Zijn plaats weten

Jaren geleden rijpte in het paleis Noordeinde — toen nog^de koninklijke residentie —• het plan voor een vacantiereis naar de Noorse wateren, een bootreis naar de schone fjorden en het land van de middernachtzon. Toen de plannen vaste vorm hadden aangenomen werd, daar onze koninklijke familie niet over een eigen jacht beschikte, uitgezien naar een schip en naar een vertrouwd kapitein ter zee. Het schip was spoedig gevonden. Eén van de salonboten van de Maatschappij , , De Schelde" werd ter beschikking van de toen zo kleine koninklijke familie gesteld. Niet zo spoedig was men gereed met het vinden van de man aan wie schip en passagiers zouden worden toevertrouwd. De kapiteins, die voor deze tocht in aanmerking kwamen, werden — zonder dat zij het zelf bemerkten — zorgvuldig getest.

Zo geviel het, dat aan een betrekkehjk nog jong kapitein op zekere dag de vraag werd voorgelegd: „Kap'tein, wat zoudt U doen, als U eens de Koningin aan boord had? " Waarop deze ten antwoord gaf: „Nogal wiedes: Haar behandelen als gewoon passagier. Ik 'op de brug en Zij op het dek. En als ze ongevraagd op de brug kwam en praatjes had, dan zou ik haar er kort en goed afd ". Hier volgde verder een term, krachtig als een zwakke zeeman die maar gebruiken kan.

Enige : dagen later bereikte deze kapitein het verzoek het kommando op zich te nemen over het schip, dat gedurende enige weken over de Noordzee en de Atlantische Oceaan zou varen langs de Noorse kusten. Men had aan Hare Majesteit bericht, wat Haar te wachten stond, als Zij „ongevraagd op de brug" zou komen. En de Landsvrouwe moet toen terstond gezegd hebben: „Dat is Mijn man".

Zo werd de reis ondernomen. De Eerste Passagier© cian boord was — Zij kende Haar plaats — de Eerste Passagiere. Maar: passagiere! Ze liet de kapitein naast God schipper op zijn schip. Koninklijk staal van: zijn plaats weten.

Wei moeten daar ook nogal eens aan denken in de kerk. Wat al schippers daar de geroepen en verantwoordehjke stuurlui soms voor de voeten lopen! En „ongevraagd op de brug komen". Zonder kapiteins te ontmoeten, die, als ze hun plaats niet blijken te weten, hun hun plaats wijzen. Het laatste dan wel niet op zeemansmanier, maar als zijnde een kerkelijke zaak, op kerkelijke wijs. Dat wil zeggen, niet naar de krachtige taal van zwakke zeelui, die, als het moet, genoeg courage hebben om zelfs Majesteiten van de brug te jagen, maar wel naar de. stijl van dienaren des Heren, dus vriendelijk. Want dienstknechten des Heren moeten vriendelijk zijn jegens allen (2 Tim. 2 : 24). Ook jegens majesteiten. Of die het menen te zijn. En hanteren het zwaard des Cïeestes. Ook tegen kerkelijke insubordinatie. Vriendelijk in de wijze waarop, kracfi.tig metterdaad. Suaviter in modo, fortiter in re.

Gelukkig zij, die de kapiteins schippers op hun schip laten. Juist zulke leden der gemeente zullen ook als en waar zij zelf tot regeren geroepen worden, hun plaats weten.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen