen heeft toevertrouwd. Neen, ais er concrete zondaren worden aangewezen, dan zijn het de menschen van die Kerk, die Farizeeërs, die verblind zijn door splijtzucht en bekrompenheid, wanbegrip en jaloezie, liefdeloosheid en lust tot ketterjacht. Dringt ze buiten onze gemeenschap, of zwijgt ze alleen maar dood, die vijanden van de onzichtbare kerk. Gfeen strijd meer over vergeelde belijdenisschriften, geen dwang meer opgelegd aan de religieuze persoonlijkheid door aftandsche dogmata en domme, on-Christelijke tucht! Al die kerkelijke ambtelijkheid is maar buitenwereld, dwaze zelfoverschatting van de eigen groepeering, bewustzijnsverenging. De religieuze persoonlijkheid dient zich daaraan te ontworstelen. Hij oefent gemeenschap met venvante zielen, „ook" zondaren, maar daarover spreekt men niet, dat ware hoovaardij.

Dit is het niveau van de gemengde school. Niet overal even sterk geprononceerd nog. Maar waar de Kerk zich laat gelden onherroepelijk gegeven. Probeert U het maar eens om een kind, dat schuldig is, en schuld moet erkennen, te wijzen op den Heere Jezus, zoo het tot een kerk behoort, dat de kerk niet ernstig neemt. Hoever komt U dan? En vertrouwt het kind U? En wat wilt U zeggen van den Doop? Wie ernstig meent, dat men om principieele redenen aan de gemengde school moet vasthouden, geve ook eens antwoord op deze brandende vraag. Het niveau, de bodem, het platform van de gemengde school heeft de • hechtheid van een afspraak op papier, niet die van een eed voor Gods aangezicht gezworen. En die bodem zakt, naarmate de gemeenschap, die hem in stand houdt, dieper wegzinkt in den afval. Zijn Uw kinde­ ren op dezen bodem veilig?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen