Het debat in de Tweede Kamer

Amsterdam, 16 December 1887.

Het debat in de Tweede Kamer over de houding der politie en van het parket bij de jongste kerkelijke troebelen, waarvan we ditmaal het laatste proces-verbaal geven, was in meer dan één ojazicht opmerkelijk.

Opmerkelijk allereerst doordien niet één enkel der feiten, die ten laste van parket en politie wierden aangevoerd, weerlegd of weersproken is.

Heemskerk heeft er wel omheen gedrenteld, en er wel wat zand over gestrooid, en Du Tour heeft zich wel achter een prachtige phrase verscholen; maar aan de feiten getornd heeft niemand.

Noch de minister noch iemand ter rechter-noch iemand ter linkerzijde.

De feiten staan dus vast.

En het droeve geval ligt er dus toe, dat allerlei ruwheden en onbetamelijkheden en geweldenarijen gepleegd zijn, enkel om bedektelijk de synodalen te believen.

Ten tweede zij opgemerkt, dat het rechtsgevoel om tegen zulke krenkingen van echt en vrijheid op te komen er bij onze mannen uit is.

Men liet Lohman alleen staan. Donner i prak een kloek woord meê. Ook Van Houten deed zich even over dit punt hooren. aar anders was het ijskoude onaandoenijkheid.

Het kon den Minister niet schelen.

Het kon de Kamer niet schelen.

Het kon de linkerzij niet schelen.

En zelfs niet schelen aan de rechterzij.

Want|Beelaerts sprak wel, maar ddaro ver niet.

Hier nu ligt veel in. Het toont, helaas, hoe mat en dof en evoelloos de conscientie in hooger kringen s geworden.

Orde en rust en stilheid, dat de heeren iet in hun middagslaapje gestoord woren, zijn wel zoo heilige belangen, als al w roepen over recht en vrijheid.

Ten derde voegen we hierbij, dat het tamelijk komisch was te zien, hoe de hiëarchie verdedigd moest worden door Mr. evy, een Jood van herkomst, maar voorts onder geloof in belijdenden zin.

Lohman had kort en kernachtig de"quaetie als quaestie gesteld en daarover een oodanige opinie gegeven, als ook o. i. oor beginsel, historie en recht geboden ordt.

Dat nu een ander ware opgekomen, om hieregenover een andere opinie te geven, ware atuurlijk volkomen in den haak geweest.

Men is in de Kamer om te spreken. Het arlement parlementeert.

Maar dat nu Mr. Levy juist voor de Syode moest opkomen, was toch kenteekeend.

Niets toch zou Mr. Levy beletten, om orgen den dag lid van de Ned. Herv. erk te worden.

Hij hoefde daartoe niets meer te gelooven an hij nu doet en zich tot niets meer te erbinden.

Zooals hij daar staat, is hij pasklaar voor et Genootschap.

Zelfs voor de Besturen; en ten leste voor et Synodaal bestuur was hij een geknipt an.

Voor ”ouderling ter Synode" ontbreekt em zelfs het eerbiedwaardige, deftige uiterijk niet.

Op de keper bezien was er dus niets reemds in, dat Levy voor de Synode prak, gelijk de Synode bij de stembus oor Levy ijvert.

Maar het stond toch raar.

Een Jood, die voor een Christelijke (? ) ynode pleit.

En dat te meer, daar hij zoo schrikbaend overvroeg.

Verbeeld u, hij wilde maar opeens de ynode eigenares van alle kerkegoed maken; en opinie zoo ongerijmd en naar niets ijkend, dat heel de Kamer en de Minister em daarin tegenstonden, en zijn jiasco ijnlijk was.

Vooral Mr. Van Houten bracht hem aarbij een gevoeligen tik toe.

Hij toonde aan, dat Mr. Levy er eenoudig niets van wist en als een blinde prak over de kleuren.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen