Een gewichtige les.

Als de keizers van Oostenrijk, die over zooveel millioenen menschen regeeren, begraven worden, brengt men het lijk lang den naasten weg uit den Hof burg, waar de vorsten wonen, naar de groeve in het Kapucijnerklooster.

Als men met de kist daar is aangekomen, klopt de edelman die alles bestiert, de ceremoniemeester, met zijn staf aan de gesloten poort, en vraagt ingelaten te worden. »Wie is daar? " roept van binnen de kloosterheer of «gardiaan'', zonder de deur te openen. »Zijne Majesteit de allerdoorluchtigste keizer van Oostenrijk, koning van Hongarije enz. enz.", is 't antwoord.

»Dien ken ik niet!" herneemt de stem van binnen. Nu klopt de ceremoniemeester ten tweeden male. »Wie is daar? " klinkt het weer. »De keizer van Oostenrijk." »Dien ken ik niet", spreekt opnieuw de gardiaan. Nu klopt de ceremoniemeester ten derden male en spreekt: »'t Is onze broeder Frans." En oogenblikkelijk gaat de poort open, en de kist wordt in de groeve bijgezet.

AAN VRAGERS.

't Spijt mij, dat ik op de vraag naar den oorsprong der twee woorden jas en kat het antwoord moet schuldig blijven, althans geen volle zekerheid kan geven.

Van ^as is al heel weinig zekers te zeggen.Dat het samenhangt met Jak (kleed) is mogelijk, maar al zeer onwaarschijnlijk.

Waarom de kat dus heet is evenmin zeker. Men vindt dien naam in alle talen ongeveer, al is 't met eenig verschil, 't Waarschijnlijkst is nog, dat het woord »kattus" of scatus" beteekent: een klein dier. Die naam is aan de kat gegeven in ouden tijd. 't Schijnt, dat men in Europa geen ratten kende vóór een i6 eeuwen geleden. Toen ze er eenmaal waren, werden natuurlijk ook de katten ontboden, die vóór dien tijd slechts in zuidelijke landen bekend waren, b. v. in Egypte waar men ze zelfs aanbad. Daar nu de kat het kleinste huisdier was, noemde men haar natuurlijk: diertje.

Deze uitlegging geef ik echter voor beter. De kat is trouwens een dier met vele vreemdsoortigheden.

De Chineezen zien in haar oogen, hoe laat het is; men kan vonken uit haar rug halen (maar pas dan op haar nagels !) en zij gebruikt haar eigen staart als speeltuig. Ook heeft zij 't voorrecht een afzonderlijken vocativus of roepnaam te bezitten, te weten: »poes" ! Dit woord vindt men in meer noordelijke talen, doch 't beduidt dan ook wel een haas of ander klein dier, en dat bevestigt wat boven is gezegd. Denkelijk is »poes" hetzelfde als »vos". In alle geval is 't geen wonder, dat bij een dier met zooveel wonderlijks en bijzonders ook de naam een lastig vraagstuk is. Want waarom de ezel soms »Hans", de geit »Sik" en vele vogels »Piet" schijnen te heet en — dat weet iedereen, ten minste in ons land. Daarbuiten doet men anders. Toen ik eens te Parijs vroeg, hoe men daar de kat riep, begreep de gastheer mij eerst niet en zei eindelijk : »0n dit: ici!" (Men roept: hier!) Of nu. de katten daarnaar luisteren, gelijk hier de hoenders naar »kip! kip!" durf ik niet beslissen. Misschien is hun een stuksken vleesch voor te houden nog het allerduidelijkst voor hen, in welk land dan ook.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen