In het Staatsblad verscheen

Amsterdam, 9 September.

In het Staatsblad verscheen deze week het Koninklijk Besluit, waarbij de Vereeniging de Kerkelijke kas voor Amsterdam, als rechtspersoon erkend wordt, en hare statuten zooveel noodig zijn goedgekeurd. Dit is een zaak van gewicht.

Immers hiermee is de oplossing gevonden van een zeer moeilijk probleem.

De kerk van Christus is evenzeer als 's menschen ziel, geestelijk van aard en aan alle macht van het uitwendig regiment, wat haar aard en wezen aangaat, onttrokken. Gelijk een tyran zelfs met de uitgezochtste pijnigingen een ziel niet verwinnen en omzetten kan, zoo God Almachtig in die ziel Koninklijk het geloof inplanten uitwerkt, zoo ook kan de macht van geen Staat, door wat politiedwang of militaire overmacht hij dit ook beproeven mocht, het wezen en den aard van de heilige algemeene Christelijke kerk veranderen.

Die kerk is in 's Heeren hand en büjft eeuwiglijk wat Hij haar gemaakt heeft. Gelijk intusschen de ziel tijdelijk aan het lichaam gebonden is, zoo is ook de kerk tijdelijk gebonden aan een uitwendige gestalte die voorbijgaat. Ze ontvangt wel eenmaal een duurzame uiterlijke gestalte in den hemel, gelijk de ziel na het oordeel een verheerlijkt eeuwigblijvend lichaam zal bezitten, maar thans is dit nog niet zoo. En gelijk nu de uitwendige macht aan de ziel allerlei belemmering in den weg kan leggen, door aan het lichaam beperkingen in den weg te stellen of het lichaam geweld aan te doen, zoo kan de Staat ook de kerk belemmeren door zijn invloed op haar uitwendige gestalte.

Dit nu geschiedde in de i6e eeuw, geschiedde in 1834, en geschiedt ook thans. De kerken dezer landen beginnen naar innerlijk geestelijken drang ook thans weer haar leven te reguleeren in gehoorzaamheid aan Koning Jezus; maar om dit nu ook door te zetten in de uitwendige gestalte, stuiten ze op allerlei rechtsvragen van titel en bezit.

Verstond nu de Staat het wezen en leven der kerk, zoo zou hij de kerken hierin aanstonds ter wille zijn. Maar dit niet verstaande, acht hij zich geroepen op allerlei wijze, deze metamorphose van de uitwendige gestalte der kerk te bemoeilijken. Echt-Conservatief poogt hij de oude gestalte en wangestalte te handhaven en het overgaan in de nieuwe en betere gestalte te belemmeren.

Natuurlijk zal de Overheid, die aldus te werk gaat, hiervoor zelve te zijner tijd verantwoording moeten doen aan de historie, aan het nageslacht en aan den Koning der kerk.

Maar de kerken kunnen zich hierdoor niet laten ophouden. De vorm is haar geen hoofdzaak. Ook zonder goed en erkenning van titel moeten zij voort en verder in den dienst en in de mogendheid des Heeren.

Zij hebben daarom heur plicht gedaan, en officieel den Koning kennis gegeven van eur gedaantewisseling en verandering van erkenordening op grond van Art. i der et van 1853 erkenning als zoodanig geraagd van het feit, dat zij, blijvende de erken die ze waren, heur statuten gewijigd hadden.

Die eisch, die pretentie blijft dus liggen. aar nemen ze niets van terug.

Maar inmiddels hebben ze geen tijd, om e wachten, tot de Rf geering misschien pas ver tien en meer jaren haar ongelijk inzie.

Zij moeten zich reorganiseeren. Zij moeen gebouwen en rechtszekerheid hebben, n afwachten wat later komt.

Voor dit doel nu kon men allerlei ween inslaan. Doen zooals de Roomschen oen en het goed op naam van personen zetten, die het testamentair weer legateeren aan andere personen, enz.

Maar dit scheen bij ons min veilig. Dat gaat bij een zoo gesloten geheel als Rome. Bij ons niet.

En het zoo laten gaan zou ons, naar hetgeen de geschiedenis onzer reeds vroeger ontkomene broederen sinds '34 leerde, óf tijdelijk op verwarring uitloopen, óf er onzes ondanks toe dwingen, om toe te geven, dat we een kerkgenootschap naast de bestaande wierden.

Hoe begrijpelijk het dus ook zij, dat onze broederen eertijds allengs dien weg wierden opgedrongen, even begrijpelijk is het, dat de nu weer ontkomende kerken, profijt trekkende van hun lijden en hun ervaring, thans een veiliger uitweg zochten.

En deze betere en veiliger uitweg thans gevonden. is

De leden van elke kerk vormen thans een Vereeniging, die op grond der wet, niet van 1853, maar van 1855, erkenning als rechtspersoon draagt.

Deze vereeniging is geen kerkgenootschap, maar een vereeniging als andere vereenigingen. Ze kan dus koopen en verkoopen, huren en verhuren en is tot alle burgerrechtelijke daden bekwaam.

Ze is hetzelfde als de kerk, want ze bestaat uit geen andere leden, maar ze bindt de kerk niet, en dient haar slechts. Ze is kerkelijk kassier.

De kerk geeft dusdoende niets van hare pretention op, noch op titel noch op bezit; maar bezit in deze Vereeniging, genaamd de Kerkelijke Kas, een hulpmiddel om inmiddels te rentmeesteren.

Zelfs al wierd ze straks als kerk door de Regeering erkend, dan nog kon ze op die wijs blijven administreeren.

Het geestelijk karakter der kerk dusdoende vrij en ongedeerd. blijft

En toch kan er rechtszekerheid onder een goed beheer zijn.

Terstond kan dan nu ook te Amsterdam de verdere werkzaamheid ter hand genomen.

Men kan nu leenen, bouwen, beheeren, en dat zonder in iets ook maar zijn beginsel te deren, of iets prijs te geven van zijn historische rechten.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen