Ons weekblad had dezer dagen

Amsterdam, 25 Mei.

Ons weekblad had dezer dagen een harden aanval van Roomsche zijde uit te staan; niet om wat het in zijn leaders schreef, maar om een opmerking in ons Buitenland voorkomend.

Onze geachte mederedacteur Ds. Winckel wees namelijk op het feit, dat ook de niet-Roomsche vorsten almeer hulp bij den Paus gaan zoeken, ten einde hun eigen Roomsche onderdanen in bedwang te houden; en dit verschijnsel achtte hij bedenkelijk.

Hierover nu leest De Maasbode ons de les; niet vinnig, maar toch voelbaar. We misdeden in haar oog.

Liep dit verschil nu enkel over de vraag naar het gezag van den Bisschop der kerk te Rome, zoo zouden we dezen uitval niet gepareerd hebben. Dan toch raakte het geschil een geloofsquaestie. De redacteur van De Maasbode gelooft dat de Bi.sschop van Rome gezag over alle kerken op aarde heeft ontvangen; wij gelooven dit niet, maar ontkennen het. Een dispuut hierover zou dus niets minder zijn dan een ophalen van geheel de controvers over het pauslijk gezag. Stof voor een dikken kwartijn, niet vcor een weekbladartikel.

Doch hierover liep ditmaal het geschil niet.

Die quaestie wierd zelfs niet aangeroerd. En de eenige vraag waarover het liep, was deze: Is het al dan niet bedenkelijk, dat vorsten, die zelven niet aan het pauselijk gezag gelooven, het toch gebruiken als veiligheidsmaatregel?

En dit is, naar ons voorkomt, een punt, waarover tusschen de redactie van de Maasbode en ons geen strijd behoeft te ontbranden. Daarover kunnen we niet anders dan eenzelfde oordeel hebben.

Dat Protestantsche vorsten, zoolang de Bisschop van Rome tegelijk souverein van den Kerkdijken Staat was, met hem als souverein in gemeenschap traden, deed natuurlijk geen de minste bedenking rijzen.

Dat een Protestantsche regeering, als de staatsrechtelijke regeling van de kerkelijke aangelegenheden der Roomschen aan de orde komt, daarover met den Bisschop van Rome onderhandelt, levert bij ons geen bezwaar op.

Zelfs dat Protestantsche koningen, als er op den Bisschopsstoel te Rome een vroed en schrander man zit, een internationaal geschil met een Roomsche mogendheid aan zijn beslissing onderwerpen, hindert ons niet. Als scheidsrechter kan men ieders oordeel inroepen, en daarin ligt in het minst geen erkenning van zijn geestelijk gezag.

Als daarentegen Protestantsche vorsten gezanten met geschenken naar den Bisschop van Rome zenden bij zijn kerkelijk jubilaeuOT, dan wordt o. i. wel terdege de juiste grens overschreden.

Dan toch is het niet de vraag, of de Bisschop van Rome niet feitelijk een macht uitoefent die boven de macht der machtigste vorsten gaat; noch ook of het gewicht dezer macht niet doorgaande tegen het ongeloof, de zedeloosheid en de revolutie in de schaal wordt geworpen; maar alleen oi het kerkelijk jubilaeum, het priesterworden van den persoon van dezen bisschop iets is, dat de Protestantsche regeeringen aangaat.

En dan komt het ons bedenkelijk voor, dat een Protestantsch vorst, die dus als Protestant ontkent, betivist en loochent dat de Bisschop van Rome het gezag bezit, waarop hij aanspraak maakt, toch den schijn komt aannemen, als huldigde hij dit gezag.

Dit is o. i. in strijd met de oprechtheid en beneden de majesteit, zoo van hun , karakter als van hun kroon.

En dit kwaad nu neemt nog ernstiger verhoudingen aan, als een Protestantsche regeering, gelijk die van Pruisen en Engeland deden, de hulp van den Paus inroept, om haar ^onderdanen naar heur hand te zetten.

Dan toch brengt hij aan het Pauslijk gezag niet slechts hulde, maar gebruikt het, wekt er de werking van op, en boekt het , als een der middelen van Staat. Naast i politie en leger, dan nog als derde veiligheidsmacht 's Pausen gezag.

Want wel geven we toe, dat de Paus j terecht het boycotten en andere onzedelijke ! practijken veroordeeld heeft; maar om daar. van het strijdige met de Tien geboden in te zien, had men toch den Bisschop van Rome niet noodig. Althans we zouden de geestelijke armoe der Roomsche kerk in Ierland beklagen, zoo haar eigen bisschoppen dit, ook zonder hulp uit Rome, niet konden inzien.

Dat was dan ook slechts de vorm van het advies; maar het eigenlijk bedoelen was, dat de Paus als toeziende voogd over alle Roomsche onderdanen de vorsten in het uitoefenen van hun voogdij bijsta.

Er ligt dus wel terdege in het toekennen aan den Paus van politiek gezag, niet om zijn persoon, maar op grond van den invloed van zijn geestelijk gezag.

En dit nu vinden we in keizers en koningen die als Protestanten dit geestelijk gezag betwisten en ontkennen, «i«oprecht en onzedelijk.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen