Acta van het Zending-Congres - pagina 137

!

119

van haar bestaan en haar leven door haar gekend worde. Zii moet verstaan, dat zij in dat genadeverbond is de Kerk van Christus, haar Profeet, Priester en Koning. Zi] moet verstaan, dat zij als Kerke Christi zich moet openbaren alleen naar het Woord. Dat zij naar dat Woord geroepen is om deze verborgenheid bekend te maken. Allereerst aan haar eigen kinderen. Dat haar eerste taak is alom in eigen kring plaatselijk de zuivere bediening des Woords en der Sacramenten onder de bijbelsche regeering der Kerk te hebben en te onderhouden. Maar dat de Heere haar ook daarna roept, om Hem te dienen, in de prediking van Zijn Woord onder alle volken. Dat de arbeid tot aan de einden der aarde voor hare rekening ligt en de verste kusten op haar wachten. ledere Kerk heeft hare roeping te kennen tegenover de andere deelen van het Lichaam van Christus. Zij mag niet rusten, zoolang nog ééne Kerk het Verbond der genade miskent, valsche leer aanhangt, zichzelve als een genootschap beschouwt of tot willekeurige grenzen beperkt, voor Rome's pausdom of eenige hiërarchische instelling buigt. Zij moet eerder en meerder dan tegen de afgoden der Heidenen, met het zwaard des Geestes strijden tegen alle

en ongehoorzaamheid, die onder de bondzegelen worden geduld en gevierd. Zij moet zich bewust worden Ik moet in 's Heeren Naam alle ziel. ook die der Joden, der Mohammedanen en Heidenen het Woord Gods doen hooren. Dat besef van de beteekenis en de roeping der Kerke moet er komen, moet doordrintjen en ontroeren, zal er waarachtig Zending der Kerk naar het Woord van God worden aanschouwd. Ach, dat elk, die zien mag, die het bazuinafgoderij

:

geluid des

Woords mag

hooren,

mede

getuige,

om

Heeren Kerk alom wakker te roepen en weer te doen luisteren naar de stem van haren God. Dan zal het besef van een vonk een vlam worden, die vonken werpt, en op de stem der profetie zullen de doodsbeenderen alom levend worden door des Heeren Geest. Waar het zegel des doops ligt, daar zal op het getuigenis des Woords een vragen komen uaar de wegen des Verbonds. Dan zal' er erkenning komen van het 2. verzuim der Kerken en belijdenis van haar schuld. Heeft de Kerk hare roeping weleer zoo goed verstaan en zoo gverig aangegrepen mochten des

;

—

de Kerken in Nederland in vroeger eeuw zuiverder kennis des Woords gekomen, haar taak zoo moedig aanvaarden, zoo goed beginnen als het zaad der vrome vaderen de tegenwoordige wereld liever kreeg, werd de taak der Kerken op den achtergrond geschoven, straks verwaarloosd en eindelijk vergeten. Zelfgenoegzaam, liet men weldra Rome in hare verleiding der zielen met rust; de Kerken, die van de zuiverheid der waarheid afweken, moesten dit maar zelve weten en iedere Gemeente had slechts voor zichzelve toe te zien, dat binnen haar de waarheid verkondigd werd. Zoo werd het oog van iedere plaatselijke Kerk, gesloten voor hare roeping, steeds doffer, om haar eigen ictzen te verstaan, en als in 1816 de Staatsorganisatie, die aanranding en vertreding van het Verbond der genade, om de Kerken werd geklonken, was er slechts een flauw besef van dezen gruwel in de Kerken zelve overig! Onze Kerken bogen, en bukten, en kromden zich, en kropen weldra voor menschen. Zij, die geroepen waren om onverschrokken en zonder iemands goedvinden met de bazuine des Woords om de souvereinialle bergen te overklimmen

ook

tot

;

—

—

;

Gods overal

teit

Hem

uit te roepen en alle ziel voor

in het stof te

werpen

;

—

zij

leerden het

omstandigheid beschouwen, dat hare leeraars mochten prediken,

nu

als eene bijzondere gunstige

wat zij wilden. Zij leerden berusten in het ontbreken van de zuivere bediening des Woords en der Sacramenten in eene Hervormde Gemeente. Zij leerden ook voor eigen woonplaats alle kerkelijke roeping loochenen en zich troosten met een verborgen gebed om den Heiligen Geest Van de roeping der Kerk tot uitzending van predikers des Woords over de geheele aarde was geen sprake. Immers, die Kerk had ganschelijk geene roeping meer. De Heilige Geest moest maar voor het Koninkrijk Gods zorgen; de vromen konden dan rustig voor zichzelven steeds meer onbekommerd zelfs voor zorgen de gedoopten in eigen kring en huis; onbekommerd zelfs voor het eigen gedoopte kind! ;

En terwijl zoo de Kerk werd veraclit en hare wederoprichting zelfs als een daad van ongewerd gebrandmerkt, daar hare dagen loof ,, voorbij" waren, reikten Pelagius en Arminius elkander de hand, om te sainen, buiten de Kerk om, uit liefde voor ,,die arme heidenen^ Zendelingen uittezenden, om de zielen dier ongelukkigen te redden en voor Jezus te winnen. Deze arbeid was bewu.st of onbewust een pleister, om de wond van de verwaarloozing der Kerk te bedekken, een genootschappelijk werk, een vereeniging.'<iirhei^, een menschelijke over-

—

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen