Wij capituleren (Eerste Proeve)

Beminde lezer, wij hebben besloten, te capituleren. Met ingang van de nieuwe jaargang. Dan gaan we ons trotse hoofd bulgen onder het juk van die afgrijselijke nieuwe spelling. Tenminste onder wat wij daarvan houden voor de minst brutale vorm.

Wij doen dit niet met pleizier. Wij vinden het miserabel. Wij hebben sedert enige maanden met het probeersel gewerkt, toen een uitgever, die een nieuwe druk wou ter perse leggen van twee van onze jeugdwerkjes, zei: nieuwe spelling. We hebben daarin berust. En bij de correctie menig zinnetje moeten ombouwen, omdat je met meer wist, in die nieuwe spelling, wat kop en wat staart, wat onderwerp en wat lijdend voorwerp was. We hebben ons gevoel van: dat Is jammer! — onophoudelijk 'bevestigd gezien. Wij begrijpen niet, waarom een duitse school nog altijd in staat is, duitse kinderen dat lastige duits te leren, en waarom de nederlandse geen nederlands meer leren kan. Als je in boeken over krankzinnlgeuverpleglng, psychotherapie, en psychoanalyse, al die proeven van handschrift van gedegenereerden en krankzinnigen bekijkt, zeker, dan ontdek je spelfouten. Net zo als bij óns, als nederlandse patiënten van overeenkomstige eruditie proeven-van-handsehrift leveren. Maar zelfs met die spelfouten tonen die duitse patiënten, dat hun „volksschool" hen heeft leren spellen. En dat de historie van de taal zich weerspiegelt in de spelling. Wie het taalgevoel afstompt, zal de tóch al zo in de verdrukking gekomen kennis der klassieke talen nog meer doen verlopen en een fatale bijdrage, tot het steeds verder achteruitgaan van het nederlandse onderwijs en de europese beschaving en cultuur hebben geleverd. We gaan de eeuw der verruwing in: zelfs filosofen worden geleverd op bestelling van een of andere staat.

Maar wat kan men inzake die spelling doen? Feit is, dat de school niets anders leert dan dit misbaksel. Dat daardoor de jonge mensen (en die zijn intussen al weer ouder dan we dachten) een spelling als die van ons blad „ouderwets" gevonden hebben, al 'n poosje.

Maar wat eerst nog opvalt als ouderwets, wordt straks voorbijgegaan als vreemd.

En daar moeten we leren oppassen. Het moet niet óiize schuld zijn, als de jongelui zich van ons vervreemden.

We hebben dus onze eerste hanepoten met één o vandaag in „De Reformatie". En met de nieuwe jaargang zetten we — althans v.oor wat ónze artikelen betreft — door. Met een zuur gezicht. Maar aan die lagere school is toch niets meer te beginnen. En de Reformatie-zetter zal ook wel blij wezen, dat hij niet behoeft óm te schakelen van nieuw in oud.

Alle medewerkers, die bereid zijn, goed te vinden, dat hun copie in nieuwe spelling komt, of anders daarin wordt omgezet, zullen ons het verdrietige genoegen doen, waarmee we onszelf kastijden.

Willen zij met, dan verzoek ik hen, op de copie aan te tekenen: oude spelling laten staan. Er was onlangs een medewerker, die zeer op-prijs gesteld wordt, doch alleen oude spelling wil gebruiken. Niet graag zou ik hun artikelen missen.

Natuurlijk zal ik fouten maken. Ik heb in dit korte stukje al twee keer me verschreven (duitsche, nederlandsohe). Moge eventueel gestuntel vergeven worden.

En onze goeie vriend Adolphus Venator, die voor jonge mensen schrijft, zal alleen reeds voor z'n fatsoen moeten moedoen met die spelling, die vlees noch vis is. Dat laatste zinnetje is gelukt, zonder fout.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen