Voor Kinderen.

DE KANARIE.

Jan had op zijn verjaardag allerlei moois gekregen. Onder andere ook een geschenk, dat hem bijzonder veel genoegen deed, omdat het leefde, te weten : een kanarievogel 't Was een lief diertje, geel met enkele zwarte vlekjes, en 't zong^ zoo mooi, dat Jan er wel een kwartier lang "naar kon luisteren. Zelfs had men het diertje geleerd een deuntje te fluiten, dat «Wilhelmus van Nassouwen" moest verbeelden en ook wel wat op de wijs daarvan leek Zeker om Jan pleizier te doen floot het vogeltje op den verjaardag die wijs wel een paar keer.

Al vroeg in den morgen was de kanarie in èen fraai kooitje Jan thuis gestuurd door zijn oom, welke David heette. Toen die 's avonds zelf kwam, had onze vriend haast geen woorden om oom te bedanken voor het mooie geschenk, en beloofde dat hij er trouw voor zorgen zou.

»Dat hoop ik, '" zei oom, »vindt ge 't geen lief diertje? "

»0 ja, " zei Jan, »en hij zingt zoo mooi." »Maar, weet ge nu wel waarom hij kanarie heet? " vroeg om.

»Neen oom, " sprak Jan, »ze zeggen wel eens »Piet" als ze hem roepen; maar, dat is zeker omdat hij zoo'n pieperig geluid maakt, als hij ergens om schreeuwt ? "

»Nu", zei oom, »luister dan eens. Want ge moet ge nu toch ook weten, hoe het diertje aan zijn naam komt.

»Voorbij Spanje, een eind van de kust van Afrika, liggen de Kanarische eilanden. Nu kwam eens, een driehonderd jaar geleden een schip vandaar, 't welk naar Livorno moest. Weet ge waar dat is ? "

»Ik geloof in Italië", zei Jan. »Goed. Nu dat schip was geladen met gedroogde vruchten en specerijen. Ook had de

kapitein voor de aardigheid een menigte kleine vogels meegenomen, die op de Kanarische eilanden in 't wild rondvlogen, zooals hier de musschen. Die wou hij in Europa zien te verkoopen.

«Ongelukkig leed het vaartuig schipbreuk en wel bij 't eiland Elba, datzelfde waar Napoleon op geweest is. Het schip sloeg uiteen. De lading ging verloren, maar het volk redde zich door zwemmen en de vogeltjes door ?

»Door vliegen!" riep Jan. »Juist. Een jongen had nog bijtijds hun kooi opengezet en eer er nog een man van 't schip Was, zaten de kleine gasten al goed en wel in de boomen van 't eiland Elba. Eenigen tijd later kwamen dan ook de kapitein en de matrozen behouden aan land.

»De lieve vogels zaten dan behouden en wel in de bosschen van hun nieuw vaderland en genoten hun vrijheid. Ongelukkig, voor hen althans, zou die niet lang duren. Want de inwoners van het eiland kregen al spoedig erg in de vroolijk trippelende of vlug vliegende be' zoekers en vooral in hun schoonen zang, die luid 'uit het geboomte klonk. De Elbanen vonden die diertjes veel te goed, om ze maar zoo in het wild te laten, en zet'ten vallen en netten uit, met het gevolg dat er al spoedig heel wat kanaries in hechtenis waren — niet juist tot hun genoegen. Doch des te meer tot vreugd der inlanders. Eenige behielden zij zelf, doch toen er al dra meer kwamen, verkochten zij die aan bewoners van het vaste land, in Italië. En dat was èen voordeelige handel. Want de kanaries werden spoedig zeer gezocht en duur betaald. Niet lang daarna vond men hen reeds in Frankrijk en zelfs in Engeland. De hovelingen van koningin Elisabeth waren verzot op die vreemde, aardige vogeltjes. Zoo, mijn jongen, kwamen de kanaries in Europa. Anders had ik er u ook zeker geen kunnen geven." * ^

( Wordt vervolgd.)

AFGELEERD.

Zooals vele lezers wel zullen weten, was Franklin een zeer verstandig en beroemd Amerikaan, die in 't laatst der vorige eeuw leefde. , Dat hij echter ook door schade en schande wijs is geworden, leert het volgend verhaal, dat iemand uit Franklin's vaderland onlangs meedeelde.

Toen Franklin, begon te leeren, gaf hij gaarne aan alledaagsche dingen hoogdravende, wetenschappelijke namen.

Op zekeren avond deelde hij zijn vader mede, dat hij mollusken i) doorgeslikt had

De goede man, die dat niet begreep, was hierover niet weinig ontsteld, greep zijn Benjamin bij den hand en riep de huisgenooten te hulp.

De moeder kwam met lauw water, de huisknechten stormden met de gieter binnen, nog anderen snelden toe; ieder wilde helpen.

De vereenigde krachten «werkten nu een kan of drie water in de keel van den armen schooljongen, '' beurden hem bij de beenen omhoog en schudd' en hem zoo hard zij konden, terwijl de oude Franklin angstig opmerkte: »Als we de beesten er niet uitkrijgen, wordt onze Bennie vergiftigd.''

)) Dat zijn weehditrin, als mosselen, oesters én; ? , Toen ze eindelijk uitgebraakt waren en Benjamin verklaarde, dat de bedeelde voorwerpen oesters waren, ging de angstige bezorgdheid des vaders in rechtmatige ontevredenheid over, en de zoon «maakte kennis met den riem van een koffer."

Franklin's taal moet sedert dien tijd buitengewoon eenvoudig en verstaanbaar zijn geweest.

AAN VRAGERS.

W. Z. G. — Versch, varsch en frtsch zijn eigenlijk maar drie schrijfwijzen voor hetzelfde woord, 't Is echt€r zeer goed opgemerkt dat er wel iets nit te leerea valt:

1. dat e met a en ook met i afwisselt, als we ook zien in hand en behendig; lang en lengte, rechter en richter enz.; 2. dat de medeklinkers soms verspringen, als de r in fnsch en versch. Ons borst is in 't Duitsch Brust en buiten hoorde ik vaak wepsen voor wespen;

3. dat, al zijn die woorden oorspronkelijk één, frisch en versch nu toch een verschillende beteekenis hebben. Versch water is zulk, dat pas uit de bron komt, niet gestaan heeft. Maar zit het nu vol b. v. met plantjes of kleine gedierten, dan is het toch niet frisch. We spreken niet van frisch maar van versch brood. En tusschen versche lucht en frissche lucht is wel degelijk onderscheid.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen