De heilige kus

Steven Runciman (The Medieval Manichee, Cambridge, 1947, 159) vertelt van de Catharen, dat zij hun ceremoniën plachten te besluiten met den „vredeskus", die ook wel genoemd is „heilige kus". De „Volmaakten" kusten eerst elkander, daarna de „Geloovigen", die daarna elkander hetzelfde deden.

Was dat een v/el vroom lijkende, maar toch te vrije omgang van de seksen? Ik las onlangs een pleidooi voor het christelijk dansen: vroeger waren ze óók niet zoo bang voor contact der seksen: de heilige kus, de cliristelijke dans, dat móest toch kunnen?

Ik vermoed niet, dat er veel dansvloeren zijn, alleen geschikt voor balschoentjes, die alleen aan voeten van de heiligen passen. Parketvloeren zijn nog al duur, en de contribuanten voor de kerk hebben (als ze 't daar goed doen) meestal niet veel meer over voor particuliere parketvloertjes voor voeten, die ook , van 't kerkje zijn.

Maar hoe het zij — ik ben geen archeoloog en weet niet hoe het overal ging. Dat evenwel hier niet al te vlot te concludeeren valt, bewijst Runciman. Bij heel die cathaarsche ceremonie raakten de seksen elkaar niet aan. Als mannen en vrouwen elkeiar met den heiligen kerkkus groetten, dan ging het zóó: een mannelijke Volmaakte kuste het evangelie, overhandigde dat aan de vrouwelijke mede-Volmaakte (c> ? anders: , , Geloovige"), om het evangelie ook zelf te kussen; en zoo deed een vrouwelijke Volmaakte ook tegenover een mannelijk Geloovige.

Misschien dus — 41s ze eens den bijbel offreerden op dien parketvloer ? Neo-catharen......?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen